47 Ronin (2014) * Blu-ray review

Met de DVD en Blu-ray release van 47 Ronin (2014) van Carl Rinsch op 30 juli 2014, dacht ik deze film nog een kans te geven voor een tweede visie na de voorspelde en tegenvallende bioscoop-release. Deze prent ging zwaar uit de bocht en werd vorig jaar zowaar de grootste box-office flop. Een flop die hier tevens werd aangekondigd. Maar ook met de tweede visie blijft deze foute film een aaneenschakeling van goede bedoelingen en foute beslissingen.

Korte inhoud: Een groep verbannen samoerai zonder meester, ook wel Ronin genoemd, proberen hun eer te herstellen door wraak te nemen op de verraderlijke Kira (Tadanobu Asano) en zijn gevaarlijke rechterhand Mizuki (Rinko Kikuchi), die verantwoordelijk was voor de dood van hun meester Asano Naganori, die verplicht werd om seppuku te plegen, een rituele zelfdoding waarbij de buik wordt opengereten waarop een onthoofding volgt. Kai (Keanu Reeves) is l’enfant terrible van het gezelschap, die met een scheef oog wordt bekeken door de overige leden, omdat hij geen echte samurai is maar slechts een halfbloed. Dat wordt alleen maar erger wanneer hij verliefd wordt op Mika (Kô Shibasaki), de dochter van hun gevallen meester. Wanneer Mika gedwongen zal worden te trouwen met Kira maakt Ôishi (Hiroyuki Sanada) zich klaar voor hun ultieme wraakactie met 46 andere gevallen strijders. Maar hun daad zal onoverkomelijk leiden tot een gewisse dood.

En laat ik beginnen bij die goede bedoelingen. Het verhaal van de 47 ronin is een prachtig epos van moed, plichtsbesef, doorzettingsvermogen, zelf opoffering en eer, gebaseerd op een legende uit de 18de eeuw. Geen gezever, dit had een Pirates of the Caribbean-achtig avontuur kunnen worden. Zelfs de poster ging die richting uit. Een befaamde Japanse geleerde beschreef het verhaal als het meest bekende voorbeeld van de erecode van de samurai, ook wel bushidō genoemd, en tevens de nationale legende van Japan. Het is een waar gebeurd verhaal die uiteraard doorheen de geschiedenis wat werd ingekleurd. Er werd in een later stadium heel wat kritiek geleverd op hun “late daad”, gezien ze meer dan een jaar hadden gewacht, na de dood van hun meester, alvorens toe te slaan. Een echte samurai had er geen gras over laten groeien.

En ja, ook in de film komt dit verhaal-element wel iets raar over. Om een voorbeeld te geven, we zien het personage van Reeves terug bij de haven waar hij als slaaf wordt ingezet in allerhande underground gevechten. Later komt Ôishi naar hem toe met de vraag hem te helpen hun meester te wreken, en alsof het niets is weten ze te ontsnappen. Tot dusver geen probleem, want we weten dat Keanu een geweldige vechter is, maar later zien we hem zijn liefde verklaren aan Mika: “Nothing in this world can seperate us.” Mooie woorden, maar waarom heeft hij dan een jaar lang gewacht om in actie te schieten. Ôishi had hij echt niet nodig om uit te breken. Maar dat gaat terug tot het oorspronkelijke relaas en kan geen kritiek zijn op de huidige filmversie. Hoewel… dit moet misschien wel de zwakste love-interest zijn van de laatste 10 jaar. De chemie tussen Keanu Reeves en Kô Shibasaki is onbestaand.

Het was spijtig genoeg alles behalve een indrukwekkend epos, en daar is één man voor verantwoordelijk. Regisseur Carl Risch was net iets teveel opgewonden door visuele effecten, dat hij zijn karakters vergat. OK, er zijn 47 samurai en nog heel wat nevenpersonages, maar als regisseur moet je keuzes maken en voldoende het vuur aanwakker bij de acteurs zodat ze dieper gaan graven in hun personages. Het resultaat is dat je eigenlijk niet echt gaat meevoelen met de karakters. Je weet trouwens niet wie hier uiteindelijk het hoofdpersonage is, Keanu Reeves of Hiroyuki Sanada. Ook het nevenpersonage van Chikara (Jin Akanishi), de zoon van Ôishi, komt helemaal niet tot zijn recht in de film en de eindscène – die een dramatisch hoogtepunt zou moeten zijn – komt behoorlijk onnozel over.

© Universal Pictures Home Entertainment

Maar wat kan een acteur doen met een script dat bestaat uit goedkope en houterige one-liners. Het script van Chris Morgan en Hossein Amini verdient in ieder geval een Razzie Award. De 50-jarige Keanu mag dan wel staan acteren als een houten plank (niets nieuws onder de zon), maar de dialoogzinnen die hij aangereikt krijgt zet niet meteen aan om zijn acteerwerk naar een hoger niveau te tillen. De schaarse interessante momenten worden onderuit gehaald door onnozele one-liners en nietszeggende blikken. En daar ligt dan het verschil met bijvoorbeeld een film als The Last Samurai (2003) waar scenarist John Logan (Skyfall, The Aviator, Gladiator) zijn personages al karakter en diepgang gaf via een paar lijnen tekst en het verhaal ook naar een hoger niveau tilde en de problematiek van de Japanners ging vergelijken met deze van de indianen. Het script is ook véél te lang voor zijn eigen goed. Twee uur lang zitten staren naar visuele effecten en kwade blikken kan niemand echt bekoren.

© PHOTOGRAPHS TO BE USED SOLELY FOR ADVERTISING, PROMOTION, PUBLICITY OR REVIEWS OF THIS SPECIFIC MOTION PICTURE AND TO REMAIN THE PROPERTY OF UNIVERSAL PICTURES. NOT FOR SALE OR REDISTRIBUTION

Carl Rinsch mist de creativiteit van een Guillermo del Toro of een Peter Jackson om een goede balans te vinden tussen fantasy en een legendarisch menselijk drama, en schuilt achter een veel te snelle montage en weinig overtuigende visuele effecten. In het begin van de film zien we een achtervolging met een gigantisch beest, die er wel uitzag als zo’n opgezette draak die je soms aantreft in een Chinese nieuwjaarsstoet. De scene op zich werkt langs geen kanten en er is op geen enkel moment echt dreiging. En dat heb je vaak met B-regisseurs achter de camera. De enige persoon die voor mij wist waarmee ze bezig was, is Rinko Kikuchi, die we eerder al aan het werk zagen in Pacific Rim (2013). Daar waar de andere personages iets teveel dachten aan The Last Samurai – wat een echt drama was en niets van doen met dit 47 Ronin script – wist zij vreemd genoeg als enige te overtuigen met haar cartoon-villain-vertolking. Als iedereen op diezelfde lijn zat had dit echt wel een veel betere prent kunnen zijn.

Toch was het niet allemaal kommer en kwel. De 3D op de Blu-ray mag er best zijn. De film is dan ook opgenomen met 3D technologie. Maar 3D blijft een gimmick, wat je er ook moge over denken. Het zal jullie echter niet verbazen dat we geen audio-commentaar hebben aangetroffen van de regisseur (dat had misschien de film nog kunnen redden qua comic relief), maar er staan wel wat making-off filmpjes op en – je houdt het niet voor mogelijk – deleted scenes. Hopelijk krijgt dit verhaal snel een nieuwe reboot, want hier was veel meer mee te doen.