Doom Eternal is een hardcore shooter from hell

Het is 4 jaar geleden sinds de laatste ‘Doom’ (2016) en dit game voelt toch compleet anders aan dan zijn voorganger. Deze Doom Eternal (2020) van Hugo Martin is iets meer een shooter game en is behoorlijk sneller. Wil je overleven in dit game, dan moet je bewegen. ‘Blijf ergens staan en je gaat eraan’; zou de slagzin moeten zijn van deze game. Het een een hardcore shooter op heavy metal muziek.

Doom Eternal is een first person shooter-game ontwikkeld door id Software en uitgegeven door Bethesda Softworks. Het is het vijfde hoofdspel in de Doom-serie. Het verhaal speelt zich af twee jaar na de gebeurtenissen van Doom (2016) waarin de aarde overspoeld wordt door demonische krachten, waarbij 60% van de wereldbevolking wordt vernietigd onder de nu gecorrumpeerde Union Aerospace Corporation (UAC). De Doom Slayer, die eerder naar een onbekende locatie was geteleporteerd, keert terug naar de aarde met een nieuw arsenaal aan wapens om de demonische invasie te onderdrukken door de Hell Priests te doden, drie krachtige magiërs die werken voor de corrupte voormalige leider van de Slayer’s Society, de Khan Maykr. De Slayer vermoordde gemakkelijk priester Deag Nilox in New York, maar Khan Maykr teleporteert de twee overgebleven priesters naar onbekende locaties, waardoor de Slayer gedwongen wordt verder te zoeken.

Ik hou van games waarin je iets moet uitzoeken om verder te gaan, in dit game krijg je dat ook wel, maar in mindere mate. Bij het binnentreden van een nieuwe level begin je steevast met een shootout en hoe meer wapens je krijgt hoe meer monsters je moet uitschakelen met specifieke zwaktes. Je moet dus snel zijn om het juiste wapen te kiezen en als een scherpschutter de juiste plek te raken, en dit alles al lopend en springend. Doom Eternal brengt ons terug naar het vertrouwde gevoel van hoe het allemaal is begonnen met zijn run-and-gun-debuut, met net genoeg variatie om te voorkomen dat de nieuwe game aanvoelt als een louter uitbreidingspakket. Maar een paar veranderingen verstoren de stroom van het spel zo erg dat ze de hele ervaring een beetje afzwakken.

In plaats van te vechten in de hel of op Mars, ga je deze keer het gevecht aangaan rechtstreeks op de door demonen geteisterde aarde, scheurend door talloze grunts om zo tot bij drie demonische priesters te komen. Je moet een reeks plotpunten doorlopen om elke priester te confronteren. Sommige shortcut-scènes proberen de geschiedenis en motivatie van je personage een beetje uit te bouwen, compleet met veel moeilijk te volgen demonische beschrijvingen die voor de meeste spelers geen weerklank zullen vinden vrees ik. Je kunt door pagina’s en pagina’s met verborgen kennis bladeren als je hier meer grip op wilt hebben, maar ik vond het gemakkelijker om dit gedeelte gewoon af te schermen. Indien ik een boek wil lezen over demonen lees ik een Clive Barker boek. Een game als Death Space heeft een gelijkaardige universum, maar het verschil is wel dat je het verhaal krijgt via het spel en je dus niet pagina’s met beschrijvingen moet lezen. En dat vond ik op zich wel het grootste minpunt aan dit spel. Ik was veel meer geïntrigeerd door de holografische displays en de luidspreker-voice-overs die door willekeurige gangen weergalmen, allemaal hintend op een enorm propaganda-regime dat probeert de menselijke samenleving te integreren met de demonische indringers die hun ziel proberen te oogsten.

© Day One MPM / Bethesda

Onze held reist deze keer door sierlijke oude kastelen, hightech ruimtestations en verwoeste stedelijke omgevingen. Maar voor het grootste deel bevinden we ons in vurige rode en modderige oppervlaktes, samen met een overvloed aan generieke death-metal beelden. Het basis-concept van de gameplay is de afgelopen vier jaar niet zo zot veel veranderd. Dat betekent vechten door enorme kamers vol met allerlei demonen, waarvan de meeste bekend zullen zijn door de Doom-fans, ook al dateert deze ervaring uit de jaren 90. De wapens zijn ook grotendeels bekend, tot en met de ontgrendelbare aanpassingen in de modus “secundair vuur” waarmee je wapenfuncties naar eigen smaak kunt transformeren. De munitie is wel beperkt maar gelukkig is er de kettingzaag waarmee je bij een slachtoffer extra munitie kan verzilveren. Maar ook je benzine voor je kettingzaag is beperkt, net zoals je levenslijn. Je leven kan wel gevild worden met het vermoorden van wezens, en het beste met een ‘glory kill’. Het is in het begin een beetje wennen, maar naar verloop van tijd heb je het concept in de vingers en ga je automatisch glory killen en chainsaw‘en.

Zelfs een seconde stilstaan te midden van de demonische aanval betekent een gewisse dood, dus je wordt gedwongen tot bijna constante beweging, springend door verschillende platforms, klimmend op muren of afglijdend in een organische tunnel. Het is een beetje puzzelwerk om te overleven en je zal sterven. Je zal véél sterven en teruggestuurd worden naar jouw laatste checkpoint. Dit kan veel players wel op de zenuwen beginnen werken, vooral als je niet al te handig bent in dit soort games. Elk type vijand heeft zijn eigen specifieke kwetsbaarheden – die de game je nogal botweg verklapt bij jouw eerste ontmoeting – dus je moet constant van wapen wisselen om zo je munitie zoveel mogelijk te sparen.

En dan is er nog de Marauder. In tegenstelling tot elke andere normale vijand in het spel, heeft de Marauder een magisch energieschild dat elke aanval die je erop gooit, onmiddellijk en volledig blokkeert, inclusief de aanvallen met de meest krachtige wapens. Het enige moment wanneer de Marauder kwetsbaar wordt, is een welbepaald moment in de aanvalscyclus, wanneer zijn ogen groen knipperen en hij met een enorme bijl naar je uitvalt. Het zijn momenten waar je reactiesnelheid en je richt-nauwkeurigheid op de proef worden gezet. Als je iets te dichtbij of te ver weg bent, slaat hij je gewoon kreupel met een krachtige aanval terwijl je wacht op de volgende seconde. Ik hoef er geen tekening bij te maken dat je hier véél tijd aan zult verliezen – of toch zeker de gemiddelde game player. En dat breekt wel een e=beetje de flow in de game. Dit is niet alleen een moeilijke tegenstander, maar ook ronduit oneerlijk gezien hij 90% van zijn tijd gewoon onverwoestbaar is. Als hij alleen is, kan je hem misschien nog de baas, maar dan duikt hij later in het spel op tussen andere vijanden en dan is het echt wel om zot van te worden.

Er zit ook een multiplayer deel aan de game en niet gewoon als een add on mat maps die de single player niet hebben gehaald. Doom Eternal is volledig geïntegreerd met online functies die je vaardigheden belonen met XP, geweldige spelerskins, wapenskins, naamplaatjes en nog veel meer om je ervaring te personaliseren in de singleplayer-campagne. En ja, je kunt XP voor evenementen verdienen door de campagne te spelen. Kortom, het is een volwaardige spelervaring. Het game is uit vanaf 20 maart 2020.