Hellboy (2004) **** Blu-ray recensie

Een andere film die een 4k update kreeg was deze Hellboy (2004). De naam van deze indrukwekkende postuur komt rechtstreeks uit de heldenwereld ontstaan uit de verbeeldingskracht van Mike Mignola. Een naam die hem werd toegewezen wanneer hij nog maar een kleine spruit was. Na zoveel jaar noemt iedereen hem nu “Red”, wat iets meer respect had dan “kleine jongen uit de hel”. Maar het is bovenal een Guillermo del Toro film, die qua vormgeving, narratie en karakterontwikkeling met kop en schouders boven Hellboy (2019).

Wat wel opvalt is dat in tegenstelling tot een Spider-Man of Batman hier geen ruimte is voor existentialisme, filosofische of psychologische motivaties. Is dit noodzakelijk? Neen, maar doen moet je wel karakters hebben en een omgeving die alles interessant genoeg kunnen houden, en dat was hier zeker wel het geval. Ron Perlman’s vertolking – vanonder een dik bloedrood pak met twee dikke hoorns op zijn hoofd en een rechterarm die uit graniet lijkt te zijn – is de perfect cast als de puffende, wisecracking bovennatuurlijke monster. David Harbour is zeker ook wel een goed acteur, maar het verschil tussen deze originele film en de remake kan haast niet groter zijn. Het losbollige en terzelfdertijd frisse karakter van de film maakt van deze Hellboy één van de betere origin stories van alle comic adaptaties.

Korte inhoud: Het verhaal begint op het einde van de 2de WO. De nazi, zoals we reeds hebben kunnen aanschouwen in Raiders of the Lost Ark, zijn occulte freaks en trachten de duistere machten in te roepen om hun vijanden te kunnen verslaan. Dat die duistere krachten in hun vernielzucht wel degelijk een onderscheid zullen maken tussen de nazi’s en geallieerden is op zijn minst duidelijk. Via een soort Stargate portaal proberen ze een soort kristal te bereiken waarin de krachten van de hel vertoeven. Maar ze worden belemmerd, en na wat heen en weer geschiet wordt het portaal opnieuw gesloten. Een klein, rood aapachtig wezentje met een gigantische rechter vuist weet wel door die poort te dringen. Hij belandt bij een goedaardige dokter (John Hurt), die hem de naam Hellboy geeft en hem opvoed als een held. Zoveel jaar groeit hij (Ron Perlman) uit tot de redder tegenover de krachten van de duisternis.

Regisseur Guillermo Del Toro liep al 7 jaar rond met het idee om Hellboy naar het scherm te brengen met zijn fetish acteur Ron Perlman, waarmee hij reeds had gewerkt in de schitterende low-budgetfilm Cronos (1993). Maar de studio’s zagen het niet meteen gebeuren. Pas nadat hij met succes Blade II (2002) regisseerde gingen de deuren open en kon hij zijn jongen met de fameuze rechter naar het witte doek brengen. Samen met Pan’s Labyrinth (2006) behoren deze twee films tot het beste en meest gewaagde wat de regisseur al heeft verwezenlijkt.

Niet alleen zijn de decors fascinerend, zijn de kostuums en de make-up zeer nauwkeurig en geslaagd maar ook de muziek van Marco Beltrami is meesterlijk in elkaar gezet. Ook al is het aan het veranderen met films als Joker en Logan, maar de comic-book adaptaties worden altijd wel met een scheef oog bekeken. Martin Scorsese noemt het “kermis-attracties” of “rollercoasters” die niets met cinema te maken hebben zoals hij deze maakt. Nochtans zijn het films als deze die ik met plezier herbekijk en nog steeds evenveel voldoening uithaal.

© Sony Pictures Home Entertainment

In de cast zien we ook nog leuke vertolkingen van Selma Blair, Rupert Evans, Karel Roden, Jeffrey Tambor en Doug Jones. De filmmakers besloten de film niet te bloederig te maken. Om een R-rating te voorkomen, dachten ze aan methodes waarmee ze het bloed konden vervangen. Tijdens het filmen van het gevecht tussen Hellboy en het monster in de metro, stelde Ron Perlman voor dat Hellboy een gumball-machine kon pakken en het monster ermee over het hoofd kon slaan, met de vliegende kauwgom-balletjes die net zoals bloed overal konden rondvliegen. In plaats daarvan scheurt Hellboy een telefooncel van de muur en slaat het monster over het hoofd met de telefoon, met de munten die naar buiten vliegen net als bloed. En het heeft allemaal gewerkt want de film was PG-13, in tegenstelling tot de remake die wel degelijk R-rated is.

Op de nieuwe 4k editie staan een pak extraatjes gaande van audio-commentaar tot deleted scenes, de bioscoop-cut alsook de director’s cut, en een heleboel making of filmpjes. Een uitgave die bestemd is voor elke filmliefhebber, wat Martin Scorsese ook moge vertellen.