Miss Julie (2014) van de Noorse cineaste Liv Ullmann is niet wat je denkt. De cover doet denken aan een typisch kostuumdrama dat zich afspeelt in de hogere klasse zo ergens in de 19e eeuw. Dat is het zeker niet.
LIv Ullman ken ik ook niet, deze regisseuse is warempel een bejaarde dame (geboren in 1938) die nog actrice was in de films van Ingmar Bergman (Persona, The Passion of Anna, Face to Face). Toen ik te weten kwam dat deze film met drie protagonisten gebaseerd is op een toneelstuk van August Strindberg, begreep ik de film al een stuk beter. Want deze prent doet heel erg denken aan een toneel stuk, maar is het niet.
Korte inhoud: Colin Farrell speelt John een stalknecht/lakei/butler op het kasteel van een baron wiens dochter Miss Julie (Jessica Chastain) de plak zwaait. Samen met Kathleen de keukenmeid (Samantha Morton) ondergaan ze de grillen van Miss Julie, die tot ergernis van Kathleen een ongezonde interesse toont in John. Het is een spel van aantrekken, afstoten, meesteres en knecht, idolatrie, idealisatie, verlangen, onderdrukte emoties. Deze cocktail barst explosief.
Wanneer je een toneelstuk verfilmt en de setting niet meer is dan drie acteurs in bijna constant dezelfde omgeving (de keuken), waar de aandacht van de camera en de kijker voortdurend op de acteurs is gevestigd en je geen andere beelden kan gebruiken om emoties te tonen of te verbeelden, dan heb je nood aan ijzersterke karakteracteurs. Hierin overtuigd Miss Julie niet helemaal. Colin Farrell is zeker geen slechte acteur, Jessica Chastain speelt de femme fatale redelijk. De wisselwerking en de magie tussen deze twee hoofdacteurs is niet altijd even doeltreffend.
De uiting van frustratie, idolatrie, ontgoocheling, woede en aantrekking zijn zo uitgesproken dat het een beetje geforceerd overkomt op de kijker bij momenten. In een toneelstuk op de planken denk ik dat zoiets beter functioneert. Zowel John als Miss Julie voelen een onuitgesproken zwaar verlangen naar mekaar. Door het klassenverschil en de onbereikbaarheid gaan ze elkaar idealiseren. Maar de maskers vallen geleidelijk aan af en het onvermijdelijk gebeurt met alle gevolgen van dien.
Foto’s van Helen Sloan © Remain In Light
De klok kan niet meer terug gedraaid worden en de heel nacht door proberen beiden een uitweg te vinden waarin de rollen elkaar afwisselen, knecht wordt meester, meesteres wordt onderdanig. Gevoelens slaan van het ene uiterste om in het andere uiterste. Niet eenvoudig om dat te acteren. De regie is als een stuk in verschillende acts. Je stelt je zo voor dat even het gordijn toegaat en een nieuw hoofdstuk begint. Soms is dat ook nodig. In de film kan dit niet en krijg je als kijker geen pauze. Dat is ook een beetje een minpunt in de film.
Uiteindelijk vind ik de film niet helemaal geloofwaardig en ben ik eigenlijk wel benieuwd om dit op de planken te zien opvoeren. Miss Julie is reeds beschikbaar op DVD. Vreemd genoeg heeft de distributeur de trailer van de film nog maar eens geblokkeerd. Blijkbaar begrijpen die stagiairs nog niet goed hoe filmpromotie in mekaar mekaar zit, maar so be it. Dan maar zonder trailer.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Jeroen op 26 april 2015
Ik heb het niet zo voor huis clos’-drama’s, en deze heeft mij ook niet echt kunnen bekoren. Je merkt dat het geregisseerd is door een ex-actrice, wat de vertolkingen van Colin en Jessica betreft, het neigt voor mij allemaal wel een beetje naar de over-acting.