Indien jullie eens iets “anders” willen zien op een lockdown-avond, dan raad ik jullie deze Prospect (2018) aan, geschreven en geregisseerd door Christopher Caldwell en Zeek Earl. Er zijn twee soorten science-fiction films, zo heb je de dure producties à la Minority Report (2002) of de Star Wars films, waar een gehele nieuwe wereld wordt gecreëerd en wat uiteraard ook de financiële steun geniet van grote filmstudio’s, en er zijn science fiction films met minder riante productiemiddelen die hun locaties goed uitkiezen en de visuele effecten tot een minimum herleiden (cf. zowat alle Black Mirror films). En gezien er minder middelen zijn, is er ook meer narratieve vrijheid. Deze film behoort tot de tweede soort.
Korte inhoud: Cee (Sophie Thatcher) baant zich met haar vader Damon (Jay Duplass) een weg door een afgelegen buitenaardse maan met het specifieke doel rijk te worden. Ze hebben een contract afgesloten om edelstenen te verzamelen, verborgen in de dieptes van de giftige bossen. In hun zoektocht zijn ze niet alleen, ook anderen dwalen rond in de wildernis. Al gauw verandert hun werk in een gevecht om te overleven. En Cee beseft dat ze er weleens alleen voor kan staan.
Onafhankelijke en low-budget horrorfilms zijn vaak een vitale creatieve speeltuin voor jonge filmmakers die de knepen van het vak kunnen leren, maar zo ook low budget science fiction films. Denk maar aan Shane Carruth’s Primer (2004) en Duncan Jones Moon (2009). Prospect is ook het speelfilmdebuut Christopher Caldwell en Zeek Earl, en het is er echt aan te zien. De film begon zijn leven als een kortfilm die de filmmakers in 2014 maakten met behulp van een Kickstarter-campagne. Een verhaal over een jong meisje en haar vader die het gemunt hadden op een waardevolle bron op een buitenaardse wereld. Het was een vrij geslaagde kortfilm en het logische gevolg is deze langspeelfilm, en uiteraard werd het verhaal ook meer uitgewerkt en kon het ook een naam als Game of Thrones Pedro Pascal aantrekken en The Wire acteur Andre Royo.
De film had een productiebudget van 3,9 miljoen dollar wat iets meer is dan het gemiddelde langspeelfilm budget van een Belgische film en is gedraaid op 40 dagen, wat relatief veel is voor een film met zo’n klein budget. Maar het aantal dagen was noodzakelijk gezien één van hun hoofdpersonages een jong meisje was (Sophie Thatcher) en de vakbond-regels omtrent het werken met kinderen duidelijk een beperkt aantal uren per dag voorschrijft.
Het langspeelfilm-versie is niet zo boeiend als de twee indie-sciencefictionfilms die ik hierboven heb vermeld, maar het maakt Caldwell en Earl niettemin bekend als filmmakers om naar te kijken. Prospect zou de eerstkomende dagen bij ons op Netflix moeten verschijnen. In de States is de film al beschikbaar maar bij ons loopt er wat vertraging om één of andere reden.
De esthetiek van deze film doet me wat denken aan Alien en het originele Nostromo-schip.
Ik heb deze een paar maand geleden gezien. Ik heb echt genoten van de dialoog. Ik vond het ook leuk hoe ze je rechtstreeks de wereld in lieten vallen en de kijker de plot lieten uitzoeken op basis van de context en fragmenten van het gesprek, het zorgde voor een veel interessanter en boeiender plot. Herinnerde me op die manier ook veel aan The Expanse.