Horns (2013) *** Blu-ray review

De thriller Horns (2013) is de film waarin Daniel Radcliffe aantoont dat er nog leven is na Harry Potter. De Britse acteur, deze keer met uitstekend Amerikaans accent, laat zien dat hij een volledige film kan dragen. En Radcliffe heeft hier een hele last om dragen want Horns laat zich niet makkelijk in één genrevakje stoppen. De film is een gewaagde mix van verschillende genres: wat begint als een klassieke whodunnit, eindigt als een pure horrorprent met daartussen ook nog romantische, drama-, coming-of-age-, fantasy- en bovennatuurlijke elementen. Gelukkig weten de makers – op het bizarre over the top horroreinde na – alles vrij goed in toom te houden en al bij al is Horns een ietwat vreemde, maar zeker boeiende film met een uitstekende Radcliffe.

Korte inhoud: Ignatius ‘Ig’ Perrish en Merrin Williams (Juno Temple) zijn al sinds hun kindertijd dikke vrienden. En niet lang nadat ze elkaar leerden kennen, werden ze ook een koppel. Maar hun idyllische leventje wordt brutaal verstoord wanneer Merrin wordt vermoord. Omdat het koppel de fatale avond al ruziënd werd gezien in een restaurant, is Ig de hoofdverdachte. Hij houdt echter vol dat hij onschuldig is, maar slechts weinigen lijken hem te geloven. Zelfs zijn ouders lijken niet helemaal overtuigd van zijn onschuld.

Gelukkig gelooft Igs jeugdvriend Lee Tourneau (Max Minghella) wel dat Ig niet de dader is en hij neemt als advocaat de verdediging van Ig op zich. Het wordt een moeilijke zaak want het bewijs wijst allemaal naar Ig en de journalisten zwermen als vliegen rond de jongeman. Na een dronken avond wordt Ig ’s morgens plots wakker met twee duivelse horens op zijn voorhoofd. Hij ontdekt al gauw dat mensen plots supereerlijk tegen hem zijn en hem hun grootste smerige geheimen vertellen. Ig lijkt het slechtste in de mens naar boven te halen en besluit zijn nieuwe gave aan te wenden om de echte dader te zoeken.

Het verhaal lijkt op het eerste gezicht behoorlijk bizar en het gegeven van de twee horens zou er in verkeerde handen zeer snel heel belachelijk kunnen uitzien. Maar gelukkig heeft Horns een zeer degelijke cast en crew gekregen die van het basismateriaal een verrassend goede film maken. Het verhaal is trouwens gebaseerd op een boek van Joe Hill, een naam die misschien niet meteen een belletje doet rinkelen, maar Hill is niemand minder dan de zoon van Stephen King.

Het boek van Hill werd tot filmscript verwerkt door Keith Bunin, een vrij onervaren scenarist die enkel zeven afleveringen van de reeks “In Treatment” schreef. Maar Bunin heeft zich uitstekend van zijn taak gekweten en heeft een scenario afgeleverd dat 100 minuten blijft boeien en alleen in de laatste 20 minuten een beetje ontspoort wanneer volop de gore horrorkaart wordt getrokken waardoor deze scènes niet passen bij de rest van de film.

Achter de camera staat de Franse regisseur Alexandre Aja wiens carrière sterk begon met Haute Tension en de remake van The Hills Have Eyes, maar daarna wegdeemsterde met Mirrors (2008) en Piranha 3D (2010). Met Horns – zijn eerste niet-remake – toont Aja dat hij in dit genre een regisseur is waarmee rekening moet gehouden worden. Met inventief camerawerk en een gepast kleurenpalet schept Aja een troosteloze wereld voor Ig, die met weemoed terugdenkt naar zijn – ook letterlijk – kleurrijke verleden. De scène waarin Igs broer Terry (Joe Anderson) tript is een visueel pareltje.

Horns heeft een niet-lineaire opbouw. De film begint met een scène waarin Ig en Merrin stapelverliefd in het bos liggen. Dezelfde scène komt terug aan het einde van de film, maar krijgt door de voorgaande gebeurtenissen een heel andere betekenis. Veelvuldig wordt er ook gewerkt met flashbacks die de relaties tussen de personages uitklaren. Aan het begin van de film ben je als kijker volstrekt onwetend wat er precies is gebeurd. Zelfs het feit dat Ig wordt beschuldigd van de moord op zijn vriendinnetje, kom je pas na enkele scènes te weten. Het is een vertelstructuur die uitstekend past bij deze film.

Foto’s van Doane Gregory © Dutch FilmWorks

Doorheen de film zitten er heel wat verwijzingen naar de Bijbel, zo zijn er niet alleen de evidente verwijzingen naar de duivel of de zeven hoofdzonden, maar let ook maar eens op de nummerplaten van de auto’s. De outfit van Radcliffe – donkere hoodie met een bordeaux t-shirt eronder – kan een knipoog naar Gryffindor zijn. De naam van Merrin verwijst dan weer naar vader Merrin uit The Exorcist. Het zijn allemaal leuke knipogen voor filmfans.

Kortom, Horns is een film met een origineel gegeven. Het is een beetje een bizarre film die verschillende genres aanboort, maar Horns weet, op het te groteske einde na, zeker te boeien. In de cast springt vooral Daniel Radcliffe eruit als de getormenteerde hoofdfiguur. De Blu-ray ligt inmiddels in de winkelrekken. Op het schijfje vind je ook een ongeveer 20 minuten durende making of waarin cast en crew aan het woord komen over de productiegeschiedenis van de film. Niet echt heel spectaculaire info wat erin verteld wordt, maar toch een leuke extra.