Ik ga meteen toegeven dat ik Aquaman (2018) beter vond dan verwacht, en wie weet zal het toch geen flop worden. Stel je voor dat het een hit wordt bij de teenagers voor wie deze prent duidelijk is bedoeld! Hoewel, het is een cgi-puinhoop, narratief slaapverwekkend met campy acteerwerk, tenenkrullende dialogen, en af en toe een heerlijk actie-moment die veel goed maakt.
Korte inhoud: ‘Aquaman’ volgt Arthur Curry (Jason Momoa), erfgenaam van het onderwaterkoninkrijk van Atlantis, en halfbloed zoon van koningin Atlanna (Nicole Kidman) en een vuurtoren wachter Tom Curry (Temuera Morrison). Arthur zal uit de schaduw moeten treden en zich een ware leider moeten tonen als Heerser van de 7 Zeeën, wanneer zijn halfbroer Orm Marius (Patrick Wilson) de wereldorde wil herschapen. Dit moet hij doen tussen een wereld aan de oppervlakte die de zee vernietigt en de spanningen binnen zijn eigen onderwaterrijk. Maar ook rivaal Manta (Yahya Abdul-Mateen II) heeft met hem nog een rekening te vereffenen.
Het beste van deze comic adaptatie is uiteraard Jason Momoa. Hij is geknipt voor de rol en ik kan me geen andere acteur voor de geest halen die nog maar in zijn buurt zou komen, ook al was de oorspronkelijke Aquaman in de comics ‘blond’. Het is tevens omwille van zijn blonde haren die gezien waren als een vloek, dat hij verstoten werd uit Atlantis (maar dit geheel terzijde). De adaptatie volgt de comic niet op de voet, en dat hoeft niet. Nolan heeft met zijn Batman trilogie bewezen dat je behoorlijk kan afwijken van het bronmateriaal, indien het hart en de ziel wel op de juiste plaats zitten. Is dat hier het geval? In grote lijnen wel en misschien is dit wel het beste wat je van de strips kan maken, ook al was er voldoende ruimte voor verbetering.
Regisseur James Wan heb ik hier op De FilmBlog al verschillende keren bewierookt voor het heruitvinden van het horrorgenre voor een mainstream publiek, alsook voor het brengen van een aantal stevige actiefilms. Hier lijkt de regisseur toch minder goed in het zadel te zitten, want de toon van de film zwalpt van het dramatische, naar het zeemzoete tot het komische, en op dramatisch vlak is er geen enkel moment in de film waar je echt omver wordt geblazen of waardoor je emotioneel verroerd wordt. Maar het camerawerk is wel knap, zeker bij de actie-sequenties. En dat brengt me bij het grootste pijnpunt van deze Aquaman en dat is het flauwe script van David Leslie Johnson-McGoldrick en Will Beall, die net iets teveel wil vertellen. Hiermee vergeten de scenaristen dat eenvoud soms veel beter kan werken bij origin stories, dan een overdaad van karakters en gebeurtenissen. Ofwel zet je in op dialogen, hilarisch (Deadpool) of profetisch (Batman Begins), maar hier heb je “vis” noch vlees. En kan iemand mij uitleggen waarom er na quasi elke expositie in deze prent een explosie moet volgen. Het is lachwekkend wanneer je er op gaat letten, dus mijn excuses dat ik de film misschien gedeeltelijk heb verbrod.
Ook het belang van een goede muziekscore kan soms het verschil maken. Met alles respect voor Rupert Gregson-Williams, maar misschien hadden ze voor deze toch beter de broer Harry Gregson-Williams genomen. Een villain kan je met muziek ondersteunen en de belangrijke gebeurtenissen in het verhaal kan ons rillingen geven. Hier krijgen we een score zoals er zo 13 in een dozijn kunnen. Dit wordt dan aangevuld met de meest bizarre muziekkeuzes zoals een remix (dan nog wel) van Toto’s “Africa” wanneer ze een tocht maken door de woestijn … in Afrika. Ja, gekker kan je het gewoon niet maken.
We hebben niet één maar twee villains. Enderzijds is er de halfbroer met zijn megalomane plannen, en anderzijds is er Black Manta die in deze film geïntroduceerd wordt als een bruut die zijn vader wil wreken en met de hulp van Atlantis wapens krijgt om hem op gelijke voet te zetten met Aquaman. In wezen een compleet ander en nieuw verhaal die ik persoonlijk uit deze film had geschreven. Manta mocht zeker wel aan ons voorgesteld worden met die beginscène waarin hij zijn vader moet achterlaten, maar nadien hadden ze hem pas moeten terugbrengen op het allerlaatste moment als knipoog naar een mogelijke vervolgfilm. Hier verschieten ze al hun pijlen en is het personage eigenlijk … meh. Wat mij betreft een gemiste kans. Het neemt meteen ook screentijd weg van de echte villain in dit verhaal, en dat is King Orm – die nu eigenlijk een smaakloos en vervelend karakter is. Ik had meer uitwerking van hem willen zien, zijn relatie tot zijn moeder en halfbroer, zijn vecht-training, … Maar nu zit de film al aan 143 minuten (!) en dat is echt wel lang voor een prent volgepakt met cgi die in wezen niet zo zot veel te vertellen heeft. Oh ja, er zitten wat milieuboodschappen in, maar deze zijn er echt wel met de haren bijgetrokken alsof de makers zich hadden gerealiseerd dat deze prent eigenlijk wel vrij dom was.
En ik heb niets tegen goede cgi, maar soms wordt het echt teveel, en wanneer je cgi mannetjes ziet die van het ene naar het andere dak vliegen/springen in Sicilië met hun fake klinkende laser guns, dan zijn we mijlenver verwijderd van de harde actie die Zack Snyder en Christopher Nolan hebben gebracht met hun adaptaties. Het heeft niks van impact. Komt daar nog bij dat de nieuwe modetrend om acteurs te verjongen (ingezet door Benjamin Button en nadien verfijnd met Guardian of the Galaxy part 2), zijn momentum wel heeft gehad. Nicole Kidman is een goede actrice, maar na de vele chirurgische ingrepen werden haar gelaatsuitdrukkingen toch sterk verminderd. Als je daar nu nog eens wat blur gaat opzetten en alle rimpeltjes weg te wrijven, dan ben je in wezen aan het kijken naar een expressieloze pop. CGI-karakters die Andy Serkis tot leven roept hebben meer expressies dan Kidman in deze film. Hou er gewoon mee op! Als je een jongere actrice wil, cast een jongere actrice en verspil jullie geld niet aan deze gimmick. Het was leuk in Guardians om een jonge Kurt Russell te zien, maar nu hebben we het ondertussen wel gehad.
Een actrice die in haar gezicht geen cgi nodig had was Amber Heard. Spijtig genoeg is er naast haar mooi figuur niet meteen iets was je overhoudt van haar vertolking, buiten misschien die pruik die ze klaarblijkelijk heeft gestolen van Ariel, de kleine zeemeermin (zie pic). Amber is mooi om naar te kijken maar haar acteerwerk is soms niet om aan te zien en de chemie tusen haar en Momoa is vrijwel onbestaand. Zelfs Willem Dafoe loopt hier wat verdwaald in die onderwereld en zijn inbreng hier is toch stiefmoederlijk klein. Dolph Lundgren, die blijkbaar niet meer weg te branden is van het witte doek, maakt een imposante indruk als King Nereus, maar ook zijn inbreng is beperkt. Teveel karakters, teveel expositie en te weinig klemtonen om datgene wat werkelijk belangrijk is, met name wat het betekent om ‘koning van Atlantis’ te zijn’, en waar het blijkbaar allemaal om draait. Maar nu hebben we zoiets van: Wat houdt het in? Heeft Aquaman wel ambities om koning te worden? Dafoe schreeuwt uit “De Koning is opgestaan”, maar in alle eerlijkheid, who cares?
Toch had de film ook zijn momenten en deze waren voornamelijk de scenes waarin we Jason in zijn element zagen. Wanneer hij schurken te lijf gaat in een duikboot, of wanneer hij in aangevallen wordt door de Creatures of the Trench. Soms ook die kleine momenten waarin hij een iets grappige noot wil brengen waren verdienstelijk. Wat ik echter miste was meer durf van de makers om van Aquaman echt iets verrassend te maken. De narratieve aanpassingen zijn er wel, maar werken meestal maar half. Neem nu de begin-scene met Kidman en Morrison. Dit is een scene ontdaan van elke mogelijke sfeer waarin een vrouw in een raar kostuum en een onhandige man toenadering proberen te zoeken in een klein huisje nabij een vuurtoren. De meer dan 30 jaar oude Splash (1984) was meer overtuigend en had meer sfeer dan dit. Kunnen we een sequel verwachten? Ja, er zitten voldoende mogelijkheden in om hiervan een betere sequel te maken, maar je zal een regisseur moeten aantrekken die zijn ding kan doen zonder inmenging van studiobonzen – iets wat James Gunn hopelijk zal kunnen doen met Suicide Squad 2.
Aquaman is vorige week verschenen op DVD, Blu-ray en UHD, met maar liefst 1 uur lang bonusmateriaal! Echter wel geen audio-commentaar van de regisseur te bespeuren.
Beoordeling: 2.5 / 5
Recensie door Dave op 28 april 2019
