Crimson Tide (1995) ***½ Blu-ray recensie

Een film met Denzel Washington en Gene Hackman tegenover elkaar kan alleen maar vonken geven, voeg daarbij nog Viggo Mortensen en de overleden James Gandolfini en regisseur als Tony Scott aan toe, en je krijgt een nagelbijtende actiethriller. Crimson Tide (1995) is samen met Das Boot (1981), The Hunt For Red October (1990) en K-19: The Widowmaker (2002) bij het beste wat we tezien kregen met duikboten. Vergeleken met de andere films is deze misschien wel de meest mainstream film, maar misschien ook wel de meest leuke om opnieuw te bekijken. En vanavond 29 januari 2021 hebben jullie daar de kans toe op VTM rond 22u55.

Korte inhoud: Er breekt een burgeroorlog uit in de Russische Federatie, en de leider van de rebellen is voorstander van nucleaire interventie. De onderzeeër USS Alabama wordt in opperste paraatheid gebracht. Frank Ramsey (Gene Hackman), de kapitein van de onderzeeër, krijgt het aan de stok met zijn eerste officier Ron Hunter (Denzel Washington), als een eerder bevel om tien atoomraketten af te vuren niet kan worden bevestigd door een storing in de verbindingsapparatuur. De kapitein wil ondanks het ontbreken van de bevestiging afvuren, maar de 1e officier vindt dat eerst op nadere orders vanuit Washington moet worden gewacht door zo snel mogelijk de verbindingsapparatuur te repareren.

Gelukkig zijn de Amerikanen er om de wereld te redden volgens Hollywood, maar in deze film zouden ze wel eens een nucleaire holocaust kunnen beginnen. De boeman van dienst zijn de Russen, die we eigenlijk niet echt te zien krijgen. Nucleaire wapens bezitten is één zaak, ze effectief afvuren is een andere, en deze film laat zien dat het ook grondig fout kan lopen. Dit is een Bruckheimer / Simpson-productie voor mocht je er nog aan twijfelen, het enige verschil met andere van hun militaire blockbusters is dat er hier geen mooie vrouwen aan te pas komen – maar dat maakt ook meteen het verschil tussen een Tony Scott en een Michael Bay. Dit is een film vol testosteron en stoere praat, en ondanks dit alles denk ik dat Scott een vrij accuraat beeld schets van de militairen en hun bevoegdheden. Het zou me zelfs niet verbazen mocht dit scenario zich effectief ergens heeft afgespeeld, in misschien minder dramatische omstandigheden.

Zoals we van Scott gewend zijn hebben we een kleur- en contrastrijke prent met veel zweet en rook. Het leven aan boord van een onderzeeër is serieus goed gemaakt en je krijgt echt dat strakke gevoel als de camera door stalen buizen en trappenhuizen tuurt. Ondanks het feit dat bijna de hele film zich afspeelt in de onderzeeër verlies je nooit één keer je interesse. Iets wat ik niet kan zeggen van vele andere duikboot-films. Hackman is behoorlijk intimiderend als de kapitein van de boot, terwijl Washington heel vlotjes en naar goede gewoonte de “good guy” speelt. Washington mag dan nog een slechterik spelen als in Training Day (2001) of American Gangster (2007), je zal als kijker altijd wel sympathie hebben voor hem.

Bijrollen zijn ook solide met Gandolfini in zijn gebruikelijke ietwat vervelende persona, de man die zijn aanwezigheid graag kenbaar maakt, en Mortensen als de man die wordt verscheurd tussen zijn aanvoerder en zijn vriend. Er is een leuke vroege opbouw in de film terwijl we de bemanning zien verzamelen in de gietende regen. Meteen krijg je al een beeld van wie de persoonlijkheden zijn. Er zijn hier ook niet veel speciale effecten, aangezien de meeste actie zich eenvoudigweg afspeelt tussen de benamingslieden. Dappere zet die de moeite loont, want je zou veel mooie CGI-beelden verwachten, maar deze prent heeft dit niet nodig.

Een grote plus is ook de muziek van Hans Zimmer, een ontroerende, gedurfde muzikale score om de ernst en heldenmoed van het verhaal echt naar huis te brengen … tenzij je vergeet dat dit een AMERIKAANSE militaire thriller is! Veel typische scènes waarin de bemanning moet beslissen wie de leiding heeft en of ze het op de juiste manier doen, de Navy-manier of de Amerikaanse manier … Op het einde van de dag weet je uiteraard hoe alles afloopt, maar dit kan de pret niet bederven. Maar deze film laat toch in het midden wie van deze beide heren naar eer en geweten heeft gehandeld.

Je zou dit een beetje kunnen omschrijven als Scott’s volwassen vervolg op Top Gun. Alle kenmerken van een gelikte militaire actiefilm maar dan met een iets realistischer plot en minder mannen in ontblote bovenlijven. Ik heb die film gezien als piepjonge tiener, ik vind dit nog steeds genieten.