Black Widow (2021) ** recensie

Ik hou van de MCU, sinds Kevin Feige pas echt het roer in handen begon te nemen op Iron Man (2008). De man heeft weinig steken laten vallen bij het sturen van de MCU en het meehelpen kiezen van regisseurs. Hij is één van de meest succesvolle producers en in tegenstelling tot wat Martin Scorsese kan claimen hebben zijn films ook wel een zekere dramatische impact, naast heel wat visueel vertier en grappige scènes en dialogen. Niet elke film is even geslaagd en in tegenstelling tot de vele lovende kritieken waren wij hier eigenlijk maar matig enthousiast over deze Black Widow (2021), die al enige tijd door Disney werd verschoven met de pandemie.

Korte inhoud: Vanaf haar geboorte is Natasha Romanova (Scarlett Johansson) toevertrouwd aan de KGB, die haar heeft opgeleid in de Red Room tot het ultieme wapen en hun beste agente. Wanneer de Sovjet-Unie uiteenvalt, staat ze ten dode opgeschreven en werd ze gedwongen naar New York te verhuizen. Daar leeft ze inmiddels als freelancer en is het jaren geleden dat de Sovjet-Unie ten val kwam.

Alles begon eigenlijk vrij sterk met de tieners Natasha Romanoff en Yelena Belova (Florence Pugh) die door hun surrogaat ouders, Alexei Shostakov (David Harbour) en Melina Vostokoff (Rachel Weisz), meegesleurd werden van hun huis in Ohio naar Cuba, en dat via een vliegtuig waar de vader op een vleugel de aanstormende ordediensten afknalt met een pistool. De scène kan niet meer absurd zijn maar het is hoe dan ook leuk om te zien. En dan springen we verder in de tijd naar 2016, na de gebeurtenissen van Captain America: Civil War (2016) waarin Natasha nu een ‘rogue agent’ is geworden.

Wat dan volgt is een aaneenschakeling van actie-sequenties die eigenlijk zwaar werden gekopieerd van de Jason Bourne en de Mission: Impossible films; het camerawerk, de belichting, de rooftop scènes tot zelfs de wurggrepen en de face-swap. En dan vervallen we in huiselijke taferelen met huizenhoge clichés over Russische burgers, maar qua filmstijl wel in schril contrast staat met de vorige scènes, om dan nadien te vervallen in een soort James Bond scenario met een megalomane schurk die in de wolken leeft en getrainde agenten controleert via een computer. Zelfs James Bond is tegenwoordig afgestapt van dergelijke villains. En dat is er nog Taskmaster Antonia (Olga Kurylenko) die volledig ondergewaardeerd is en zelfs geen introductie kreeg. Ze was een gemakkelijk te vergeten schurk, die alleen als afleiding dient omdat haar rol minuscuul was. Ze diende geen hoger doel. De comic-versie had precies iets meer om het lijf dan die steriele en emotieloze verschijning die de scenaristen op papier hebben gezet. Eén van mijn vele teleurstellingen moet ik bekennen. Zij was niet meer dan een stormtrooper, met een robot-suit, gemaskerd en zonder dialogen. Wanneer er dan met hen iets gebeurd, laat het je koud.

De filmschurk Dreykov is tevens een even saaie antagonist, vooral in een filmisch universum bevolkt met kleurrijke superschurken die vaak de helden overtreffen. De enige manier om zich te verlossen van de controle van de Red Room en Dreykov (Ray Winstone) is in contact komen met … ja, u raadt het: red dust. Scenaristen Eric Pearson, Jac Schaeffer en Ned Benson zijn echt diep beginnen graven voor deze film. De Red Room was zeker een programma uit de comics, alsook de mind control, maar de red dust is nieuw en ik weet niet met zekerheid ‘wie’ deze red dust dan zou gemaakt hebben. Indien het Melina Vostokoff was is het wel wat bizar dat iemand onder mind-control een serum zou kunnen maken tegen diezelfde mind control, en dat Dreykov dat niet zou weten. Maar we weten het dus niet waar het vandaan komt. Een McGuffin als u wilt of gewoon “lazy writing”. Ook het feit dat wanneer de black widows uit hun mind control komen, is er geen trauma of schuldgevoelens (zoals in de comics) maar gaan ze nu gewoon verder als vrije wezen. Again … “lazy writing”.

Tot op vandaag ben ik er in ieder geval nog niet uit wat voor soort film Cate Shortland uiteindelijk wou maken: een soort dramatische Logan (2017) / Jason Bourne film of een grappig en kinetische Thor: Ragnarok (2017) achtige superhelden prent. In ieder geval werken de twee genres niet samen; de ene is realistisch en de vechtscènes komen hard aan, bij het andere genre spring je van een wolkenkrabber zonder parachute en komt je via een boom nog op je beide benen terecht. Black Widow wou blijkbaar hinken op twee genres en dat werkt niet altijd. Bij serieuze momenten neem je niets serieus en bij grappige momenten weet je niet precies of het ook grappig is bedoeld. Ook het feit dat Black Widow eigenlijk een gewoon mens is en geen “superpowers” heeft is soms bizar om te zien wat ze allemaal uitspookt zonder ooit echt gewond te raken. In de tweede Jason bourne film, The Bourne Supremacy (2004), wordt hij in de schouder geraakt door een kogel en we zien hem afzien gedurende de volgende scènes. Natasha wordt een paar keer flink in elkaar geslagen en breekt op een gegeven moment letterlijk haar neus, maar het schijnt haar allemaal niet de deren in de daaropvolgende scènes. Zelfs geen blauwe plekken. Ze wordt ook eens beschoten met een bazooka, rolt 20 keer met haar brandend voertuig over de weg, maar is momenten later klaar voor een hand-to-hand-combat. En dat is trouwens niet de enige auto-crash die ze overleeft. Maar dit kan je de regisseuse niet kwalijk nemen gezien de producer verdomd goed wist dat ze NUL ervaring had in actiefilms en hoe je deze authentiek kan maken.

© Walt Disney Pictures

En dan heb je nog die CGI en de vechtscènes. Voor een film van 2021 heb ik nooit eerder zo’n fake explosies gezien als in deze Black Widow. De explosies in Machete Kills (2013) waren tien keer beter, en dat was exploitation. Enkel de vechtscènes waren overtuigend, maar dit is dan weer te danken aan stunt-man en regisseur Darrin Prescott doe zowat alle choreografieën deed op films van Jason Bourne tot John Wick, dus krijg je waarvoor je betaalt. Eén ding wat ik echter haat zijn superman figuren die blijkbaar onverwoestbaar zijn en de sequenties beginnen snel op de zenuwen te werken.

Gelukkig was het niet allemaal kommer en kwel want de cast was het beste van wat de film te bieden had en ik hoop op een sequel alleen maar om hen terug aan het werk te zien, enkel hoop ik dat ze een andere en betere regisseur en scenarist kunnen aanstellen. Er is een end-credit scène met wel iets van een verrassende wending en wie weet krijgen we nog Jeremy Renner te zien in de sequel als Hawkeye. Vanaf 9 juli 2021 is Black Widow te zien in de bioscoop als op Disney+. De bioscooprecettes voor deze 200 miljoen dollar productie waren in het begin veelbelovend maar vielen in de tweede week hard terug naar een totaal van 315 miljoen dollar wereldwijd. Deze film moet een slordige 450 miljoen ophalen voor een break-even en misschien zal dit hun wel lukken met de inkomsten via Disney+ waar de studio 100% van de inkomsten opstrijkt. Hoe ze uiteindelijk hun balans opmaken is me nog niet helemaal duidelijk gezien Disney+ klanten een maand of jaar abonnement betalen en ze hiermee ook andere films kunnen bekijken. Scarlett zelf kreeg voor haar 9de terugkeer als Black Widow een salaris van 25 miljoen dollar + 6% bonus mocht de film wereldwijd meer dan 900 miljoen dollar zou opbrengen.