The Paramedic (2020) **½ recensie

Niet te verwarren met Ambulance (2022), maar met The Paramedic (2020) hebben we hier een ambulancier met een paar vijzen los en psychopathische trekjes. Het is een Spaanse thriller (El Practicante) die momenteel te zien is op Netflix.

Korte inhoud: Ángel (Mario Casas) werkt op een ambulance. Na een gruwelijk ongeval belandt hij in een rolstoel. Na dit incident begint zijn leven met Vane (Déborah François) uit elkaar te vallen. Ángel is ervan overtuigd dat Vane ontrouw is. Hij besluit daarom wraak te nemen op Vane en een aantal anderen die hem hebben verraden.

De 35-jarige Belgische actrice Déborah François zullen sommigen nog wel herkennen uit L’Enfant (2005) van Jean-Pierre en Luc Dardenne, winnaar van de Gouden Palm in 2005. De actrice heeft zelf tijdens de productie van The Paramedic een relatie begonnen met Mario Casas. Déborah heeft ondertussen een welgevulde carrière met voornamelijk Frans-Belgische tv-series.

Dit is een Netflix productie geregisseerd door Carles Torras met een script geschreven door Rebeca Arnal, David Desola en Hèctor Hernández Vicens. De film zie ik grofweg in 3 delen. Enerzijds is er een presentatie van de karakters met een koppel die probeert om een kindje te krijgen en waarbij opvalt dat het personage van Angel wel een morbide verzameldrang heeft naar zonnebrillen van slachtoffers (wie bedenkt het? Wel deze drie scenaristen zo blijkt), het tweede deel ontwricht de mooie relatie doordat Angel verlamd raakt en hij vermoedens heeft van bedrog door zijn vriendin, en het derde deel is een van de pot gerukte psychopaat in rolstoel saga waar het verhaal werkelijk een loopje neemt met de geloofwaardigheid. En dat is jammer want tot 3 kwart van de film hield eigenlijk alles nog vrij goed stand.

Wat betreft de zonnebrillen, wel deze komen niet meer aan bod in de film. Blijkbaar waren al deze scènes bedoeld om aan te tonen dat er bij Angel een paar vijzen los zitten. En dat was niet het enige wat enige duiding miste; het personage van Vane leek ook niet te zijn uitgewerkt. Je zou denken dat ze hem wil verlaten omdat hij gehandicapt is en zich een beetje opgesloten voelt in dat claustrofobisch appartementje, wat haar toch voor een stuk onsympathiek maakt, en dat terwijl wij als publiek aan haar zijde moeten staan. Zij heeft ook niks van vermoedens dat de man met wie ze een kind wil, niet alles op een rij heeft. Ze heeft nog seks met hem tot ze blijkbaar om één of andere redenen aan affaire begint met een collega van Angel. Hier ook is er weinig tot geen onderbouw.

Nochtans was er iets beters te doen met het materiaal dat voorhanden was en de aanwezige cast. Ik heb geen probleem dat een thriller een pad bewandelt dat misschien niet meteen logisch lijkt, maar ga dan voluit voor de griezel. Deze film lijkt te onwaarschijnlijk voor een drama en net iets te weinig griezelig voor een thriller. En dat een man met een rolstoel een opstapje nodig heeft om op de bus te geraken (zoals aangetoond in de film) maar dan wel zonder problemen in iemand huis kan binnenbreken om nadien in het bad te klimmen, lijkt mij toch iets voor een X-Men film. Het is een beetje een mixed-bag geworden te wijten aan een onderontwikkeld script en een regisseur die de verkeerde accenten legt. Maar er zitten hoe dan ook een leuke plotwending in bij de eindscène waarbij elkeen toch een glimlach op zijn gezicht zal krijgen, de enige glimlach in deze 90 minuten durende prent die voor het eerst verscheen op 16 september 2020.