The Silencing (2020) ** Blu-ray recensie

Ergens zit een goede film verborgen in de tweede langspeelfilm van Robin Pront, de regisseur van het geslaagde D’Ardennen (2015) die hier zijn Engelstalige debuut maakt. Bij een eerste visie van The Silencing (2020) valt vooral op dat het een opeenstapeling is van genre-clichés, onwaarschijnlijke toevalligheden en personages die vreemde handelingen ondernemen, om dan uit te monden in een teleurstellend einde. Van waar komt de titel? Geen idee, misschien iets zoals ‘Silence of the Lambs’ waarbij het vinden of bereiken van iets, de onrust zou doen verdwijnen, maar ik heb er toch het raden naar.

Korte inhoud: Rayburn Swanson (Nikolaj Coster-Waldau) is een jager en hij leeft een afgezonderd bestaan in een beschermd natuurreservaat als boswachter. Hij raakt samen met de lokale sheriff Alice Gustafson (Annabelle Wallis) betrokken bij een dodelijk kat-en-muisspel wanneer ze op het spoor zitten van een wrede moordenaar. Voor de jager speelt een persoonlijk motief mee, aangezien de moordenaar jaren geleden verantwoordelijk zou zijn voor de ontvoering van zijn dochter.

Ook al was het acteerwerk niet altijd van niveau hebben we toch twee klasbakken van acteurs die we veel meer aan het werk willen zien, met name Game of Thrones acteur Nikolaj Coster-Waldau en Peaky Blinders actrice Annabelle Wallis. Dit is echter niet de film waarmee ze meer langspeelfilm-projecten zullen binnenhalen, maar zij treffen hier geen schuld. Nikolaj geeft tevens het beste van zichzelf maar wanneer het script van Micah Ranum niet meteen aanzet tot interessante dramatische conflicten, dan loop je als acteur ook een beetje verloren.

Het personage van Rayburn Swanson wordt in het begin omschreven als een alcoholist, maar eigenlijk komt hij in de film niet over als alcoholist. Hij drinkt zijn whisky als iemand die een wijntje nipt bij zijn maaltijd. Hij is in de film ook niet onder invloed van de drank ook al is de suggestie dat drank aan de basis zou liggen van de verdwijning van zijn dochter. Los van het aanbrengen van flyers aan palen of onder de ruitenwissers van voertuigen, lijkt hij toch zijn leven te leiden als gewone man. Wanneer de politie echter het lichaam van een jonge vrouw opvist in het water krijgt de speurtocht een nieuwe wending en komt hij al snel in contact met een mysterieuze figuur verkleed is een camouflage-pak. Dit gebeurt allemaal via een systeem van cameras die overal in het reservaat hangen en die uiteraard alles op beeld kunnen zetten, hoe onwaarschijnlijk dit allemaal is. De “serial killer” weet de cameras staan, hij verwijdert er zelfs één, maar lijkt toch dit terrein te kiezen voor zijn buitenschoolse activiteiten.

De film deed me wat denken aan Wind River (2017) met de vrouwelijke agente die samenwerkt met een jager, het desolate natuurgebied, een onopgehelderde moord. Toch is Wind River op zoveel vlakken een veel betere film en lijkt in vergelijking The Silencing meer op een studentenfilm, met dialogen die letterlijk de motivaties gaan uitleggen van de karakters, scènes die ofwel onderbelicht zijn of baden in het kleur met blauwe gezichten op een oranje achtergrond of paarse gezichten op rode achtergrond, vaste camerastandpunten die geregeld terugkeren en set-ups waar je de pay-off al van mijlenver voelt aankomen. Enerzijds mocht het script een paar rewrites gebruiken, al was het maar om de motivaties wat aan te scherpen en wat onwaarschijnlijkheden weg te werken. Een agente die een onschulde man neerknalt en waar niemand over kraait is toch wel heel bizar. Maar achter de camera mocht de crew ook wel iets meer creativiteit aan de dag leggen.

© Anova Pictures / Wildling Pictures

***spoiler*** En het einde van de film zal niemand zien aankomen voor de simpele reden dat het (1) compleet van de pot gerukt is en (2) de serial killer vrijwel uit het niets komt. Je voelt je op geen enkel moment betrokken en zijn manier van jagen is ook zo bij de haren getrokken. De speer kan gerust een ultiem wapen zijn, maar dan zou ik eerder denken ergens in de Savanne. Het voelt geforceerd aan. Maar ook de confrontaties tussen de serial killer en Rayburn zijn in wezen hilarisch. Wanneer iemand met een een geweer jaagt dan moet je afgaan op geluid en dat is heel moeilijk om een positie correct in te schatten. Met sniperwapen is het vrijwel onmogelijk. Maar met een speer weer je niet alleen de richting maar ook de mogelijke afstand, want een olympisch speerwerpen die zijn speer in de lucht werpt kan hooguit maar 100 meter afstand bereiken. Maar toch schiet Rayburn maar in het rond in plaats van als een echte jager af te gaan op geluid en richting van de speer wanneer deze een boom of lichaamsdeel raakt. Op een gegeven moment smijt hij zelfs een pot verf in de lucht om er vervolgens op te schieten. Het kwam bijna rechtstreeks uit een cartoon. Maar hoe de serial killer gelokt wordt in een val, met Rayburn die heel toevallig met een flare rondloopt, is zowat de domste scène die ik de laatste 5 jaar heb gezien. ***end spoiler***.

Kortom, The Silencing is geen slechte film, maar het is ook geen goede film. Het speelt alles net iets teveel op ‘safe’, laat nauwelijks iets origineel zien, de karakters komen nooit tot leven en het script lijkt meer op een eerste draft van een filmstudent. Het positieve is de natuurlijke charisma van de twee hoofdacteurs en de interessante setting. Anderzijds zou deze film een opsteker moeten zijn voor alle jonge scenaristen en filmmakers, want als zo’n project al financiering krijgt en een geweldige cast, waar wachten jullie nog op om een beter script te schrijven?! Op 18 juli 2020 verscheen The Silencing in de States in een select aantal bioscopen, maar voor de rest kwam de film uit via video-on-demand en nu is de film uit vanaf 21 oktober 2020 op DVD en Blu-ray.