The Immigrant (2013) **** Blu-ray review

Toen ik The Immigrant (2013) van James Grey (We Own the Night, The Yards) in de bus kreeg, zag ik de uitgelezen kans om mijn gloednieuwe 7.2 versterker eens uit te testen. Mijn oude receiver uit mijn tienerjaren kon ik helaas niet aansluiten op hedendaagse toestellen, ondanks de uitstekende geluidskwaliteit die hij had.

Daar vloog het schijfje mijn Blu-ray speler in die via HDMI aangesloten is op mijn receiver. Ik moet eerlijk zeggen, ik merk duidelijk het verschil in beeldkwaliteit tussen DVD en zelfs ordinaire HD-televisie. Blu-ray is voor mij een standaard geworden. Tot zo ver het technische aspect. Wie klaagt er nu over beeldkwaliteit als je een prachtige vrouw als Marion Cotillard op je scherm ziet, die er zelfs goed uitziet als ze een miserabele persoon acteert. Sommige vrouwen hebben een uitstraling die je bloed doet stollen of ze er nu uitzien alsof ze dagen niet gewassen zijn dan wel uitgedost zijn als hare Majesteit van Engeland in de vorige eeuwen.

Meteen zijn we aan het pluspunt van The Immigrant aangekomen. De film wordt gedragen door drie karakterkoppen. Marion Cotillard op kop, bijna geëvenaard door de al even getormenteerde Joaquin Phoenix, die al bewezen heeft wat voor geschifte personages hij kan vertolken. Jeremy Renner kende ik persoonlijk niet, maar ook hij heeft reeds een ferm palmares bijeen gespeeld. Hij moet dus niet onderdoen voor Joaquin en Marion.

Korte inhoud: Marion speelt Ewa een Poolse immigrant die het naoorlogse Europa ontvlucht in 1921 samen met haar zus Magda. De immigratiediensten houden Magda helaas in quarantaine wegens ziekte op Ellis Island, zeg maar een gesloten asielcentrum, en Marion wordt wegens vermeend immoreel gedrag aan boord van het schip, geweigerd. Marion is wanhopig maar Bruno Weiss (Joaquin) een duister figuur met duidelijk veel connecties, is blijkbaar zo goed om haar te helpen. Hij geeft haar onderdak en werk en krijgt haar zo ver dat ze meespeelt in zijn cabaretiershows en zelfs meer. Omdat ze geen andere uitweg ziet kan Ewa niet anders dan alles ondergaan, ze wil namelijk geld verdienen om haar zus vrij te kopen. De enige die haar daar bij kan helpen is Bruno. Maar wanneer zijn neef, de goochelaar Orlando opduikt en ook hij een al dan niet gezonde interesse in Ewa vertoont, duwen de omstandigheden haar meer in de richting van Orlando. Losraken van Bruno en haar huidige situatie is echter moeilijker dan gedacht en misschien zelfs onmogelijk?

De film baadt in een warme sepia-achtige oude gloed. Soms voelt die grauw en koud aan, soms warm nostalgisch. Soms eerder melancholisch en fatalistisch. Marion speelt overtuigend het onzekere wanhopige meisje Ewa die niet anders kan dan de haar geboden kans van Bruno te nemen. Tegen haar wil. Ze wil allesbehalve werken in het theater en Bruno zelf vervult haar met afschuw. Maar ze heeft geen andere opties. Dat ontdekt ze algauw aan den lijve. Bruno is een duister figuur. Maar in het begin denk je dat is gewoon iemand met veel connecties bij de politie en immigratiediensten. Het pooierschap dat hij uitoefent is nog niet eens zo erg. Maar naar mate de film vordert merk je dat zijn imago van “regelaar” doorprikt wordt. De politie spuugt hem al even erg uit als het ander geboefte, ondanks al het geld dat ze van hem krijgen. De conflicten met zijn neef Orlando escaleren als Bruno merkt dat Ewa voor wie hij in feite een obsessie heeft ontwikkeld opeens naar Orlando trekt.

Foto’s van Anne Joyce © Paradiso

De evolutie van de karakters is mooi gebracht. Ewa toont zich op bepaalde momenten zelfs in controle, terwijl Bruno het lijkt te verliezen. Beiden hebben veel meer met mekaar gemeen dan ze willen. Beiden zitten in een situatie waar ze niet in willen inzitten maar ze nooit zullen lijken uit te geraken en daarom zijn ze met elkaar verbonden in een neerwaartse spiraal. Geestelijk, emotioneel en zelfs fysiek is hun lotsbestemming dezelfde.

Het is een haat-en liefdeverhouding die subtiel en menselijk in beeld wordt gebracht. Geen overdrijving. Geen bombast. Geen overdreven drama. De regisseur filmt niets overbodigs. Even schuchter als Eva is, suggereert hij de dingen. Geen frontale confrontatie. Het zit ‘m allemaal onderhuids. Dit had een “bescheiden” Europese film kunnen zijn en daarom is hij zo geslaagd. Twee kleine mensen in een kleine wereld gevangen, uitmuntend vertolkt door twee grote acteurs. Echt een aanrader voor mensen die flitsende actiefilms even beu zijn.