Regisseur en scenarist M. Night Shyamalan heeft zijn ups and downs. Hij had in het begin van zijn carrière twee voltreffers met The Sixt Sense (1999) en Unbreakable (2000) en een sterke alien-invasion film genaamd Sign (2002). Maar toen kwam The Village (2004) en alles ging de dieperik in.
Maar sinds The Visit (2015) lijkt de regisseur terug te keren in zijn oude vorm. Met Glass (2019) keert hij zelfs terug naar zijn hitfilm Unbreakable en is een directe sequel op Split (2016).
Korte inhoud: Elijah Price (Samuel L. Jackson) heeft een levenslange obsessie voor stripboeken en gelooft dat superhelden – en superschurken – echt bestaan. Vanwege een slopende aandoening zijn zijn botten erg fragiel waardoor hij als kind de bijnaam Mr Glass heeft gekregen. Nu hij realiseert wat zijn ware lot is – de aartsvijand zijn van de supersterke David Dunn (Bruce Willis) – heeft hij de naam omarmt. In een reeks van escalerende ontmoetingen ontdekt Glass dat Dunn het bovennatuurlijke figuur van The Beast (James McAvoy) nastreeft. Ondertussen komt de schimmige aanwezigheid van Price naar voren als de regisseur die van beiden een zorgwekkend geheim weet.
Het is dus een trilogie geworden, waarbij de eerste film toch veruit de beste is van de drie. McAvoy mag weer schitteren met zijn gespleten persoonlijkheden, terwijl Willis gewoon niets te doen krijgt. Zelfs de soundtrack van West Dylan Thordson komt nog niet aan de knieën van de eerste score van James Newton Howard voor Unbreakable. Maar de grootste teleurstelling na een vrij oninteressante opening is de vreemd geënsceneerde en pathetische confrontatie, waarbij ik toch even mijn voorhoofd in mijn hand heb gewreven. Shyamalan is verzot op plot twisten maar deze is geen fluit waard en zonde voor al die hoge verwachtingen.
Door de paden van deze drie onrustige weirdo’s/superhelden met elkaar te verweven, maakt hij er een warboel van waardoor ze elk in de eerste plaats hun intrigerend karakter verliezen, en gereduceerd worden tot banale archetypen. De film is op zijn best wanneer Shyamalan humor injecteert, meestal afgeleverd door McAvoy’s negen jaar oude Hedwig-persona, slechts één van de vele indrukwekkende vertolkingen uit Split. Glass is op zijn slechtst, wanneer het vreselijk serieus is en oeverloos bezig is met expositie.
Gelukkig zijn de vertolkingen wel goed. Zo zien we opnieuw Anya Taylor-Joy opduiken als Casey Cooke, het meisje die ontvoerd werd door één van de personages van Dennis en Sarah Paulson als Dr. Ellie Staple.
© 2019 Walt Disney Studios Motion Pictures
Het script telde 134 pagina’s lang en gezien de wat wisselvallige box-office geschiedenis van de regisseur hebben ze de productie scherp moeten houden met slechts 39 shooting dagen met een productiebudget van 20 miljoen dollar. De film is in ieder geval de eerste samenwerking van Shyamalan met The Walt Disney Company sinds The Village, het is ook een wel heel opmerkelijke samenwerking tussen twee filmstudio’s, Disney die de rechten bezit van Unbreakable en Universal die de rechten bezit van Split. Toch werd het desondanks een succes met een wereldwijde recette van 246 miljoen dollar.
De film is ondertussen uit op DVD en Blu-ray met alternatieve openingsscène, 13 deleted scenes en heel wat making off filmpjes. Spijtig genoeg geen audio-commentaar over de gehele film.
Recensie door Dave op 2 september 2019
Echt wel een teleurstelling na Unbreakable en zeker ook Split wat ik nog wel een goeie film vond, ook al was het vooral te danken aan de gekke vertolkingen van McAvoy
Een van mijn favoriete momenten was toen Bruce Willis zijn trouwring kuste voordat hij tegenover The Beast stond. Het was een geweldige callback naar de opening van Unbreakable.
De eerste helft van de film interesseerde mij geen bal. Ik vroeg me zelf af wat er allemaal aan de hand was. Veel verwarrende dingen die niet klopten. DAN. De laatste 40 procent van de film. De “break-out” scènes. Was het beter. Tot de laatste scène. En ik wou meer zien. Goed gedaan M Night Shamalan! ZEER mooie comeback 🙂