Midsommar (2019) ****½ Blu-ray recensie

Deze Midsommar (2019), geschreven en geregisseerd door Ari Aster die eerder indruk had gemaakt met zijn debuutfilm Hereditary (2018), is één van mijn favoriete films van 2019 en de Blu-ray werd ondertussen gereleased spijtig genoeg zonder veel extraatjes. Deze thriller mag dan wel geen potten hebben gebroken aan de box-office (41 miljoen dollar wereldwijd), is het echt wel een aanrader, net omdat het zo’n buitenbeentje is. Daarnaast moet je trouwens alle A24 producties zien.

Korte inhoud: Het Amerikaanse koppel Dani (Florence Pugh) en haar vriend Christian (Jack Reynor) trekken naar een afgelegen dorp in Zweden om er een once-in-a-lifetime midsummer festival mee te maken. Tijdens hun verblijf komen ze echter tot de ontdekking dat de bewoners deelnemen aan een reeks bizarre en seizoensgebonden tradities. De recente dood van de ouders van een van de twee protagonisten werpt een donkere schaduw op de gebeurtenissen en zorgt voor een duister voorgevoel, gevuld met hallucinatoire nachtmerries die ze krijgen na het drinken van een speciaal gemaakte drank.

Ja, het wordt verkocht als een horrorfilm, ook al zal je hiervan niks merken ver voorbij het eerste uur van deze 140 minuten lange prent. Midsommar heeft die Europese vertelstijl waarin tijd wordt genomen om aan karakterontwikkeling te doen en niet meteen gedwongen wordt tot actie om het verhaal vooruit te helpen. In tussentijd krijgen we prachtige fotografie voorgeschoteld van DoP Pawel Pogorzelski in een soort feeërieke samenleving die herinneringen oproep aan The Wicker Man (1973).

Maar misreken je niet, er is gruwel en horror die mensen onwel zullen maken, maar echt gore wordt het nooit. De regisseur heeft ook te kennen gegeven dat één van zijn inspiratiebronnen voor deze film de kunstenaar en fotograaf Joel-Peter Witkin was, de man die echte lijken gebruikte voor zijn werk (al dan niet met toestemming van de familie). Deze film gaat toch meer in de richting van The Wicker Man, en is niet zozeer een aanklacht tegen de rassen-vooroordelen, maar wel de culturele vooroordelen, in die zin dat wij als westerlingen een stam uit de jungle meer zullen beschouwen als een bedreiging (cf. Cannibal Holocaust tot The Green Inferno) dan blanke mannen en vrouwen uit Zweden (ook al hebben wij ook wel heel wat verschrikkelijke culten gaande van Charles Manson tot de Waco sekte). En de film is niet zomaar een samenraapsel van geschifte situaties, dit verhaal is gebaseerd op echte oude rituelen (al dan niet in de praktijk gezet). Dit moet tevens bij mijn weten ook de “meest heldere” A24 film zijn tot nu toe, met zonovergoten landschappen en helderblauwe hemel.

De vertolkingen zijn bijzonder goed en dan vooral deze van Florence Pugh. Haar karakter Dani, doorloopt een traumatisch verlies en krijgt overal paniekaanvallen gedurende het ganse gebeuren. Als ze huilt, voel je de leegte en de pijn in elk van haar krijsen. Het is ongemakkelijk, het is rauw en ze leggen vast hoe het voelt om iemand te verliezen. Eerlijk gezegd zijn het waarschijnlijk de meest intense momenten uit de film. De andere personages buiten Dani krijgen ook veel tijd om zich te ontwikkelen en hebben ook duidelijke motivaties, en ik denk dan aan de rol van William Jackson Harper en Will Poulter. Ze zijn allemaal erg onaangenaam, kortzichtig en oneerlijk tegenover elkaar vanwege hun eigen egoïstische drijfveren. Vooral het vriendje van Dani is echt wel een klier en je vraagt ​​je af waarom ze überhaupt bij die kerel blijft of bij hem genegenheid probeert te zoeken. Er zijn dus wel een paar momenten die geforceerd aanvoelen, niet alleen omwille van de wat twijfelachtige chemie tussen die twee karakters, maar ook omdat de intentie van de makers soms wat schommelt tussen drama en horror.

© Dutch FilmWorks Home Entertainment

De film is een gezonde mix tussen fictie en een historisch beeld van rituelen die ooit echt hebben plaatsgevonden. Maar laten we duidelijk zijn, het echte “Midsummer festival” staat wel mijlenver van wat ze in de film laten zien. Maar dit is een horrorfilm, geen documentaire. Toch kwam er veel research bij kijken, zoals bijvoorbeeld het gebruik van het Scandinavische runenschrift oudst bekende schrift gebruikt door de Germaanse volkeren van Noord-Europa, Groot-Brittannië, Scandinavië en IJsland vanaf de 2e of de 3e eeuw tot de 16e of 17e eeuw. Je zal merken dat op de kleding van de personages verschillende symbolen staan, wel elk van die symbolen weerspiegelt in zekere zin het traject dat ze zullen volgen. En zo zijn er nog tal van kleine details die niemand tijdens een eerste visie zal opmerken maar die wel degelijk in de film zitten. Christian wordt de prooi van een meisje die verliefd wordt op hem. Hij krijgt niet alleen een schaamhaar van haar in zijn eten maar je zal merken dat zijn drank ook meer rood is dan wat de andere hebben, waarschijnlijk verwijzend naar maagdenbloed in zijn drank, opnieuw verwijzend naar fertiliteits-symbolen.

Ook de muziek van The Haxan Cloak is hier bijzonder wel geslaagd, om nog maar te zwijgen van de efficiënte geluidsmontage. De overstemde geluiden van gevoelloosheid, of de tientallen slepende snaren van spanning, of nog het briesje van de wind tegen het lange gras en bloemen. Stilaan begin je te beseffen wat de invloed is van de psychedelica die de karakters werden toegediend. Het is wat mij betreft minder een horrorfilm dan en geslaagde, donkere thriller met horrorelementen. Ik zou het zelfs kunnen omschrijven als een soort zwarte komedie. Het is ook meer een soort ervaring dan een afgewerkt verhaal in drie hoofdstukken. Zoals ik eerder zei, het is een buitenbeentje en bijgevolg bijzonder intrigerend. Is het een aanrader? Er zullen hier evenveel mensen van houden als mensen die dit saai en inhoudsloos zullen vinden. Ik heb er zelf om één of andere reden van genoten. Het brengt op zich een wel heel geflipte boodschap over gemeenschappen en rituelen als iets verbindend met elkaar en met de natuur (de weg die Dani doormaakt), in schril contrast met onze egocentrische en seculiere maatschappij (de weg van Christian en zijn vrienden). Midsommar is vandaag 5 december 2019 uit op Blu-ray en DVD.