I.S.S. (2024) ** recensie

Deze I.S.S. (2024) was een film waar ik naar uitkeek. Het concept leek me iets geweldig voor een intens intrigerende thriller in de stijl van The Abyss (1989). De film wordt nu “gedumpt” voor een release in januari, de maand waarin meestal films belanden waarvan de studio denkt dat de productie hoe dan ook geen kans maakt op een award. Nochtans kon de film niet meer woke zijn dat dit: internationale en diverse cast met een vrouw achter de camera. Maar in september van vorig jaar kreeg ik de film te zien op een filmfestival en alles was voortreffelijk tot minuut 35. Daarna was het een pijnlijke en zwaar teleurstellende 60 minuten met een einde waarvan je denkt dat ze gewoon niet wisten hoe ze dit verhaal moesten afronden en gewoon maar ‘fade-to-black’ zijn gegaan. Ik hoop dat iemand dit project dit jaar nog een reboot kan geven met een nieuw en beter script.

Korte inhoud: Wanneer op aarde een wereldwijde kernoorlog uitbreekt, krijgen de Amerikaanse en Russische astronauten aan boord van het ISS dezelfde geheime instructies te horen. Op welke manier dan ook moet de bemanning de controle over het ruimtestation in handen krijgen.

Regisseuse Gabriela Cowperthwaite is een talentvolle filmmaker, en ik was eigenlijk aangenaam verrast door haar Megan Leavey (2017), ook al lijkt ze vooral talent te hebben voor documentaires. Bekijk gewoon eens Blackfish (2013) over de orca als “killer whale” en de bedenkelijke praktijken van Sea World. Had ze maar iemand beter gevonden dan de onervaren scenarist Nick Shafir om het script te schrijven of dit script een veel betere tweede draft te geven door iemand die na pagina 40 nog steeds iets boeiend op papier weet te schrijven. Beide zijn verantwoordelijk voor het falen van deze prent, maar in het bijzonder toch de scenarist.

De reden waarom een horrorfilm “simpeler” is om te maken dan een science-fiction thriller heeft vaak te maken met geld, maar het script van een science-fiction film moet ook steek houden. Een slasherfilm kan je bij wijze schrijven op een avond met een fles tequila en een jointje. Voor een science-fiction film moet je huiswerk maken, en dit is een beetje het probleem met het script. Als je een beetje kennis hebt van ruimtevaart zal je je hier mateloos aan ergeren. Astronauten en kosmonauten zijn bij de beste en slimste wezens die de mensheid te bieden heeft. Realistisch gezien zouden ze met stalen ogen op de crisis reageren en heel pragmatisch de situatie beheert analyseren. In plaats daarvan portretteert deze film de ruimtereizigers als letterlijk achterbakse kiekens. Komt daar nog bij dat de gravitatie in dit station wel een heel bijzondere manier van werken heeft en dan verwondingen ook heel snel lijken te genezen van de ene naar de andere scene. Het meest bezwaarlijke is dat deze film slechts genoeg plot heeft om een kort verhaal te vullen, maar heeft een speelduur van 95 minuten. En dus wordt de actieknop ingedrukt. De acteurs (Ariana DeBose, Chris Messina, John Gallagher Jr., Masha Mashkova, Costa Ronin
Costa Ronin en Pilou Asbæk) zijn niet overtuigend, het verhaal is onafgewerkt, de muziekscore is irritant en het einde is verwarrend.

We zitten opnieuw in een Koude Oorlog met Rusland en dit concept had een voortreffelijke film moeten afleveren, maar het blijft bij een leuk concept en wordt op geen enkel moment een leuke film. De wetenschappers tonen nooit genoeg chemie als vrienden om hun afdaling in deze oorlog schokkend te maken, en geen van beide nationale entiteiten gedraagt zich als een team dat de moeite waard is om te volgen. Hier kan je niet spreken van patriottisme iets wat lijkt op moreel relativisme, het lijkt een film geschreven op een bierviltje tijdens een zatte kroegentocht. Zeer teleurstellend allemaal. Op 19 januari 2024 is de film in de States uitgekomen, maar de bioscopen in ons land lijken niet happig te zijn deze film uit te brengen.