La Belva / The Beast (2020) **½ recensie

Film die anders nooit of nauwelijks het daglicht zouden zien maken in Corona-tijden indruk op streamingdiensten. Neem nu deze Italiaanse actie-thriller La Belva / The Beast (2020) staat op #1 van best bekeken films op Netflix, ondanks de wat gemengde reacties. Het is de zoveelste kloon op Taken (2008), maar gemaakt met iets minder middelen en iets minder ster-allures, met een hoofdpersonages die niet meer van de jongste is maar die nog wel het beest kan uithangen tegenover zij die hem onrecht aandoen.

Korte inhoud: Leonida Riva (Fabrizio Gifuni) is een sombere, eenzame oorlogsveteraan, ooit kapitein van de speciale troepen van het leger. Het leven en zijn werk hebben ervoor gezorgd dat Leonida zijn familie uit het oog is verloren. Zijn oudste zoon, Mattia, heeft hem nooit vergeven terwijl zijn dochter, Teresa, onvoorwaardelijk van hem houdt. Een tragische gebeurtenis zal Leonida echter dwingen om te veranderen in iets waarvan hij dacht dat hij het lang in het verleden had begraven.

Het is een klassiek verhaal van een anti-held, met een background in de militaire/geheime dienst, en die het moet opnemen tegen een organisatie van gemene schurken die zijn dochter hebben ontvoerd. De film zal geen prijzen winnen van originaliteit (de poster is zelfs een rip-off van de Taken-poster) maar het is een genre die goed in de markt ligt. Alsof er nood is bij de bevolking om via deze films wat stoom af te laten, ik weet het niet. Het is allemaal vrij voorspelbaar, het acteerwerk is niet altijd van niveau en de scènes zijn ook wat getelefoneerd. Regisseur en co-schrijver Ludovico Di Martino geeft ons een gewelddadige man die een gruwelijke reeks mishandelingen, steekpartijen en schietpartijen ondergaat, allemaal in een verwoede achtervolging van een persoon die misschien een oude score wil vereffenen met hem of misschien houdt hij gewoon van heel kleine meisjes. In ieder geval staan veel doden op het menu.

Hoofdacteur Fabrizio Gifuni (The Cezanne Affair) maakt een behoorlijk kolossale en stoïcijnse indruk – een beetje Matthias Schoenaerts in Rundskop – getraumatiseerd, wanhopig op zoek naar dat evenwicht in zijn leven, om als een normaal mens te kunnen fungeren en zo te kunnen voorzien voor zijn twee kinderen, Mattia (Emanuele Linfatti) en Teresa (Giada Gagliardi). Leonida wacht niet om zijn vrouw (Monica Piseddu) te vertellen hoe hun zoon hun dochter uit het oog kon verliezen. Hij wacht niet op de agent (Lino Musella) om resultaten te krijgen van hun speurwerk. Hij steelt een politieradio en gaat zelf op pad – de ontvoerder opsporen, dan de drugsdealers die de ontvoerder misschien kennen, en dan contact opnemen met oude contacten om te zien wie hier verantwoordelijk voor kan zijn. Het is een vrij klassiek procédé om de bodycount alsnog kunstmatig op te voeren. Maar in tegenstelling tot een film als You Were Never Really Here (2017) krijgt men nooit echt voeling met de anti-held en biedt het verhaal ons ook niet echt verrassende wendingen.

Mensen die van geweldfilms houden zullen hier wel plezier aan beleven, ook al verzeilt het einde in de pathos en de over-emotionaliteit in plaats van ons een geslaagde climax te bezorgen. Ik lees heel wat reacties van mensen die de vechtscènes goed vonden maar ik behoor daar dus niet bij. De man vecht als een lompe oude vent en de helft van zijn aanvallen zie je al van ver aankomen en het voelt niet aan alsof we kijken naar “echte gevechten”. Maar datzelfde probleem zie je ook bij grotere regisseurs, zoals een Christopher Nolan bijvoorbeeld. Herbekijk de begin-sequentie van The Dark Knight en je zal zien wat ik bedoel. Indien ik een oude Steven Seagal film bekijk dan heb ik dat gevoel niet. De vechtsequenties zijn kort maar bijzonder geloofwaardig. Zelfs de vechtscènes in Taken zijn bijzonder geloofwaardig. In deze film had ik dat niet en dat is wel problematisch voor een film wiens vechtsequenties de enige bestaansreden zijn. The Beast is sinds 27 november 2020 te bekijken op Netflix.