Reminiscence (2021) **½ 4k UHD recensie

Hoe je het klaarspeelt om met een dergelijke cast van talentvolle acteurs en een prachtige setdesign alsnog een oersaaie film te maken, blijft voor mij een mysterie, maar halverwege Reminiscence (2021) had ik zin om letterlijk in slaap te vallen. Regisseur en scenariste Lisa Joy, heeft hier haar filmdebuut gemaakt en haar enige ervaring achter de camera was één aflevering uit “Westworld”. De film is een gigantische teleurstelling. Nochtans stond het script op de Black List zo’n 7 jaar geleden van “potentieel goede scripts” die wachten om verfilmd te worden. Wel Warner Bros is erin getrapt, half ondergedompeld en met de ogen toe.

Korte inhoud: We bevinden ons in een toekomst na “de oorlogen” waar de zeespiegel is gestegen en Miami onderwater heeft gezet en de stikhete zon ervoor zorgt dat mensen ’s avond leven in plaats van overdag. De wetenschapper Nick Bannister (Hugh Jackman), die ook regelmatig speurwerk levert voor de politie, leidt een afgezonderd bestaan en heeft een manier ontdekt om herinneringen te herbeleven door mensen in een soort cryotank in het water te leggen met een elektrode-kroon en een verdovende spuit in de hals. De herinneringen worden vervolgens geprojecteerd als hologram en bewaard op plastic plaatjes (Minority Report anyone?). Zijn leven krijgt een nieuwe wending wanneer hij en zijn assistente Watts (Thandiwe Newton) de mysterieuze Mae (Rebecca Ferguson) ontmoeten waarbij Nick een instant-crush voor kijgt en er spontaan een passionele affaire mee beleeft, ook al is seks-met-de-klanten geen duurzaam business model. Wanneer zij in een herinnering van een crimineel voorkomt tezamen met drugsbaron Saint Joe (Daniel Wu), maakt Nick van zijn technologie gebruik om op zoek te gaan naar de waarheid achter haar verleden nadat ze zonder iets te zeggen verdween uit zijn leven.

De film werd verkocht als een soort Nolan-esque romantische thriller, maar eigenlijk had het meer weg van een een ontspoorde sci-fi-noir film – met de femme fatale in rode jurk, de alles vertellende voice-over en de wanhopige halve detective in trench coat – die net iets teveel wou vertellen maar uiteindelijk verzoop in losse plotlijnen, belachelijke scènes en karakters waar je geen moer om geeft. Geef mij maar die stokoude Strange Days (1995) van Kathryn Bigelow en geschreven door James Cameron, die tenminste iets buitengewoon intens en intrigerend kon maken met het concept van herinneringen of nog Minority Report van Steven Spielberg naar een verhaal van Philip K. Dick. Deze film is hiervan een flauw afkooksel van. Hoe zo’n script uiteindelijk een financiering rond krijgt zal waarschijnlijk te maken hebben met het feit dat Hugh Jackman aan boord kwam, en ik vermoed dat met Covid de acteurs ook iets minder kritisch zijn wanneer ze een script in hun schoot krijgen geworpen.

Maar laat ik misschien beginnen met datgene wat wel goed was: de production design van Howard Cummings (Westworld) alsook de cinematografie van veteraan Paul Cameron (Collateral, Man on Fire). Deze twee heren hebben er voor gezorgd dat ik de bioscoopzaal niet heb verlaten. Het is enkel spijtig dat hun knappe visuals verkwanseld werden door een dergelijk gebrekkig script met een regisseur die klaarblijkelijk geen verstand heeft van hoe je karakters moet opbouwen en boeiende scènes uitwerken.

De film brengt naast zijn voorspelbaar plot ook een conventie van de meest pathetische karakters bijeen, en in het bijzonder dan het hoofdpersonage waar je eigenlijk als kijker niet echt warm van loopt – ondanks het feit dat het Wolverine is. Nick is in essentie een voyeur/stalker en een halve creep, die zijn eigen geluk vooropstelt boven het welzijn van zijn trouwe medewerkster, die nota bene ander werk is moeten gaan zoeken omdat Nick constant de cryotank gebruikte voor zijn memory-masturbatie-sessies. Het einde van de film is zowaar nog pathetischer. In grote lijnen in de eerste helft van de film een film-noir-handboek en probeert Joy in de tweede helft de kijker te verbluffen met “verrassende wendingen” en confrontaties. De film werd ook geproduceerd door Jonathan Nolan, maar ook hij had blijkbaar geen zin om het script van zijn eigen vrouw (yup, ze zijn getrouwd) bij te sturen.

Een bijkomend probleem die Reminiscence heeft is dat Nick voor de verkeerde vrouw kiest en nooit beseft dat Watts eigenlijk zijn levenspartner had moeten zijn – ook al is een relatie opbouwen met je medewerkers ook niet altijd een verstandig business-model, maar Nick geeft toch geen fluit om zijn bedrijfje. Maar neen, Watts gaat een eenzame, grijze toekomst tegemoet. Door een knappe Thandiwe Newton te casten als de intelligente en sterke vrouw, schept je bij de kijker wel het gevoel dat je hoofdpersonage maar een dwaze oetlul is, en dat had scenarist-regisseur Joy toch moeten inzien. Het wringt aan alle kanten dat Nick enkel maar oog heeft voor een “truttebel op hakken” in plaats van een knappe en pittige vrouw die zijn leven heeft gered op John-Wick-wijze. Oh ja, Watts kan vechten en schieten, niet dat dit narratief werd opgebouwd maar het kwam voor de scenariste goed uit om op dat moment een schiet-en-vecht-scène te hebben.

De chronologie van het verhaal is nauwelijks bij te houden en we springen van de hak op de tak met een verhaaltje over een vrouw (Angela Sarafyan) die verboden relatie had met de rijke landeigenaars en die dan om één of andere reden vermoord moest worden – inclusief haar kind; maar als kijker hebben we geen band met deze verhaallijn en dient het alleen maar om een van-de-pot-gerukte verklaring te vinden voor het verdwijnen van Mae. En dan is er ook nog een verhaallijn over een “border wall” waarvan we als kijker eigenlijk nooit goed weten hoe deze is ontstaan, welke implicaties dat heeft of wat we ons hierbij moet voorstellen. Oh ja, en er is ook nog een verhaallijn over een verboden handel in een gevaarlijke drug genaamd Baca. Daarnaast zijn er ook tal van personages die opduiken zonder narratieve-ruggengraat en wendingen die geen steek houden zoals twee handlangers die plots het leven van Nick sparen “omdat zij denken dat hij heeft deelgenomen aan de oorlog” of nog geheugenfilmpjes die plots verspringen van standpunt, tegenin de logica van het verhaal maar omdat het blijkbaar voor de scenariste beter uitkwam. En als dat nog niet genoeg was wil de film ons ook boodschappen geven over hoe fout het is te ‘leven leven in het verleden’ en niet vooruit te kijken, maar verwijst deze boodschappen vervolgens naar de prullenmand in één van de meest bespottelijke eindes in de geschiedenis van de neo-noir films.

Kortom, Reminiscence had een interessante sci-fi-noir kunnen zijn maar een lui script liet dit bootje zinken met een regisseuse die alleen maar interesse had om mooie beeldjes te schieten. De film heeft een krankzinnig concept over liefde, een bus met kartonnen personages die het verhaal moeten dienen of complexer maken, twijfelachtige boodschappen en een levenloze Hugh Jackman die waarschijnlijk gesmaakt zal worden door de stalkers en de voyeurs van deze wereld maar zo goed als elk verstandig wezen koud zal laten. Ik vermoed dat Warner Bros zich het pijnlijke moment waarop ze 70 miljoen dollar aan een onervaren Westworld regisseuse hebben gegeven nog lang zullen herinneren. Wereldwijd heeft de film een miezerige 15,8 miljoen dollar opgebracht. De film is sinds 22 december 2021 verkrijgbaar op EST, VOD, 4K, Blu-ray en DVD.