La Prochaine Fois Je Viserai Le Coeur (2014) *** DVD review

Franse cinema. Lang geleden dat ik nog eens een Franse film heb gezien. Er zijn maar weinig Franse films die me kunnen bekoren en als ik ze goed vind, zijn het niet de oerouderwetse “plattelandsdrama’s” maar eerder de films van François Ozon zoals Jeune & Jolie (2013) of de luchtige dingen a la Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain (2001) en Une Long Dimanche de Fiançailles (2004).

Ik denk altijd aan hopeloos trage en ouderwetse films als ik aan Franse cinema denk of aan eindeloze palaver films of zeer zwaarmoedige films waarbij je als kijker toch de nodige afstand bewaart. Misschien heb ik de laatste tien jaar te weinig Franse films gezien. Maar toch keek ik met belangstelling naar La Prochaine Fois Je Viserai le Cœur (2014) van Cédric Anger. Een film gebaseerd op waargebeurde feiten.

Korte inhoud: In de late jaren ’70 wordt een regio getroffen door een seriemoordenaar. Het bleek een jonge plichtsbewuste ambitieuze gendarme te zijn. Ja, de plot verklappen ze al meteen, dus waarom zou ik dat niet doen. De film reconstrueert zijn verhaal maar zegt er uitdrukkelijk bij dat er veel fantasie is gebruikt. Wat kan mij dat schelen. Soit.

Franck Neuhart (Guillaume Canet) is een gendarme. Eenzaam alleen, zo goed hij is in zijn job, zo gehandicapt is hij als mens. We hebben na een tijdje door dat hij de moordenaar is en als we hem zijn in zijn dagelijkse leven ontdekken we een eenzame man, de eeuwige single omdat hij niet kan omgaan met vrouwen en ergens mentaal een aberrante stoornis heeft die er voor zorgt dat hij wraak neemt op zogenaamd ‘onkuise’ vrouwen door op hen te schieten. Als professional is hij zelfs een van de leidende figuren in het onderzoek naar de dader. Zichzelf. Hij speelt dat verrassend goed. En ook de acteur doet dit vrij goed.

Toch weekt hij geen enkel emotie los. Dat hij onze sympathie niet wint, dat mag duidelijk zijn, maar de film houdt ons ook op een afstand. Zelfs de schietpartijen waarbij het als kijker is alsof hij de persoon naast jou neerschiet, laten me onberoerd. Weer die typische eigenschap van de Franse film. Ik raak niet betrokken. Behalve dan bij Sophie (Ana Girardot, die we nog kennen van de serie “Les Revenants”), de jonge timide vrouw die zijn was doet en die hopeloos toenadering zoekt tot Franck, die maar met moeite weet hoe om te gaan met dergelijke emoties. Omdat Franck toegang heeft tot de informatie die ze hebben over de dader, begint hij meer en meer de informatie te sturen door brieven te schrijven. En dan komt de politie – op wie de gendarmes neerkijken – hem steeds dichter op het spoor en begint hij zelfs fouten te maken. Het net sluit zich rond Franck maar zelf wil hij nog veel meer slachtoffers maken.

© StudioCanal

Soms heb ik de indruk dat ik naar een docu zit te kijken. Zonder dat de beweegredenen worden verklaard. Uitdieping van de personages zit er niet echt bij. De moordende flik. En that’s it. De film is op geen enkel moment spannend. Gelukkig is hij ook op bijna geen enkel moment vervelend. Slecht kan ik die film niet noemen. Maar ik loop er niet echt wild van.