Once Upon a Time … in Hollywood (2019) ***½ recensie

We hadden het genoegen om door Sony uitgenodigd te worden op een speciale screening met een 60’s dresscode, en ja, dit zorgde meteen voor de meest ideale omstandigheden om deze prent te zien en onder te duiken in het Hollywood uit deze periode. Quentin’s Tarantino Once Upon A Time … in Hollywood (2019) is ondertussen zijn negende film (Death Proof niet meegeteld) en tevens zijn voorlaatste (mocht je hem willen geloven).

Korte inhoud: De film speelt zich af in de zomer van 1969. Leonardo DiCaprio speelt de Rick Dalton, een tv-acteur die nu niet bepaald een grootse carrière heeft. Zijn rechterhand en stuntman Cliff Booth wordt gespeeld door Pitt. Ook hij is op zoek naar nieuw succes, het liefst op het witte doek. Maar dan komen ze in aanraking met andere business: Daltons mooie buurvrouw Sharon Tate, de rol van Margot Robbie. Samen met vier van haar vrienden wordt zij door de rekruten van Charles Manson (Damon Herriman) in de gaten gehouden.

Neen, dit is geen Charles Manson film, maar echt wel een loepzuivere Tarantino prent. We vangen wel een glimp op van het loerende gevaar, maar deze film wil voornamelijk plezier beleven met “coole” personages. En dat zijn er heel wat. We krijgen tevens een waaier aan echte karakters uit de jaren ’60, zoals bijvoorbeeld Bruce Lee, een feilloze vertolking door acteur Mike Moh. Mijn enigste bezwaar is dat Tarantino de legende Bruce Lee voorstelt als een eikel. Het is allesbehalve flatterend voor wat deze man is geweest en wat hij heeft betekent voor de vechtsport in het algemeen. Maar anderzijds, zo goed als iedereen wordt hier belachelijk gemaakt. Dus in die zin vergeef je de karikatuur. Tevens de grote plotwending op het einde is eigenlijk wel briljant uitgewerkt en zit volledig in de lijn van de toon van de film, ook al gaat het er iets brutaler aan toe.

Niet alleen Bruce Lee lijkt sprekend op de echte Bruce Lee (de acteur mocht wel iets meer gespierd zijn) maar ook de Steve McQueen rol door Damian Lewis is buitengewoon knap vertolkt. Toen ik de scène zag had ik iets van: “Hebben ze hier iets met cgi en stem-deformaties gewerkt?”, maar ik vermoed dat het 100% stoelt op een goede vertolking van Damien en een perfecte make-up, hairdressing & wardrobe. Tarantino heeft een hekel aan cgi. Margot Robbie zet ook een leuke Sharon Tate rol neer ook al is haar screentijd beperkt tot hooguit 15 minuten waarin ze vooral mooi moet zijn en haar blote voeten in beeld brengt. Het zal je snel duidelijk worden dat de regisseur een voet fetish heeft en in deze film laat hij zich volledig los, want naast de voeten van Margot zien we ook de voeten van Margaret Qualley die minutenlang kleven tegen de vooruit van een wagen.

Once Upon a Time … in Hollywood voelde aan als een verademing. Moet je een fan zijn van het werk van Tarantino? Neen, niet noodzakelijk. Ik zou zelfs zeggen dat deze film misschien nog wel de meest toegankelijke is van al zijn films en een zo breed mogelijk publiek aanspreekt. Het geweld is minimaal en beperkt zich tot 10 minuten (wat helemaal niet de gewoonte is van de regisseur) en de dialogen zijn ook korter dan wat je normaal zou kunnen verwachten. Het enige nadeel is dat we eigenlijk zo goed als geen verhaal hebben gedurende zijn 161 minuten lange duurtijd. En dat kan voor veel mensen een beetje op hun systeem beginnen werken. Maar welke producer heeft de ballen om naar Tarantino te stappen om hem te zeggen dat hij zijn film 30 minuten mag inkorter? Er was ooit iemand, en die man was Harvey Weinstein. Deze kerel is er niet meer. Dit omschrijven als een langgerekte stijloefening van een regisseur die zich boven iedereen zet in zijn aanvoelen van wat cinema moet zijn, zou ik niet durven stellen. Echter bekomert Once Upon a Time zich niet al teveel met verwachtingen van het publiek en gaat vooral voor cinematografische impulsen en referenties die perfect de tijdsgeest weergeven. Tarantino zijn films zijn op z’n minst portretten die zullen blijven nazinderen lang na zijn dood.

Tarantino heeft in ieder geval zijn overstap gemaakt van Miramax – na het Weinstein-schandaal waarover hij eigenlijk bijzonder karig is met woorden – naar Sony Pictures Entertainment. Een beetje een overstap van een elitair arthouse clubje naar een Hollywood studio, en ik heb een beetje het gevoel dat de film zowel het grote publiek als het meer cinefiel publiek zal bereiken, ook al ligt het accent meer op de eerste categorie van mensen. Er bestaat natuurlijk het gevaar dat geen van beide groepen zich volledig aangesproken voelt.

© 2019 Sony Pictures Releasing Belgium

Leonardo DiCaprio zet wederom een geweldige vertolking neer, ook al vind ik hem eigenlijk niet echt goed gecast voor de rol in kwestie. Zijn personage van een ‘has been’-acteurster had eigenlijk beter vertolkt geweest door Kurt Russel (die in de film een kleine rol had). DiCaprio ziet er fysiek niet oud genoeg uit voor een ‘has-been’ acteur. En van een miscast gesproken, ook Al Pacino valt compleet uit de toon, en leek wat van de set van Ocean’s Thirteen te zijn geplukt. Het leek er wel op dat Tarantino absoluut met deze legende wou werken en gezien dit zijn voorlaatste film is, moest dit de rol maar worden. Maar alles wordt goed gemaakt door Brad Pitt. Hij steelt de show! Hij is briljant van het eerste tot het laatste moment. Ook al laat hij nooit een traan of laat hij veel emotie zien. Hij is wat mij betreft het meest geliefde personage uit de film en wie weet, wordt hij het meest geliefde personage van het jaar.

Voor de rest kan ik eigenlijk zo zot niet veel vertellen over de film zonder de leuke twists te spoilen, maar het is een rit doorheen Hollywood die je wel eens moet ervaren. Het is niet Tarantino’s beste, maar het is zeker een werk van de hand van een meester en bijgevolg ben ik hier misschien een beetje te kritisch geweest. Once Upon a Time … in Hollywood mag nog te lang duren en eigenlijk geen wezenlijk verhaal vertellen, het is een prachtige ode aan Hollwood verpakt met inside jokes, film referenties, zalige periode muziek en gefilmd in Tarantino-stijl. Wat meer moet je hebben? Ik blijf houden van zijn films en hoop dat hij er nog veel meer zal maken dan 10. Op 14 augustus 2019 komt Once Upon A Time in Hollywood bij ons in de bioscoop.