Summer ’03 (2018) *** review

Debuutfilms zijn en blijven altijd wel iets speciaals, en dat kan zeker gezegd worden van Summer ’03 (2018), geschreven en geregisseerd door Becca Gleason. Het is tevens de eerste belangrijke rol voor Joey King, een actrice die we al eeder zagen in een kleine rol in The Conjuring (2013).

Korte inhoud: De zestienjarige Jamie (Joey King) en haar familie krijgen de schok van hun leven wanneer de grootmoeder Dotty (June Squibb) op diens sterfbed een reeks onthutsende familiegeheimen onthult. Te midden van de chaos moet Jamie haar weg vinden. Enerzijds is er haar vrijwel onbestaande liefdesleven, anderzijds haar vrienden met wie ze een sterke band deelt.

Het personage van Jamie werd geschreven met voldoende complexiteit, wat haar meteen ook een stuk authentieker maakt dan het gros van 16-jarigen in Hollywood films. En toch denk ik dat ze niet meteen een rolmodel zal worden. Ze vloekt er op los, heeft een actief seksueel leven, ze gedraagt zich vaak als een losbol en komt dan nog eens op voor haar verkeerde keuzes. Ze heeft eigenlijk veel weg van hoe een jongen afgebeeld zou worden in dergelijke coming-to-age films. Hoe dan ook zet Joey King hier een sterke rol neer en ik vermoed dat we nog heel veel van haar zullen horen in de nabije toekomst.

Coming-to-age en seks gaan vaak hand in hand en dit is hier niet anders, en op een flatterende manier is het in geen geval. Seks wordt gezien als dit ongemakkelijke, vreemde ding dat zowel angstaanjagend als fascinerend is. Haar eerste ontmoeting komt er in de vorm van een dilemma met het karakter van Luke (Jack Kilmer), die een week verwijderd is om priester worden. Jamie voelt zich echter aangetrokken tot hem en de twee ontwikkelen een “taboe-relatie”, die niet helemaal loopt zoals verwacht. En gezien haar moeder (Andrea Savage) met heel wat problemen van haar eigen worstelt moet Jamie trachten er het beste van te maken zonder ouderlijk advies. Toch is er ook nog steeds de vriendschap met Emily (Kelly Lamor Wilson) die wel weet hoe de vork in de steel zit, naast Jamie’s vriend March (Stephen Ruffin)

Het leuke aan al die personages, is dat ze zich niet gedragen zoals we verwachten dat ze zich zouden gedragen. Emily wordt nooit beschaamd omdat ze een seksueel wezen is. March krijgt het meisje niet door een aardige vent te zijn, ook al is hij echt een goeie vent. Ze accepteren tevens niet zomaar het verdriet van Jamie en haar slecht gedrag. Op een gegeven moment zegt Emily tegen Jamie, “dat het niet is omdat haar grootmoeder stierf dat ze zich als een *bitch* moet gedragen.”

Voor een debuutfilm is het een knappe prestatie van Becca Gleason. Ze is meesterlijk in hoe zij Jamie’s seksuele ontwaking presenteert als iets wat niet verleidelijk is of bestemd voor het plezier van het mannelijke publiek, maar eerder als iets dat een beetje oncomfortabel is voor iedereen. De film heeft ook een uitgesproken visuele stijl. Is het een film die iets nieuws verteld? Eigenlijk niet. Ik denk ook zelf dat ik deze snel weer zal vergeten. Bij momenten had ik het gevoel dat er meer in zat. Hoe dan ook maakt Gleason hier geen slechte beurt ook al lijkt het erop dat Joey King hier alle lof mag ontvangen.