Zack Snyder’s Justice League (2021) **** recensie

Wie had ooit kunnen denken dat na jaren van kleurcorrecties, hermontages en reshoots uiteindelijk een epische superhero film is ontstaan uit de puinhoop die Justice League (2017) was. Het is een 4 uur en 2 minuten durend epos die misschien wel is ontpopt tot één van de beste DC films tot nu toe. En ik heb die film moeten zien in vreselijke toestanden, via een HBO Max screener met mijn naam en email die constant over mijn scherm zweven als copyright bescherming. Deze film hoort trouwens niet thuis op een streamingplatform en het is een ware schande dat ze dit niet hebben uitgebracht in IMAX bioscopen (met beperkte bezetting). De film is tevens in IMAX ratio van 1.33:1, maar op een klein scherm (zelfs op een grote flatscreen) mis je de impact. Zack Snyder’s Justice League (2021) is in ieder geval een compleet nieuwe filmervaring die de karakters voldoende diepgang verschaft en een verhaal voorschotelt die eindelijk zinvol is, in schril contrast met het Joss Whedon geklooi. Het is een schoolvoorbeeld van wat de impact is van een regisseur op een film. De naam van Joss Whedon als scenarist is trouwens verwijderd uit de credits dus vermoedelijk heeft Snyder niks van zijn beeldmateriaal gebruikt.

Korte inhoud: In Zack Snyder’s Justice League zien we hoe Bruce Wayne (Ben Affleck), vastberaden om te zorgen dat Superman’s (Henry Cavill) ultieme zelfopoffering niet zinloos was, de handen in elkaar slaat met Diana Prince (Gal Gadot) om samen een team van metahumans te vormen dat de wereld kan beschermen tegen een aankomende bedreiging van catastrofale proporties. De opdracht blijkt zwaarder dan gedacht voor Bruce, want elk lid moet afrekenen met zijn eigen demonen vooraleer ze samen een ongeëvenaard team van helden kunnen vormen. Verenigd zijn Batman (Affleck), Wonder Woman (Gadot), Aquaman (Jason Momoa), Cyborg (Ray Fisher) en The Flash (Ezra Miller) mogelijk niet opgewassen om de planeet te redden van de wrede plannen van Steppenwolf, DeSaad en Darkseid…

Het is al een tijd geleden dat ik de eerste cut van de film had gezien, maar het eerste wat opvalt was dat de film er donkerder uitziet. Ze hebben duidelijk een gitzwarte filter door de print getrokken en alle kleur uit de film gezogen. Echter, het is niet alleen een superficiële chroma-touch, maar het loopt ook samen met de grimmigheid van het verhaal en de strijd van elk van de superhelden met henzelf. De ‘Justice League’ lijkt er niet organisch te zijn gekomen zoals ‘The Avengers’ (ook al was er hier ook een tweestrijd), maar eerder als noodzaak. Wat ook opvalt is dat Joss Whedon (die naar verluidt maar 10% van Snyder zijn beelden had gebruikt) eigenlijk Snyder’s visie helemaal niet had begrepen, dat is nu ook wel zonneklaar. Het is een beetje als mocht Michael Bay The Godfather in handen hebben gekregen en er een actiefilm van had gemaakt. Ja, het is zo’n schril contrast. Maar neen, het is niet van het niveau van The Godfather, eerder van het niveau van een Logan (2017) en Batman Begins (2005). Het blijft een superhelden-film met iets teveel Snyder slow-motions, maar het is er wel ene voor de fans van het genre.

Zelfs de scène met Wonder Woman zijn ernstig geworden, met met het slimme gebruik van muziek. Weg met Danny Elfman en welkom Junkie XL (Mad Max, Mortal Engines). De begin sequentie met Wonder Woman zou bijna passen in een Christopher Nolan prent, zoiets hield ik niet voor mogelijk een week geleden. Zelfs Ciaran Hinds’ Steppenwolf komt er beter uit als villain. Hij is meer badass geworden en we voelen nu pas een echte dreiging. En zoals we hier al herhaaldelijk hebben gezegd, zonder overtuigende slechterik kan je superheld niet uitblinken. De humor is minimaal. Met flash zijn er wel een paar “leuke” momenten, maar de toon is dramatisch.

© HBO MAX

De film is opgesplitst in zes delen en een epiloog, maar wordt in wezen netjes in tweeën gedeeld. Het begint met de dood van Cavill’s Superman en wordt hier opnieuw opgesteld om de doodsratel van de Kryptonian te laten zien als een soort kosmisch signaal dat de aarde rijp is voor de verovering. Dit vangt het oor van Steppenwolf, een afschuwelijke gehoornde demon in harnas en zijn nog grotere en meer afschuwelijke meester Darkseid (Ray Porter). De eerste helft brengt de formatie van de League in kaart, waarbij Afflecks Batman en Gal Gadot’s Wonder Woman hun best doen om Ezra Miller’s Flash, Jason Momoa’s Aquaman en Ray Fisher’s Cyborg te overtuigen om zich aan te sluiten bij de alliantie tegen het komende gevecht. Van alle karakters is het Fisher’s Victor Stone personage die nog het meest wint. Een karakter dat voorheen niet meer was dan een onbenullige robot met een rood oog, is nu een onrustige jongeman die half vervreemd is van de vader wiens technologische implantaten hem tot een ​​hoog-technologische RoboCop hebben gemaakt (zonder pistool weliswaar en onliners).

Justice League is eigenlijk een sequel op die vreselijk slechte Batman v Superman: Dawn of Justice (2016) waarbij Bruce Wayne zijn belofte aan de overleden Superman wil eren. Hij voelt dat er een grote aanval op til is en wil kost wat kost de superhelden over de gehele wereld verenigen om een antwoord te bieden aan wat komen zal. Deze film is nu beter dan Dawn of Justice, ook al is dat eigenlijk geen prestatie. Toch is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. De film heeft een veel te lange duurtijd. Vier uur is echt wel pushen, maar ik vermoed dat ze alles uit de kast hebben willen halen om alsnog de kritiek van de fans te beantwoorden en een mogelijkheid levend te houden van een Justice League 2, want nu met deze film niet geheel is uitgesloten. Zeker na de epiloog die jullie tezien zullen krijgen met Lex Luthor (Jesse Eisenberg), Joker (Jared Leto) en de Martian Manhunter (Harry Lennix). Ook al had de 2017 film een tekort van 60 miljoen dollar om nog maar break-even te zijn. Maar het was dan ook een compleet andere film. Ja het duurt lang maar gaat erom een fantastische wereld te creëren die echt aanvoelt, en je de tijd gunt om erin rond te dwalen en van alle details te genieten.

Ja Justice League is in essentie een Avengers: Endgame (2019), maar dan een pak minder coherent en leutig. De dozen werden vervangen door de Infinity Stones en Steppenwolf vervangen door Thanos. Endgame werkte met véél minder screentijd, véél minder cgi en véél minder slo-mo’s maar de twee films hebben wel een compleet andere agenda. Het is een beetje een terugkeer naar de ‘dark Nolan DC’. Deze cut heeft bijna 90 minuten nodig om al zijn personages te introduceren. Na 80 minten komt Cyborg aan de beurt. Je moet dus wel voldoende geduld en liefde hebben voor de DCU om je erin te investeren. Ik heb er toch van genoten. Dit is misschien een minder commercieel verantwoorde aanpak voor “de happy few” maar reken mij maar tot die bende. De 70 miljoen dollar die Warner investeerde in deze ‘director’s cut’ is zijn geld waard en ik ga deze versie zelfs meermaal bekijken.

Morgen 18 maart 2021 verschijnt de film op HBO Max, maar ik koester de hoop dat ze deze alsnog uitbrengen op IMAX. De film zal ook te bekijken zijn op PVOD. Morgen op EST via iTunes & Apple TV, Google Play, YouTube, Microsoft Xbox en Rakuten TV en op 8/4/2021 op VOD via Telenet, Proximus, BeTV, iTunes, Apple TV, Google Play, YouTube, Microsoft Xbox en Rakuten TV.