Zoals verwacht gaat It (2017) zijn weg verder om de meest succesvolle horrorfilm ooit te worden met 60 miljoen dollar tijdens zijn tweede weekend in de States. Dat was zowat het meest optimistische bedrag die de studio had verwacht in het eerste weekend. Ondertussen staat de teller op 372 miljoen dollar wereldwijd en de film moet nog uitkomen in China. En zoals verwacht zou Mother! (2017) hier ook gaan onder lijden. Paramount is ondertussen in het vuur gesprongen met een tirade dan Mother! eigenlijk datgene is waar het publiek om smeekt, en sleurde Netflix er ook nog eens bij.
© 2017 Sony Pictures Releasing Belgium
Toch had NIEMAND verwacht dat de film in zijn openingsweekend in de States slechts 7,5 miljoen dollar zou opbrengen, en dat met een brede release en hetzelfde productiebudget als It (+/- 35 miljoen dollar – te weinig voor een It remake en teveel voor een arthouse film). Met die 7 miljoen kunnen ze de 15 miljoen dollar vergoeding van Jennifer Lawrence nog niet eens betalen. Het zullen spannende tijden worden voor Paramount die na de teleurstellende Ghost in the Shell (2017) remake en de flauwe ontvangst van Transformers: The Last Knight, gehoopt hadden op een horror hit. Tevens, hecht niet al teveel geloof in hun opgestelde budget van 35 miljoen dollar. Deze film heeft véél meer gekost. (naast de 15 miljoen dollar voor Jennifer reken je nog eens 3-5 miljoen voor Ed Harris en Michelle Pfeiffer elk, nog eens 5 tot 7 miljoen voor Bardem en Aronofsky elk, en dan heb je nog de effectieve productiekosten niet gerekend)
1. Verkeerde marketing strategie
Een prachtig voorbeeld van hoe een marketing-campagne een box-office in negatieve zin kan beïnvloeden heb je hier. De film werd omschreven als een horrorfilm die vergelijkbaar was met een soort Rosemary’s Baby (1968). In deze peperdure media-campagne (+ 60 miljoen dollar) werden zelfs parallellen gelegd met de horror It in de zin dat je naast deze horrorfilm nogmaals kon schrikken met deze prent. Eigenlijk is Mother! allesbehalve een mainstream horrorfilm, en dit op deze manier willen verkopen is krankzinnig. Er zit zelfs GEEN horror in de film. Dit was een gitzwarte Darren Aronofsky komedie/psychologische thriller, volgepakt met Bijbelse en cinematografische referenties, bestemd voor een select publiek van filmliefhebbers. Ook de bizarre getekende filmposters lieten vermoeden dat het dan toch geen mainstream horror was. Hetzelfde lot onderging Killing Them Softley (2012) die verkocht werd als een Goodfellas. Komt daar nog bij dat het marketing departement waarschijnlijk zelf niet goed wist waarover deze prent ging: Is het een film die ons moet waarschuwen op de dramatische gevolgen die de mens veroorzaakt op de natuur en staat ‘Mother’ symbool voor moeder aarde, of is het een parabel over de creatie van het levens volgens de Bijbel verteld op een eigenzinnige manier. Niemand kan het trouwens met zekerheid zeggen.
2. Het publiek gelooft Rotten Tomatoes niet langer
Wanneer de eerste bezoekers met hun verwachtingspatroon van Rosemary’s Baby deze film gingen zien was de mond-aan-mond reclame vernietigend. Mother! kreeg in het prille begin hoge cijfers op Rotten Tomaties met scores rond de 88%. Een schril contrast met wat het publiek vond, want zij scoorden de film op nauwelijks 42%. Ondertussen is de critic rating ook in vrije val, want deze is gedaald naar 68%. Op CinemaScore kreeg de film zelfs een F-score, iets wat je enkel maar krijgt bij barslechte B-films. Blijkbaar had het publiek niet veel zin in een allegorische en existentialistische prent, en de mensen die als eersten de film gingen zien waren niet meteen onder de indruk.
3. Aronofsky is Nolan niet
Wanneer Nolan de montage van Batman Begins (2005) had afgewerkt, moeten velen gedacht hebben dat hij waarschijnlijk gek moest zijn geweest. Dit was een mengeling tussen een comic book adaptatie en een psychologisch drama verwikkelend in een ingewikkelde vertelstructuur. En het resultaat was uiteindelijk een mega-succes, want de man wist dat hij zijn publiek niet moest onderschatten. Ditzelfde zou je kunnen zeggen van Aronofsky, met dit verschil dat Nolan één van de beste verhalenverteller is en Aronofsky zelden een goed idee kan uitwerken. En last but not least, de twee regisseurs zweren bij filmpellicule, wat daarom geen slechte zaak is, maar daar waar Nolan haarscherpe 65 mm pellicule gebruikt, zien we dat Aronofsky zich beter voelt bij 16mm. Het verschil is dat je met 16mm een grauwer en korrelig beeld krijgt. En in een wereld waar alles haarscherp in beeld wordt gebracht zullen heel wat potentiële bezoekers gedacht hebben dat dit een low budget arthouse film moet zijn.
4. De tanende populariteit van J-Law
Jennifer was gigantisch populair na de Hunger Games en overtuigde met films als Silver Linings Playbook (2012) en American Hustle (2013). Maar de laatste jaren gaat het een beetje bergaf voor de actrice. De laatste 2 Hunger Game films (Mockingjay – Part 1 en Mockingjay – Part 2) waren toch wel wat van een teleurstelling, haar film Joy (2015) en Passengers (2016) waren pijnlijke flops en X-Men: Apocalypse (2016) was ronduit slecht. Hopelijk kan Red Sparrow (2018) het zinkende schip alsnog redden.
5. De Jennifer Lawrence boycott
Kijk, dit is mogelijks de 5de reden ook al denk ik dat de impact minimaal moet zijn geweest. Toch was er een boycott nadat de actrice in aanvaring kwam met de Amerikaanse Alt-Right beweging. Een compleet van de pot gerukte stelling van conservatief Amerika die massaal op Twitter is gevlogen na een interview op Channel 4 waar ze het ondermeer had over de klimaatopwarming en de resulterende rampen, het taalgebruik van heel wat Amerikanen en Donald Trump van wie ze niets moest weten. Op Twitter hadden er ervan gemaakt dat Jennifer had gezegd dat Trump de oorzaak was van de orkaanrampen. En toen Jennifer opdook op een Vogue cover aan het vrijheidsstandbeeld in een periode waarin CNN in de clash ging met het Witte Huis (Video). Acteurs blijven best politiek neutraal, want in veel gevallen keert deze boemerang terug in hun gezicht.
*** Mother! trailer ***
