Borderlands (2024) * recensie

Gameverfilmingen had met “The Last of Us” (2023) – los van animatiefilms – zijn eerste echt geslaagde live-action adaptatie, na het eerste seizoen van “The Witcher” en films als Resident Evil en Silent Hill. Maar met deze Borderlands (2024) zijn we terug naar af. De film is een ware puinhoop op zoveel vlakken en ik heb geen idee wie hier plezier aan zal beleven. Zeker geen bioscoopbezoekers ouder dan 25, en ook al geen gamers. Ik ga niet zeggen dat het van Uwe Boll niveau is, maar we zitten er niet zo ver van verwijderd. Enkel een criticus als Grace Randolph, die toch wel een opmerkelijke en aparte smaak heeft is de enige die de film nog goed vond, maar op zich zegt dat ook genoeg.

© Lionsgate / design by B O N D

Korte inhoud: Lilith (Cate Blanchett), een beruchte outlaw met een mysterieus verleden, keert met tegenzin terug naar haar thuisplaneet Pandora om de vermiste dochter van de machtigste S.O.B. van het universum, Atlas (Edgar Ramírez), te vinden. Lilith vormt een alliantie met een onverwacht team: Roland (Kevin Hart), een voormalige elitehuurling, die nu wanhopig op zoek is naar verlossing; Tiny Tina (Ariana Greenblatt), een wilde tienersloper; Krieg (Florian Munteanu), Tina’s gespierde, retorisch uitgedaagde beschermer; Tannis (Jamie Lee Curtis), de wetenschapper met een zwakke greep op het gezond verstand; en Claptrap (Jack Black), een aanhoudend wijze robot. Deze onwaarschijnlijke helden moeten het opnemen tegen buitenaardse monsters en gevaarlijke bandieten om het vermiste meisje te vinden en te beschermen, dat mogelijk de sleutel tot onvoorstelbare macht in handen heeft. Het lot van het universum

Het Borderlands game is een sci-fi-first-person shooter met RPG-elementen ontwikkeld door Gearbox Software en Feral Interactive. Het speelt zich af op een planeet genaamd Pandora waar meerdere kolonies van wezens zich huisvesten. Op de planeet is een groot scala aan mineralen. Als een gevolg stuurt de ‘Dahl Corporation’ een paar ruimteschepen om nederzettingen te beginnen. De planeet Pandora kan je nog het best omschrijven als een dorre woestijn met grotten, nederzettingen en mijnen. In het game kan je met verschillende wacko personages spelen, elk met hun eigen arsenaal en sterktes. Elk worden ze bijgestaan door een kleine robot genaamd CL4P-TP (“Claptrap”). In het game zijn er tientallen missies die een speler kan uitvoeren op verschillende landsdelen van de planeet. De missies variëren van het stelen van objecten tot het uitschakelen van een tegenstander. Maar de wereld zit vol met tegenstanders, en naast agressieve bendes en gemuteerde wezens, zal de speler ook rivalen moeten uitschakelen die net als hij op zoek zijn naar The Vault, een schatkist die de vinder extreem rijk zal maken. De wereld doet een beetje denken aan deze van Mad Max met veel woestijn en gekke karakters, de verhaallijnen zijn krankzinnig en de dialogen zijn om van te smullen. Het is tevens een behoorlijk sarcastisch game en in Borderlands 2 (2012) hebben we zelfs een villain genaamd Handsome Jack, wiens ego zo opgeblazen is dat hij zijn thuisbasis heeft volgezet met triomfantelijke beelden van zichzelf. Het is in ieder geval wel een interessant personage om op het witte doek te zien, maar na deze film zullen deze plannen in de koelkast belanden.

Het is de Spider-Man/Iron Man producer Avi Arad die de productie heeft geleid en is tevens ook bezig met de game-adaptatie van Metal Gear Solid, Mass Effect en Uncharted. En dit zijn geen goedkope filmprojecten, en ik vraag me af of Lionsgate wel de meest geschikte studio is voor deze films. Lionsgate is Warner of Universal niet, en hun duurste project die ze hebben gefinancierd was The Hunger Games: Catching Fire met 130 miljoen dollar, en dat was gebaseerd op een bestseller met een enorme fanbase. Voor Borderland hebben ze evenveel budget nodig gehad en dit voor een sci-fi prent die door de brede massa toch niet meteen gekend is. En ja, deze film zal floppen, en zwaar floppen. Al hun reshoots hebben tot niets geleid, buiten de productiekost nog wat meer opgedreven.

© Lionsgate

Het is bizar om een tweevoudig Oscarwinnares en misschien wel de meest briljante actrice van onze generatie als Cate Blanchett in zo’n rommelige film te zien opduiken. Ik denk niet dat ze het financieel nodig heeft om in dergelijke films te spelen, dus misschien werd ze overtuigd door de aanwezigheid van Jamie Lee Curtis. Of zou er een aanwijzing kunnen liggen in de scène waarin haar interplanetaire premiejager Lilith wordt overgehaald om een ​​ongewenste baan aan te nemen? (in de film deed ze het wel voor het geld en misschien dan toch een knipoog). Cate ziet er geweldig uit in haar outfit (los van die onnozele pruik), maar wat koop je ermee als de rest als een pudding in mekaar stort. En ik ga eerlijk zijn, ik vond ze hier miscast. Lilith had een leuk personage moeten zijn maar Cate Blanchett is niet de actrice die de komische timing heeft van een Emma Stone of zelfs een Kristen Wiig.

Regisseur Eli Roth bewijst in ieder geval dat hij een one-hit-wonder is en dat hij misschien maar beter in productie blijft en de realisatie en scenario-schrijven overlaat aan meer bekwame mensen. Hij is ook een horror-regisseur maar dit is een PG-13 film! What were they thinking?! En van het scenario gesproken, nu begrijp ik waarom Scenarist Craig Mazin zijn naam weg van Borderlands schrapte. Het is een film die alle Razzies zal binnenrijven.

De humor is sarcastisch; maar we zijn mijlenver verwijderd van Guardians of the Galaxy (2014). Veel slechteriken krijgen een stamp tussen de benen en dan krijgen we uiteraard een rocknummer te horen in het genre van ‘Ace of Spades’. Dat is het niveau. En uiteraard zijn er wel knipoogjes naar de game, maar het helpt allemaal niet om van deze puinhoop iets te maken wat onze aandacht 1 uur en 40 minuten kan vasthouden. Het Borderlands spel stond bekend om zijn geweld en godslastering. Hier is dat alles verzoet tot de mildste scatologie en PG-13 scheldwoordjes. Oh, en Jack Black is er ook en speelt de hondsdolle, vrolijke robot Claptrap, die (om eerlijk te zijn) waarschijnlijk het beste deel van de hele film is, afgezien van één gruwelijke scène waarin hij kogels uitwerpt.

Na het zien van de film ben ik ervan overtuigd dat co-scenarist Joe Crombie niet bestaat, maar gewoon ean alias is van Eli Roth zelf om achteraf te kunnen zeggen dat hij niet alleen was bij het schrijven van de scenes en dialogen, inclusief de plotwending op het einde wat je van mijlenver ziet aankomen. Deze film had misschien 20 jaar geleden succes gehad, toen niemand het genre echt serieus nam en waar de filmmakers nog ongebonden hun verhaal konden vertellen. Tegenwoordig gaat zoiets echt niet meer scoren bij een over-verzadigd-publiek. Met hun +100 miljoen dollar productiebudget hebben ze de sets van Mad Max kunnen kopen en de toon van Fallout, de maskers van Star Wars en Halloween, maar het is allemaal verloren moeite. Mocht je nog twijfelen, ga gerust je geld verspillen aan deze prent die vanaf 7 augustus 2024 in de bioscoop draait via Belga Films. Jullie zijn bij deze gewaarschuwd.