Blackhat (2015) ***½ Blu-ray review

Het is verre van de beste Michael Mann film (Collateral, Heat, Ali), maar Blackhat (2015) heeft zijn verdiensten en ik heb er hoe dan ook van genoten. Een film over hackers die achter hun computer zitten in kleine obscure kamertjes is niet meteen uitnodigend voor een verkwikkende cyber-thriller, maar de regisseur slaagt er toch in om alles heel opwindend te houden. Maar 133 minuten is echt wel een beetje van het goede teveel en ook al ben ik een grote fan van zijn filmstijl, begint de film bij momenten toch wat te vervelen en hadden ze wat mij betreft de schaar in de montage mogen zetten in een filmversie van 110 minuten.

Korte inhoud: Een nieuwe vorm van criminaliteit zaait terreur. Na een aanval op een Chinese kerncentrale en de financiële markten wil de Chinese overheid en de FBI onder leiding van agent Carol Barrett (Viola Davis), het kwaad bestrijden door er een andere hacker, Nicholas Hathaway (Chris Hemsworth), die in een Amerikaanse gevangenis een 15-jarige straf uitzit, in te schakelen. De hackers gebruiken een programma genaamd Remote Access Tool (RAT), en de Chinese officier Dawai Chen (Leehom Wang) zou een gedeelte van deze code hebben geschreven met zijn voormalige kamergenoot Hathaway. Dawai schakelt ook zijn zuster Lien (Wei Tang) in die als netwerk ingenieur een grote hulp kan zijn. De speurtocht strekt zich uit van Chicago tot Los Angeles en van Hongkong tot Jakarta. De Amerikaanse en Chinese hackers zullen samen moeten werken om een grote computerinbraak te stoppen.

We krijgen een verrassend begin met een 5-minuten lang klank- en lichtspel op computer chip-niveau, waarbij we een hacking visueel psychedelische manier in beeld krijgen. Het zijn beelden die wel wat doen denken aan The Matrix (1999) en Ghost in the Shell (1995) waarbij data via de kabels zich een weg banen naar het interne skelet van een computer. Andere regisseurs hadden hier alles veel korter gehouden en aangevuld met titels of voice-overs, maar Mann maakt geen compromissen voor de massa en kiest resoluut voor een visuele interpretatie van een computer-hacking. En dat is waarom deze regisseur toch met kop en schouders boven zijn collega’s uitsteekt. En ook al kan je bedenkingen hebben bij deze aanpak, het is en blijft een gedurfde intro.

Maar je kunt er niet omheen dat er toch heel wat verkeerd is gelopen tijdens deze 70 miljoen dollar shoot die uiteindelijk de grootste filmflop werd in de carrière van de regisseur met een wereldwijde recette van slechts 17 miljoen dollar en dit met een mega-ster als Chris Hemsworth in de hoofdrol. The people who saw it really didn’t like it and made sure everybody knew about it. De film had nochtans een 007-plot maar het resultaat was bij momenten toch wat onsamenhangend en uiteindelijk bijzonder troosteloos, waarbij om de haverklap de regisseur alles in leven wil schudden met een actie-scène. De dialogen van scenarist Morgan Davis Foehl zijn van een wel zeer laag niveau en je begrijpt op bepaalde momenten echt niet wat Michael Mann, het genie achter het schitterende The Insider (1999), aan het denken was.

Wat is die blackhat? Wel de blackhat is een term die komt van het wilde westen waar de slechterik vaak een zwarte hoed doeg. Tegenwoordig wordt de term het meest gebruikt voor cyber-criminelen. Een blackhat hacker is eigenlijk een hacker die een computerbeveiliging neutraliseert met kwaadaardige intenties of voor persoonlijk gewin. Wanneer ze inbreken zorgen ze er in vele gevallen voor dat de gebruiker niet meer in staat is om toegang te krijgen tot zijn gegevens. Een white hat hacker is dan weer iemand die een systeem gaat controleren op mogelijke beveiligingsrisico’s en een grey hat hacker is dan weer iemand die zonder toelating inbreekt in een systeem om de gebruiker dan te wijzen op zijn falende beveiliging, en dan tegen vergoeding of tegemoetkoming zijn systeem kan verbeteren. Een onderwerp die in ieder geval bijzonder actueel is na de Sony hacking een paar maand geleden.

In tegenstelling tot Christopher Nolan of Quentin Tarantino heeft Michael Mann ook de beslissing genomen na Collateral (2004) (wat semi pellicule semi digitaal was) quasi volledig te kiezen voor het digitale HD formaat. En wat bij een film als Public Enemies (2009) een beetje vervreemdend aanvoelde, schreeuwt deze Blackhat naar een digitale Arri Alexa fotografie. Mann ging zelf nog een stap verder, en mengde er beelden bij van de GoPro HD Hero 3 én de Canon Eos 5D Mark III (twee kleine camera’s die ik hier thuis liggen heb en waarmee ik af en toe eens een film mee maak). Opgenomen in pellicule had deze prent niet alleen een stuk duurder gekost (+ 100 miljoen dollar) maar ook naar mij gevoel minder juist in zijn toon en aanpak.

Foto’s van Frank Connor © Universal Pictures Home Entertainment

Het is in essentie een traditionele Michael Mann gangsterfilm waarin de grens tussen de ordediensten en de schurken vervagen en de stijlvolle cinematografie ons (althans gedeeltelijk) in het verhaal zuigt. Mann is een talentvolle acteurs-regisseur, maar een hacker die lijkt op de hunky blonde god Chris Hemsworth, met de gespierde en gewaxte borstkas die alle meisjesharten sneller doet bonken, had al een eerste aanwijzing moeten zijn dat hier iets niet klopt. Het verhaal is ook een ellenlange achtervolging via verschillende landen waar de regisseur eigenlijk iets wil vertellen over hun levensstijl, maar ons gaandeweg toch verliest tussen een koffie-scène in Hong Kong en een parade in Indonesië.

Naast de bovenvermelde acteurs zien we ook nog Yorick van Wageningen in alweer een villain-rol, maar ook John Ortiz die we nog kennen van Miami Vice (2006). In de credits zien we staan dat de muziek zou gemaakt ijn door Harry Gregson-Williams, maar hij heeft een in (ondertussen gedeletet) facebook bericht dat hij niets te maken had met de muziek die in de film zat. Hij had aan Blackhat gewerkt maar blijkbaar zou Mann andere muziek hebben gebruikt van de boers Atticus en Leopold Ross.

Foto’s van Frank Connor © Universal Pictures Home Entertainment

Maar los van alle mankementen kon ik hoe dan ook genieten van de anamorfische cinematografie van Stuart Dryburgh (The Secret Life of Walter Mitty) en die typische Mann scènes waar we het isolement zien van zijn personages die gevangen zitten in hun wereld. We hebben ook het gevoel dat we constant in de gaten worden gehouden via camera’s of posters met ogen, alsof je nooit geheel verlost kan worden van het hoogtechnologische spinnenweb die de aardbol omhult. En ik ben ervan overtuigt dat wanneer je de film een tweede kans geeft en de sfeer op je laat inwerken, dat Blackhat eigenlijk nog wel een vermakelijke en intrigerende prent kan worden. De fans van Michael Mann zullen hier van kunnen genieten, de anderen zullen iets meer moeite moeten doen. Maar laat je niet misleiden door de barslechte ‘Rotten Tomatoes’ quotering, deze Blackhat heeft meer te bieden dan pakweg San Andreas (2015).

De meeste Belgen zullen deze film voor her eerst ontdekken op DVD en Blu-ray, die te verkrijgen is vanaf 3 juni 2015. De reden hiervoor is dat Universal de beslissing had genomen om de film bij ons uit de zalen te halen na de desastreuze box-office cijfers in andere landen. Het feit dat de film ook 24 keer is veranderd van titel zal ook niet geholpen hebben met de promotie. Op de Blu-ray staan een aantal making-off filmpjes maar spijtig genoeg opnieuw geen audio-commentaar van de regisseur. Eigenlijk hadden we deze film MOETEN zien op het grote witte doek, maar met de juiste home cinema apparatuur zal je hier ook wel van genieten.