Tides (2021) **½ recensie

Wanneer ik de trailer zag van Tides (2021), met zijn prachtige desolate fotografie, had ik het gevoel naar een Denis Villeneuve film te kijken. Ik was echt onder de indruk, tevens met de verrassende premisse van mensen die terugkeren voor een kolonisatie van de aarde die ze zoveel generaties later hebben verlaten. Maar toen dook de naam op Roland Emmerich als uitvoerend producent en dat was mijn “oh no” moment. En ja hoor, de film was een nieuw treinongeluk van iets wat geniaal kon zijn.

Korte inhoud: In een nabije toekomst is door een wereldwijde catastrofe vrijwel de gehele mensheid uitgeroeid. 200 jaar zijn verstreken sinds de aarde onbewoonbaar werd als gevolg hiervan. Slechts een paar mensen zouden kunnen worden verplaatst naar een onherbergzame planeet. Een astronaut uit de ruimte wordt op een missie gestuurd om uit te zoeken of een terugkeer mogelijk is.

De film had een marketing campagne met de naam The Colony maar gaandeweg werd de naam gewijzigd naar Tides. De regie kwam in handen van Tim Fehlbaum, een protégé van Roland Emmerich, die ook al met hem de film Hell (2011) had geproduceerd.=, een film die niet zo zot veel verschilt van deze Tides, in die zin dat het allemaal vorm boven inhoud is. De fotografie komt op de eerste plaats, karakters en verhaal ergens op de 5de en 6de plaats. Dus ja, na 30 minuten (in mijn geval al na 20 minuten) begin je af te haken.

Roland Emmerich is een typische blockbuster-regisseur met groots opgezette actie-drama’s (Independence Day, Godzilla, The Day After Tomorrow, …) en binnenkort zijn fameuze Maan-Aarde crash film Moonfall, wat in grote lijnen eigenlijk dezelfde film is als Michael Bay’s Armageddon (1998). Maar we moeten terug gaan naar 2004 met The Day After Tomorrow om nog eens een degelijke film van hem te zien. Potentiële blockbusterfilms als 10’000 BC, 2021 en Midway waren toch maar grote teleurstellingen. En hem dus hebben als een uitvoerend producent op je film, kan dus misschien wel een vergiftigd geschenk zijn.

Het beste van de film – naast de niet onaardige fotografie van Markus Förderer (inderdaad, de DOP van Roland Emmerich) is het knappe acteerwerk van de Franse actrice Nora Arnezeder die we eerder al hadden gezien in die waanzinnige Zack Snyder zombiefilm Army of the Dead (2021). Ik hoop voor haar dat ze eens kan werken met een regisseur die een sterk verhaal kan vertellen, want dat zal haar carrière pas echt een boost geven. En een laatste pluspunt is dat de film het voornamelijk doet zonder al teveel CGI, want tegenwoordig ook al een prestatie is. Toch waren bepaalde shots dermate mistig of duister dat je eigenlijk nauwelijks kon zien wat gebeurde; maar als je als filmmaker geen moer geeft om het verhaal is dat waarschijnlijk maar bijzaak.

© Saban Films

Het grootste pijnpunt is uiteraard het verhaal dat eigenlijk nergens op sloeg en een samenraapsel was van scènes en situaties die we in tientallen andere films hadden aangetroffen en hier aaneen werd geplakt in de hoop er ergens een narratieve draad zou ontstaan. Het begint al met een crash van hun ruimtetuig terug naar de aarde nadat ze het +/- 200 jaar geleden hebben verlaten. Ze zouden komen van de planeet Keplar 209, wat hoogstwaarschijnlijk een verwijzing is naar de Aarde-achtige planeet waar NASA het over had. Wel, deze planeet is in een ander zonnestelsel zo’n 500 lichtjaren verwijderd van ons. Dus hoe zij even (1) naar zo’n planeet zijn gereisd (2) een kolonisatie zijn begonnen (3) twee nieuwe ruimtetuigen hebben gebouwd (4) en teruggekeerd naar Aarde, op 200 jaar tijd is toch wel iets opmerkelijks. Je zou dan ook denken dat ze ver geavanceerde wapens bij zich hebben, maar hun eerste wapen is een flare-gun met een rode flare die een paar 100 meter de lucht in gaat. Zo’n pistolen vind je in zowat elke navigatieboei in zee.

Maar het script van Fehlbaum en co-scenaristen Mariko Minoguchi en Jo Rogers is eigenlijk geen kloten waard. Het enige waar ze in slagen is de kijker in slaap wiegen. Het is saai! Hoe je een saaie film kan maken met zo’n cast (Nora Arnezeder, Sarah-Sofie Boussnina, Iain Glen én Sebastian Roché) en zo’n production design, blijft voor mij een mysterie.

Kortom, Tides is geen slechte film maak ook geen goede film, maar krijgt maar 2 sterren van ons net omwille van het feit dat het zoveel beter had kunnen zijn met een betere regisseur aan het roer en scenaristen die weten hoe ze een spannend plot moeten uitwerken met interessante personages. Dit is het soort film die mensen bekijken uit interesse om deze dan halverwege af te zetten. De film was vorige week 8 juli 2021 te zien op het International Fantastic Film Festival in Neuchâtel en zou binnenkort wel uit zijn op Blu-ray of streaming.