Foxcatcher (2014) **** review

We hebben het hier nog niet gehad over Foxcatcher (2014), een aangrijpend verhaal van twee Olympische worstelkampioenen die het pas kruisen van John du Pont, een excentrieke en gefrustreerde miljardair die de broers op zijn landgoed wil trainen. Deze rol werd gespeeld door een onherkenbare Steve Carell. De film werd genomineerd voor 5 Oscars, maar kon er spijtig genoeg geen enkele verzilveren.

Korte inhoud: ‘Foxcatcher’ vertelt het waargebeurde verhaal van de Olympische Kampioenen en tevens broers Mark Schultz (Channing Tatum) en Dave Schultz (Mark Ruffalo) en hun relatie met de excentrieke John du Pont (Steve Carell). John is de erfgename van het du Pont Chemical fortuin, maar leeft wel wat in de schaduw van zijn moeder. Met het ondersteunen van het Amerikaanse rugbyteam wil John ervoor zorgen dat hij uit die schaduw kan komen. Zijn doel is om van Mark de beste worstelaar te maken ter wereld. Mark krijgt dan ook een intense band met de excentrieke du Pont. Hoe langer hij echter vertoeft op het landgoed van deze steenrijke man, hoe meer hij verstrikt raakt in een web van paranoia en verraad.

De films van regisseur Bennett Miller (Capote, Moneyball) zetten vaak levendige personages in beeld in ongewone omstandigheden, en net zoals een film als A Beautiful Mind (2001) – die hier een paar dagen geleden werd besproken – probeert deze prent eveneens een waar gebeurd verhaal te vertellen via fictie om zo dichter bij de waarheid te komen, en dichter bij de ware aard van de miljardair. Ook in Capote was er heel wat fictie, maar op het einde van de rit had de film wel de waarheid verteld over de figuur van Truman.

Steve Carell heeft hier in ieder geval één van zijn beste rollen uit zijn carrière neergezet, en ook al komt hij op het eerste gezicht als een vreemde snuiter over, zijn de gevoelens heel herkenbaar en treffend. John wil erkenning van zijn moeder (Vanessa Redgrave) krijgen maar zij lijkt alleen maar liefde te koesteren voor haar paarden. Door het feit dat John kiest voor – in haar ogen – de ordinaire worstelsport, bewijst dat hij zijn eigen weg wil gaan en erkenning verkrijgen, steunend op zijn eigen merites en capaciteiten. Spijtig genoeg is John geen uitzonderlijk man, hij is zelfs ook geen echte coach. Toch wil hij dat mensen naar hem opkijken, net zoals ze kijken naar Dave Schultz, maar hij slaagt er nooit in om respect en bewondering te krijgen van zijn naasten. Hij wou iemand zijn die tot de club behoorde, maar anderzijds ook beschouwd worden als een belangrijk persoon waar je naar op moet kijken.

Ook Channing Tatum laat het beste van zichzelf zien. Net als Eddie Redmayne die zich in Jupiter Ascending (2015) bezondigd aan over-acting, en nadien een geniale rol neer in The Theory of Everything (2015), zien we ook Tatum de wat onnozele rol van de albino krijger Caine Wise spelen in Jupiter Ascending, maar hier een indrukwekkende rol neerzet al worstelaar. Mark is zoveel keer groter en sterker, maar Dave blijft het psychologisch overwicht houden. Mark functioneert blijkbaar minder goed zonder zijn broer en is ook emotioneel veel minder stabiel. Wanneer Dave dan uiteindelijk de beslissing neemt om meer tijd wil doorbrengen met vrouw (Sienna Miller) en kinderen dan in het worstelen, stuikt het wereldje van Mark in mekaar en zag hij het als verraad.

© Sony Pictures Home Entertainment

Het personage van Mark is ook iemand die moeilijk mensen kan vertrouwen. Maar wanneer du Pont hem en zijn broer ziet als helden, voelt hij meteen een connectie. Hij voelt dat ze verdienen om aanzien te worden als kampioenen, iets wat door de federatie veel te weinig gebeurde. Nu krijgen ze financiële en logistieke steun om echt uit te blinken in hun sport. Maar stilaan beseffen beide broers dat dit misschien ook het moment is om elk hun eigen weg te gaan. Mark kan uit de schaduw treden van zijn meer succesvolle broer, en Dave kan op zijn beurt iets meer aandacht schenken aan zijn gezin. Maar wanneer het emotioneel zwaar begint te worden voor Mark voelt de broer zich gedwongen om zijn broer wat los te wringen van John du Pont’s wurggreep.

Het scenario van E. Max Frye en Dan Futterman schept voldoende ruimte voor de acteurs om hun personages uit te werken, en de regisseur gaat zelfs verder door hen te filmen wanneer ze in gedachten zijn, alleen. En het zijn net die stille momenten die zo’n grote impact hebben. En ook de fotografie van Greig Fraser helpt hier voor een groot stuk mee het isolement van de karakters in de verf te zetten.

Ondanks dat de film niet heeft gewonnen bij de Oscars is het één van de betere drama’s van de laatste jaren, en mocht deze vroeger bij ons zijn uitgekomen dan had hij zeker een plaats verdiend in onze Top 10 Beste Films van 2014.