Anthropophagus II (2022) ½ recensie

Dit jaar zijn er een kwart minder films op het BIFFF dan vorig jaar met hun 40-jarigste verjaardag. Maar om één of andere reden heeft deze Anthropophagus II (2022) van Dario Germani dan toch de selectie gehaald. Gore en mooie meiden op een lugubere locatie met een cannibalistische psychopaat zal voldoende geweest zijn om de oude garde van het BIFFF te kunnen overtuigen. Maar dit let de lat dus wel heel erg laag, want de film weinig tot geen verdiensten.

© Variety Distribution / BIFFF

Korte inhoud: Kan een avontuur veranderen in de ergste nachtmerrie ooit? Sommige universiteitsstudenten lieten zich door hun leraar overtuigen om een avontuur te beleven in een atoombunker, om zo nuttige informatie voor hun scriptie te verwerven. De temperamenten van de meisjes zorgen voor een interessant, maar tegelijkertijd gecompliceerd weekend. Een sinistere conciërge vergezelt hen naar het hart van de bunker, die wordt beschouwd als een van de veiligste plekken ter wereld, waar ze vierentwintig uur lang niet uit kunnen komen. Temidden van verbazing en rusteloosheid kamperen vrouwen in een stinkende geïmproviseerde slaapzaal. Maar tijdens de nacht verdwijnen er twee. Nora, de lerares, coördineert het onderzoek, dat de groep al snel in een dodelijke draaikolk zal zuigen, verzonnen door de waanzin van een woeste antropofaag die ze met ongekend geweld een voor een misvormt en verslindt.

Is dit een sequel? Wel er was een eeuwigheid geleden een video-nasty genaamd Antropophagus (1980) van Joe D’Amato (die zowat 200 films heeft geregisseerd), maar dit is hierop in geen geval een sequel. De video nasty was al waardeloos en gemaakt door een amateur regisseur die in 1980 nog eens 8 (!) andere films had gemaakt, de ene al amateuristischer dan de andere. Dit had niks met passie voor cinema te maken, maar had veel weg van een commercieel plan. Er is namelijk een publiek voor dergelijke gore, net zoals er een publiek is voor pornofilms. Horror en porno hebben zich trouwens in de jaren 80 gevonden onder de banner van “torture porn”, wat een revival kende met Eli Roth’s Hostel films. In ieder geval heeft deze eerste film wel een heus parcours afgelegd op de vhs-markt en hier hebben ze gewoon de naam overgenomen ter promotie van hun film.

De film werd opgenomen in het Italiaans en gedubd in het Engels, en het heeft wel veel van die oude Aziatische films die een Engele dubbing kregen. Het is ingesproken zonder enige inleving. Maar dit is heus niet het enige amateurisme. De fotografie is van de orde van een 2-punts belichting, het script is absurd en doet vermoeden dat de makers gewoon een knappe locatie hadden gevonden en voldoende mooie vrouwelijke scream queens samen konden brengen om ons 90 minuten lang te trakteren op exploitatie van gruwel. De film begint trouwens al met een een her-enscenering van één van de gruwelijkste scènes uit de eerste film, met name het uit de buik snijden van een baby om deze vervolgens op te eten. Hoe shockerend is zoiets? Wel, laat het me zo zeggen. Het publiek die deze films gaan bekijken liggen hier niet wakker van. Evenmin van het feit dat de generiek een platte rip-off is van de alom bekende begincredits van Se7en (1995).

Alles is zo over-the-top dat er toch een immens verschil op te merken is met een film als pakweg A Serbian Film (2010), waar je toch meer voeling hebt met de karakters. Het is ook akelig realistisch in beeld gezet. De baby scene uit deze film komt dan ook veel harder aan dan in deze horror. Wat kan ik meer zeggen dan dat deze film bedoeld is voor een wel heel klein deel van de horrorliefhebbers. Anthropophagus II is vrijdag 21 april 2023 te zien op het BIFFF in Cine 2 om middernacht.