Regisseur Yorgos Lanthimos is een beetje van een rare vogel. Zijn film (The Lobster, The Killing of a Sacred Deer, Kynodontas) zijn niet bestemd voor het grote publiek gezien de films zich ietwat buiten het traditionele genrespectrum bevinden. Het zijn kunstwerken die niet iedereen kan begrijpen of bereid zijn om ze te begrijpen. Toch is deze The Favourite (2018) misschien nog wel de meest toegankelijke. Het is verre van een perfecte film, maar het is iets wat op het netvlies blijft kleven.
Korte inhoud: Engeland, begin achttiende eeuw. Centraal staat de relatie tussen koningin Anne (Olivia Colman) en haar vertrouwelinge, adviseur en geliefde Sarah Churchill (Rachel Weisz), de hertogin van Marlborough. Hun levens veranderen voorgoed door de aankomst van Sarahs jongere nicht Abigail (Emma Stone). Al snel verandert de dynamiek tussen de vrouwen en pogen ze invloed uit te oefenen op de koningin en op het paleis. Sarah neemt Abigail onder haar hoede en Abigail ziet een kans op een terugkeer naar haar aristocratische wortels. Aangezien de oorlogspolitiek voor Sarah tijdrovend wordt, stapt Abigail in de bres om zich in te vullen als de metgezel van de koningin. Hun ontluikende vriendschap geeft haar een kans om haar ambities waar te maken en ze zal niet toestaan dat vrouw, man, politiek of konijn haar in de weg staan.
Afgezien van de wat bedenkelijke romance voelt het verhaal een beetje licht aan, en ik denk niet dat dit aspect eigenlijk bij de fans zal bijblijven, dan wel de knettergekke vertolkingen, de vaak onnozele maar briljante scènes of de geflipte cinematografie. Van bij de eerste minuut tot de laatste wordt je meegezogen door de ingrijpende vertelstijl, iets wat je had kunnen verwachten met de talentvolle Ierse cameraman Robbie Ryan (Wuthering Heights, American Honey, Slow West). Het is een “kleurenfilm” en toch is ervoor gekozen om heel monochroom te werk te gaan – afgezien van de nachtelijke kaarslicht scènes – met bijna exclusief zwart en wit tinten. Enkel het groene gras rond het paleis brengt een contrast. Maar ook de score van debuut-componist Komeil S. Hosseini is buitengewoon boeiend. Ja, dit is een kostuumfilm met een spervuur aan dialogen, maar de fotografie en de muziek kneden wonderwel alles in een organisch geheel.
Het script van Deborah Davis en Tony McNamara zit strak in elkaar, en de vertolkingen worden geleverd door drie klasbakken, waarvan één van hen (Olivia Colman) zelfs de Oscar kreeg voor Beste Actrice en zowat de beste speech leverde van de avond. Maar ook Stone en Weisz zetten hier sterke vertolkingen neer waarbij we aangezet worden om soms hysterisch te lachen. En de vertolkingen alleen zijn voor mij al 4 sterren waard en meteen ook de reden om deze film te gaan bekijken. Had het script nog net iets meer vlees aan het bot gelaten, dan had dit misschien wel een perfecte film kunnen zijn.
© 20th Century Fox Home Entertainment
Kortom, The Favourite is een eigenaardig kostuumdrama tussen 3 vrouwen, waarvan twee van hen een vlijmscherp gevecht leveren voor de gratie van de derde, en bewijzen dat klauwen scherper kunnen zijn dan dolken. Ze laten vooral ook meer sporen achter. Maar net zoals vele van zijn vorige films van Lanthimos is het een knettergekke gebeurtenis. Zelfs de meer dramatische bevallingen werken op onze lachspieren. Het einde van de film is misschien wel een tikkeltje te abrupt afgehandeld naar mijn gevoel, maar ik heb hier echt wel van genoten.
Beoordeling: 4 / 5
Recensie door Dave op 15 mei 2019
Zalige film met dolkomische vertolkingen en normaal ben ik niet zot van kostuumfilms.