Riddick (2013) *½ review

Toen ik vernam dat Riddick (2013) van David Twohy zou terugkeren naar zijn roots in een Pitch Black (2000) stijl, had ik er wel een goed gevoel bij. Maar 20 minuten in de film kon ik nauwelijks geloven naar welke onzin ik aan het kijken was.

Korte inhoud: Verraden door zijn eigen soort en voor dood achtergelaten op een verlaten planeet, vecht Riddick (Vin Diesel) om te overleven tegen buitenaardse predatoren en wordt krachtiger en gevaarlijker dan ooit tevoren. Premiejagers vanuit het hele sterrenstelsel dalen geregeld af op zoek naar Riddick, maar tot op heden zonder veel succes. Riddick zet zijn belagers precies waar hij ze wil, en schakelt ze één voor één uit. Zijn droom is echter om terug te keren naar zijn thuisplaneet van Furya om het te redden van de ondergang.

Het was bij de eerste minuten van de film niet meteen duidelijk of Twohy doelbewust op zoek was naar ‘camp’ in plaats van een intense science-fiction thiller te brengen. Het begon al met die afschuwelijke typografie van de begintitels en nadien die gedateerde visuele effecten. Riddick was koning, maar door omstandigheden werd hij achtergelaten op een verlaten planeet. Daar moest hij al snel overleven van ridicule hyena honden, die me wat deden denken aan die Jar Jar Bings toestanden in de Star Wars prequels, alsook inktvis-achtige wezens die veel weg hadden van dat Koreaanse monster uit The Host. Maar echte huivering kwam er niet aan te pas. Daarvoor werd alles net iets te frivool in beeld gebracht. Er zitten conversatie-scènes in tussen Riddick en één van die hyena honden die misschien kan werken in een Disney tekenfilm, maar hier aanvoelen als compleet van de pot gerukt. What were they thinking?

De plot van de film is nogal simpel als rechtlijnig. Riddick wil de planeet verlaten en heeft hiervoor een schip nodig, dus laat hij zichzelf detecteren door een scanner om zo bounty hunters te lokken met hun schepen. En kijk, er komen meteen twee teams opdraven, één team retards bestaande uit latino’s met machetes onder leiding van Santana (Jordi Mollà) en één ervaren All-American team met gesofistikeerde sniper guns en laptops. Het eerste team wil Riddick dood, het andere team wil hem levend pakken om zo informatie in te winnen over een verloren zoon van Boss Johns (Matt Nable). Het flutverhaaltje werd door Oliver Butcher en Stephen Cornwell, die voorheen hadden gewerkt op Unknown (2011), uitgetrokken tot een bijna 2 uur durend snurkfestijn waar je halverwege al verlangt naar het einde.

Naast de inspiratieloze gevechten tussen monsters en bounty hunters valt er hier weinig te rapen. In plaats van een intense manhunt krijgen we 2 uur lang gemopper tussen personages, afgewisseld met wat heen en weer geloop. Er is even een flirt tussen Riddick en de blonde bounty hunter Dahl (Katee Sackhoff), waar je als kijker niet meteen begrijpt waar de attractie vandaan kwam. Op een gegeven moment probeert onze fetish-liefhebber Riddick haar te versieren door haar te feliciteren met de kleur van haar teennagels, die volgens onze Don Juan de kleur hebben van haar tepels. Vrouwen vallen voor dat soort seksistische praat, dat is wel gekend, niet? Battlestar Galactica actrice Katee Sackhoff (pic) is nog niet helemaal doorgebroken, en dat zal ook niet gebeuren met deze film, maar ik verwacht dat ze misschien wel eens opgepikt zal worden door Marvel of DC Comics. De dame heeft niet alleen acteertalent, is behoorlijk aantrekkelijk en kan ook nog eens een ferme dreun verkopen.

© Entertainment One

Normaal is het motto bij sequels, bigger and better, hier is het vooral smaller and crapier. Gezien de financiële flop van de vorige film, Chronicles of Riddick (2004), is het productiebudget teruggeschroefd van 105 miljoen dollar naar een slordige 40 miljoen. Maar ik betwijfel dat deze nieuwe prent de grens van 80 miljoen zal halen om uit de rode cijfers te komen. Ik kan eigenlijk weinig goeds over Riddick vertellen. Deze nieuwe sequel werd niet gemaakt op vraag van de studio, dan wel op vraag van de fans, en ik vermoed dat de die hard Riddick fans hier misschien wel iets meer aan zullen hebben dan de doorsnee nuchtere filmbezoeker. De prent is ook R-rated, maar in alle eerlijkheid had deze evengoed een PG-13 label kunnen dragen, met uitzondering van misschien één shot met een gedecapiteerd hoofd (zie gif) die wel rechtstreeks uit een Roger Corman productie leek te komen.

Het enige positieve is misschien het lef van Diesel die hier als producer zonder backing van de studio veel geld op tafel heeft gelegd voor deze prent. Ook al is het geen goeie film, heb ik toch respect voor deze man die risico’s durft te nemen voor zijn fans. Hoewel… met de gigantische recettes die hij binnenrijft voor de Fast & Furious sequel ga ik nu ook geen compassie hebben. Regisseur Twohy wil nog twee vervolgfilms maken, maar dit zal afhangen van het box-office resultaat van deze productie. Misschien moet hij gewoon zijn baby loslaten en de twee sequels laten regisseren door een meer bekwaam actie-regisseur, mochten deze films überhaupt al een groen-licht krijgen,… wat ik ten zeerste betwijfel. Riddick zal bij ons uitkomen op 18 september 2013.