Alien: Romulus (2024) ***½ recensie

Een regisseur die komediefilms kan maken is in staat een duister psychologisch drama te verfilmen, maar de horror-regisseurs die uitblinken in een ander genre is een ander verhaal. Sam Raimi, David Cronenberg of Peter Jackson hebben de overgang probleemloos doorstaan, maar herinneren jullie zich nog Wes Craven’s Music of the Heart (1999)? M. Night Shyamalan’s After Earth (2013)? William Friedkin’s Deal of the Century (1983)? Of nog meer recentelijk Eli Roth en zijn miserabele Borderlands (2024)? De regisseur van Alien: Romulus (2024) is horror-regisseur Fede Alvarez (Evil Dead, Don’t Breathe) en zijn thriller The Girl in the Spider’s Web (2018) was toch een dikke teleurstelling. Gelukkig is Alien is niet alleen een horrorfilm, en de eerste 40 minuten is character-driven! Net zoals de eerste Alien (1979) film. Het is onmogelijk een review te schrijven zonder bepaalde plot-gegevens te ***spoilen***. Dus, indien je verrast wil worden, ga de film zien zonder reviews te lezen of trailers te bekijken.

© 2024 20th Century Studios. All Rights Reserved.

Korte inhoud: Rain (Cailee Spaeny) zit vast op een gekoloniseerde planeet van de Weyland-Yutani Corporation, samen met haar synthetische broer Andy (David Jonsson). Wanneer ze te horen krijgt dat ze nog een heel wat jaren vast zit op de planeet besluit ze om met een aantal vrienden een schip te stelen en af te reizen naar een andere “zonnige” planeet. Maar hiervoor hebben ze cryosleep-pods nodig en deze willen ze stelen van het moederschip Corbelan IV. Een moeilijke klus die nog meer problematisch wordt wanneer ze vaststellen dat de pods brandstof nodig hebben om de reis te maken. En deze brandstof kan gevonden worden in de Romulus biolab, waar blijkbaar ook onderzoek werd verricht naar een nieuwe alien-levensvorm.

Fede slaagt er niet alleen in om de film relevant te maken voor een hedendaags publiek, maar brengt ook iets wat veel filmmakers vaak missen: een hoofdpersonage die we daadwerkelijk willen volgen.. Toch zat ik op narratief vlak wel wat op mijn honger en bijgevolg zijn Alien, Aliens en Prometheus nog steeds veel betere films dan Romulus. De regisseur brengt wat mij betreft ook teveel nostalgie naar boven en probeert iets teveel van Rain een jongere versie van Ripley te maken. Hoewel de film op zichzelf staat, lijkt hij toch te vaak te leunen op het succes van de eerste film in plaats van voluit te kiezen voor een eigen verhaal. ***spoiler*** We krijgen zelfs letterlijk een scene waarin het moederschip op het punt staat vernield te worden terwijl we Rain zien die haar gevallen broer wil gaan redden, met een dramatisch shot van haar met assault rifle met de lift op de achtergrond (een directe link naar Sigourney Weaver in Aliens). En zo zijn er heel wat scenes die iets teveel ruiken naar fan-service. ***eind spoiler***

Het sterkste deel van de film vond ik de eerste 40-60 minuten, met leuke tussenkomsten van Tyler (Archie Renaux), Bjorn (Spike Fearn), Kay (Isabela Merced) en Navarro (Aileen Wu). Het enige spijtige is dat we snel overspringen op het Rain-Andy verhaal en de andere acteurs bijkomstig worden, tot zelfs onaangeroerd. Maar we krijgen een nieuw personage te zien (***spoiler*** uit de eerste film ***end soiler***) wat alles goed maakt. Het is een geweldig karakter die eigenlijk de strategie van Weyland deels uit de doeken doet.

© 2024 20th Century Studios. All Rights Reserved.

Alvarez heeft met co-scenarist Rodo Sayagues ook heel wat ‘science’ in de film gestoken. Niet alleen zijn er heel wat synthetische personages maar er is ook ruimte voor de ontwikkeling van nieuwe wezens. Helaas vond ik het einde wat teleurstellend en behoorlijk voorspelbaar. Misschien komt dat doordat ik al te veel soortgelijke films heb gezien, maar ik had verwacht dat het einde op een andere manier zou verrassen. Bovendien is het einde slecht in beeld gebracht, waardoor het lastig is om precies te begrijpen wat er gebeurt, en de film neemt hier wat vrijheden met de geloofwaardigheid. Ik ga er niet over uitbreiden maar het heeft te maken met het moederschip die aanwrijft tegen de deeltjes-ring rond de planeet. Deze film had een beter einde verdiend, al besef ik dat dit subjectief is en dat sommigen onder jullie het misschien wel zullen waarderen.

Kortom, Alien: Romulus is geen slechte film maar situeert zich zowat in het midden van de Alien films. Het had echter potentieel om een veel betere film te worden indien de neven-personages “iets meer te doen hadden” en het einde misschien geen kopie was van iets wat we al hadden gezien in een vorige uitgave maar dan iets minder goed in beeld gebracht. Maar al bij al zit de casting van Cailee Spaeny goed en brengt de film ons voldoende ‘scary momenten’. Het viel me echter op dat niet de volgroeide Xenomorphs de show stelen, maar maar wel de Facehuggers. Fede heeft de SFX-crew op de set gehaald die hebben gewerkt op Aliens (1986), en het resultaat met practical effects is beduidend beter dan cgi. Ze lijken overal aanwezig te zijn en we leren zelfs meer over hoe ze hun prooi opsporen. Ik verwacht wel dat deze prent 500 miljoen zal ophalen aan de box-office, ook al zie ik geen sequel in de nabije toekomst. Alien: Romulus is te zien vanaf 14 augustus 2024.