Contracted (2013) * recensie

Ik hou wel van een geslaagde zombiefilms, ook al is het gegeven al zo versleten als de straat. Toch kwam er een nieuwe wind waaien met World War Z (2013) die het genre ging optillen naar het blockbuster niveau en de tv-serie The Walking Dead die ondertussen al aan zijn 5de seizoen zit. En toen zag ik deze Contracted (2013) van Eric England.

Korte inhoud: Samantha (Najarra Townsend) is een onrustige jonge lesbische vrouw die een gedrogeerd en verkracht wordt tijdens een feestje door een willekeurige vreemdeling. Vervolgens denkt ze dat ze besmet is met een seksueel overdraagbare aandoening. In werkelijkheid blijkt het echter iets veel ergers te zijn.

Ik keek er wel naar uit om deze film te zien, maar het was volkomen verbazingwekkend hoe slecht een scenario wel kan zijn. Zo slecht dat een film als Zombie Strippers (2008) plots intelligenter oogt dan dit flauw excuus van een hedendaagse zombiefilm. Net zoals ik een gloeiende hekel heb aan teenagers die in het donker gaan kijken naar de oorzaak van een akelig geluid, heb ik ook moeite met personages die kenmerken van een zware infectie vertonen maar het nalaten om een dokter te bellen of een bezoek te brengen aan het hospitaal (de dokter die ze bezoekt gebeurt wanneer de infectie nog niet opvalt en zijn geniale advies was om een lotion aan te brengen op de infectie in plaats van een diepgaand onderzoek aan te bevelen).

Inderdaad, het verhaal zou dan wel snel afgelopen zijn, maar al een stuk meer plausibel en beter gemotiveerd. Ook de mensen rondom haar schijnen een zware infectie aan hun ogen te hebben want zij zien blijkbaar ook niet de afschuwelijke symptomen te zien. Ze hadden wel een opmerking gegeven over haar uiterlijk toen je nog niets zag. Dat de logica ver zoek was werd meteen duidelijk.

Maar mij grootste probleem was dat Contracted eigenlijk ook geen echte horrorfilm was en naar mijn gevoel teveel op de rem ging staan, los van het openingsshot en nog een scene halverwege de film. Het zou de bedoeling moeten zijn van een dergelijke prent dat de toeschouwer toch een beetje zit te huiveren in plaats van met het hoofd te schudden van onbegrip op de afstompende onzin die hier werd verkocht.

Bij bepaalde films is de nonsens van die aard dat de film uiteindelijk nog leuk wordt om te zien, maar hier overheerst uiteindelijk het gevoel van ontgoocheling en irritatie, want alles kon veel beter met een meer bekwaam regisseur aan het roer. In het genre bestaan er veel betere B-films. Ik denk dan maar aan iets zoals Teeth (2007) en Carriers (2009). Het is dan ook wel een vadsige prent, maar op z’n mist nog wel een verhaal die steek houdt.