Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen, Robin Hood (2018) is toch niet meteen een schot in de roos. Nochtans was ik onder de indruk van de eerste trailer, en sprak de marketing me wel aan. De film was uiteindelijk rommelig van begin tot eind en het zal geen gemakkelijke taak zijn om de goede aspecten uit deze toch wat anachronistische prent uit te lichten. En oh ja, deze film was geproduceerd door Leonardo DiCaprio!
Korte inhoud: Na een felle strijd tijdens de kruistochten besluit Robin of Loxley (Taron Egerton) terug naar huis te keren. Eenmaal terug komt hij erachter dat zijn geliefde Sherwood Forest een corrupte plaats is geworden. Ook zijn geliefde Marion (Eve Hewson) is gevlucht naar de uithoeken van de stad waar de mijnwerkers samenhokken. Samen met zijn Moorse vriend Little John (Jamie Foxx), Will Scarlet (Jamie Dornan) besluiten ze hun thuis te heroveren van de Sheriff of Nottingham (Ben Mendelsohn).
Deze Robin Hood in tegenstelling tot de vorige Robin Hood (2010) van Ridley Scott, die ook al om te huilen was, is dat het script van Ben Chandler en David James Kelly bestemd is voor teenagers en dan eerder van het jonge en mannelijke geslacht. Er is maar één vrouwenrol in deze prent en haar taak is om mooi te zijn en om van de ene naar de andere relatie te springen zonder veel bedenktijd. Ze zou in een arme wijk wonen maar in elke scène heeft ze wel een nieuw kleed aan. Wie dacht dat dit een goed idee zou zijn?!
Eén van de pluspunten van deze prent is dat de makers er wonderwel in slagen het concept van pijl en boog om te toveren tot een guerrilla-achtig event met pijlen die afgeschoten worden als machinegeweren. De kruistochten zien er uit als een Call of Duty game van een invasie van het Amerikaanse leger in Afghanistan. Ze worden beschoten door sluipschutters met kruisbogen die tientallen stalen pinnen afschieten per minuut. Neen, het was meteen duidelijk dat dit geen historisch accurate Robin Hood zou worden zoals Robin Hood: Prince of Thieves (1991) maar eerder een halve steampunk versie waarin het bos werd vervangen door een geïndustrialiseerde getto van mijnwerkers en het kasteel van Nottingham een versterkte bank is met geheime machine vloeren. Het feit dat ze nog geen vuurwapens hebben ontwikkeld en nog steeds bezig zijn met pijlen moet je er wel bij nemen zonder veel vragen te stellen.
Het probleem is dat regisseur Otto Bathurst, die klaarblijkelijk nog een groentje is in Hollywood, al zijn pijlen heeft verschoten in de eerste 20 minuten van de film en eigenlijk daarna geen vuurwerk over heeft voor de finale, wat echt wel een snorefest was die geen steek hield. Robin Hood is in essentie een romantische avonturenfilm, hier hebben ze er een halfbakken heistfilm van gemaakt met Robin Hood als Hawkeye in Assassin’s Creed mode. Het avontuur is ver zoek te zoeken en de romantic interest compleet om zeep geholpen. We zien Robin en Marion in het begin van de film de liefde bedrijven alsof we in een cheezy 80’s film zaten. Nadien, bij zijn terugkeer van de kruistochten 4 jaar later ziet hij dat Marion een nieuwe relatie heeft. Het moment waarbij die twee elkaar uiteindelijk terug zien was al een beetje opgebouwd maar kwam zo onverschillig en emotieloos over. En dat is meteen het verschil tussen een goede en een kwakkel regisseur.
De slechterik van dienst werd alweer gespeeld door Ben Mendelsohn, die al eerder de villain speelde in Ready Player One (2018) en Rogue One: A Star Wars Story (2016). Hij is geen slecht acteur maar de manier waarop ze hem opvoeren is ondermaats. De Sheriff of Nottingham lijkt meer op een bureaucraat die constant verantwoording moet geven aan het volk en de kardinaal (F. Murray Abraham) en de aartsbisschop (Ian Peck) dan een echte villain die terreur en vernieling zaait. Wat ze alle drie gemeen hebben is hun vermogen tot over-acting, alsook hun compleet gebrek aan enige vorm van menselijkheid.
De comic relief wordt dan weer verzorgd door broeder Tuck (Tim Minchin) maar echt grappig is de man nooit. In feite is de film eigenlijk niet zo grappig in zijn geheel. Daarnaast is er ook wel Jamie Foxx du nu en dan een grappig moment heeft maar zo bijzonder is zijn vertolking nooit. Taron Egerton, de hoofdrolspeler, vind ik dan nog wel het beste van de film, ook al lijkt hij misschien iets te jong voor de rol. Zijn speech op het einde om het volk achter zich te scharen heeft op geen enkel moment slagkracht en dat zijn nu net de de scènes die zo cruciaal zijn in een Robin Hood verhaal.
Kortom, Robin Hood zal zijn jongerenpubliek wel vinden (en met jongeren bedoel ik 8 tot 14 jarigen) maar het zou me verbazen dat het een hit wordt. Het budget lag ook stukken lager dan King Arthur: Legend of the Sword (2017) – en dat zag je ook in de soms wat belabberde camerawerk en fotografie van George Steel. In principe werd alles ook op het einde in mekaar gestoken om een sequel mogelijk te maken. Wat mij betreft ga ik passen.
Deze week op 28 maart 2019 komt Robin Hood uit op DVD en Blu-ray met ee pak outtakes en deleted scenes, waarvan geen enkele scène eigenlijk de film had kunnen redden. Geen audio-commentaar van de regisseur en dat is op zich wel spijtig.
Beoordeling: 1.5 / 5
Recensie door Dave op 26 maart 2019
