Eigenlijk had A Million Ways to Die in the West (2014) van acteur/regisseur/producent en scenarist Seth MacFarlane alles om ons te bekoren. Enerzijds was er het interessante uitgangspunt van een cynische cowboy in het Wilde Westen, met heel wat parodiërende knipoogjes naar andere films, anderzijds was er de sterke cast en ook de muziek van Joel McNeely wist een perfecte balans te brengen tussen nostalgie en parodie. Spijtig dat je zelden moet lachen met deze prent … of kan ik gewoon niet meer lachen met fart en poep-jokes
Korte inhoud: A Million Ways to Die in the West speelt zich af in het Wilde Westen, een tijd waarin de reputatie van cowboys alles was. De schaapherder Albert (Seth MacFarlane), verliest zijn begeerlijke vriendin (Amanda Seyfried) nadat hij zich uit schrik terug trekt van een duel. Een beetje moedeloos van de gebeurtenis durft de laffe Albert zijn gezicht niet meer in het openbaar te vertonen, tot op het moment dat de beeldschone Anna (Charlize Theron) in zijn leven komt met een mysterieus verleden. Terwijl zij Albert helpt zijn zelfvertrouwen terug te winnen, worden zij langzaam maar zeker smoorverliefd op elkaar. Maar hun relatie dreigt uit elkaar te vallen wanneer haar man (Liam Neeson), een beruchte crimineel, ten tonele verschijnt en Albert opnieuw voor een duel wordt uitgedaagd.
Mel Brooks was een genie in het samenbrengen van hommage-cinema en parodie en ook zijn Blazing Saddles (1974) was een schot in de roos. Hier weet MacFarlane niet echt een balans te houden en voelt alles heel geforceerd aan. En dat is altijd wel een beetje het probleem met films waarin één man zowel de regie, het script, de productie als het acteerwerk op zich heeft genomen. Er zijn uitzonderingen (heel wat Clint Eastwood films, Sling Blade, The Apostle, A Bronx Tale, Big Night), maar in de meeste gevallen krijg je meestal wel een teleurstellende film voorgeschoteld (Pinocchio, Harlem Nights, Braveheart, Beyond the Sea …). Er was gewoon geen ruimte voor dialoog. Er was niemand om hem te vertellen welke moppen werken en welke niet. Het was zijn film en ik heb de indruk dat niemand hem ooit heeft tegengesproken.
MacFarlane is ook de enige van de acteurs die niet in het plaatje past, daar waar de andere acteurs nog wel in de Far West thuishoren. Maar de acteur is dan ook een wandelend anachronisme die met zijn actuele bril de inwoners van het Wilde Westen graag voor schut zet met zijn wisecracks. Hadden de filmmakers de wijsheid om iemand anders te casten dan MacFarlane, die iets beter zou passen aan de zij van Neeson en Theron, dat had mijn inziens de film ook stukken beter geweest. Er zitten bij momenten wel leuke stukjes in de film, maar deze worden meestal aangereikt door de nevenacteurs Sarah Silverman, Neil Patrick Harris en Giovanni Ribisi.
© Universal Pictures Home Entertainment
De regisseur probeert ons wel de bekoren met zijn typische western fotografie, maar hij heeft de verkeerde camera genomen. Er werd gedraaid met de digitale 4k Sony CineAlta PMW-F55 camera wat allesbehalve een western cinema-look geeft. Tarantino wist dat wel en heeft zijn Django Unchained (2012) dan ook gedraaid op 35mm. Aan ambitie ontbreekt het MacFarlane niet, maar deze A Million Ways to Die in the West (2014) kan je moeilijk een geslaagde filmproject noemen.
Gelukkig maken de extraatjes op de Blu-ray veel goed. Zo vinden jullie er een alternatief begin op en een alternatief einde. Ook een pak deleted, extended en alternatieve scènes. Uiteraard een gag-reel en making-off filmpjes, naast het audio-commentaar van de regisseur en de acteurs. Vanaf 29 oktober 2014 komt de film uit op DVD en Blu-ray.
Beoordeling: 2.5 / 5
Recensie door Dave op 29 oktober 2014
*** A Million Ways to Die in the West trailer ***