The Crow (2024) * recensie

En hier is dan de langverwachte The Crow (2024) onder de vleugels van Lionsgate. Oh wacht…NIEMAND zat hier op te wachten. De originele film gebaseerd is op de gelijknamige stripreeks van James O’Barr, is nog steeds een degelijke film om te zien. De film uit 1994 is tevens de tweede beste film van Alex Proyas na Dark City (1998). De regisseur heeft sindsdien compleet de pedalen verloren en na de stinker Gods of Egypt (2016) maakt hij alleen nog maar kortfilms. Maar de nieuwe regisseur Rupert Sanders (Snow White and the Huntsman en Ghost in the Shell) is eigenlijk niet veel beter. Hij is een videoclip regisseur die nauwelijks weet hoe hij een verhaal moet vertellen. Maar om één of andere reden blijven ze hem films geven. Deze The Crow zal Madame Web (2024) misschien van haar troon van slechtste film van 2024 stoten.

© Lionsgate Films / The PR Factory

Korte inhoud: Soulmates Eric Draven (Bill Skarsgård) en Shelly Webster (FKA twigs) worden op brute wijze vermoord. Gegeven de kans om zijn ware liefde te redden door zichzelf op te offeren, gaat Eric op zoek naar wraak, waarbij hij de werelden van de levenden en de doden doorkruist om de verkeerde dingen recht te zetten.

Hoewel deze remake werd geschreven door de voor een Oscar genomineerde scenarioschrijver van King Richard, Zach Baylin en William Schneider (Return to Silent Hill), lijkt het alsof het script met weinig passie is samengesteld. Hoewel ik geen fan ben van Rupert Sanders, was ik wel opgelucht dat hij ervoor koos om de brutaliteit van de strips te behouden in plaats van de film tot een PG-13 te reduceren. Maar het probleem is dat het geweld in deze versie ‘gratuit’ aanvoelt, in tegenstelling tot de doelgerichte wraakacties in het origineel. Waar Brandon Lee’s personage de handlangers van de schurk de kans gaf om te ontsnappen, gaat Skarsgårds versie tekeer als een getatoeëerde Jason Voorhees. Ja, die tattoos deden denken aan Jared Leto’s geforceerde interpretatie van de Joker—een ongepaste stijloefening die niets toevoegt aan het verhaal, en die elke ziel uit het personage wegzuigt. In het origineel was de misdaad eigenlijk een banaal gebeuren die de tragiek van de dood des te groter maakte. Hier hebben ze blijkbaar een supercomic villain gemaakt met Vincent Roeg (Danny Huston).

Hoewel Skarsgård doorgaans een formidabele acteur is, lijkt hij hier volledig misplaatst. Zijn vertolking is onhandig en onbeholpen, terwijl FKA Twigs nauwelijks beter presteert. De chemie tussen de twee hoofdacteurs is afwezig—hun interacties missen elke vorm van overtuiging, en sommige dialogen zijn zo pijnlijk dat ze alleen maar tot oogrollen leiden. De kern van The Crow zou de diepgaande liefde tussen de hoofdpersonages moeten zijn, maar zelfs dat fundament is hier ongeloofwaardig. Waar ligt de fout? Bij het script? De falende regie? Of simpelweg de apathie van de cast? Het lijkt een combinatie van alle drie. Misschien had deze film beter gewerkt als een losstaand project met andere personages, een ander regisseur en een licht aangepast verhaal. We zijn ver weg van de betere film die ergens verborgen zat in deze puinhoop.

© Lionsgate Films / The PR Factory

Er zijn enkele sterke scènes, vooral naar het einde toe, maar dit zijn slechts momentopnames die verloren gaan in de gecreëerde puinhoop. De originele strip ademde een gotische sfeer uit de jaren 80, de eerste film een soortgelijke esthetiek uit de jaren 90, maar deze nieuwe versie voelt als een gemiste kans om iets betekenisvols te creëren in het huidige tijdperk. Het resultaat is een film die goedkoop en ongeïnspireerd overkomt.

Het begint al met een saaie openingsact, waarin Skarsgårds stemgeluid op mijn zenuwen werkte. Zelfs de muziek, doorgaans een krachtig element in films, wist geen indruk op me te maken. Na slechts twintig minuten leek het meer op een goedkope productie van het CW-Network, met bloederige, maar betekenisloze superheldenscènes. De film mist elke vorm van persoonlijkheid — zelfs de titels en de eindcredits zijn geschreven in een zielloos, standaard lettertype, in dezelfde lijn als de matte cinematografie. Waar ik een dramatische, duistere sfeer verwachtte, levert Sanders een onsamenhangend geheel af. Ook de visuele effecten zijn inconsistent; sommige scènes worden ronduit verpest door de overduidelijke green-screen, zoals de neppe kraai die Eric volgt, of de afschuwelijke sterfscène van Vincent. Het heeft me moeite gekost de film niet vroegtijdig te verlaten. The Crow loopt in onze zalen sinds 21 augustus 2024.