Het ziet er naar uit dat de Belgische regisseur Fabrice Du Welz, die indruk maakte met zijn horrorfilm Calvaire (2004), ontslaan is door Franse super-producer Thomas Langmann (The Artist, Astérix aux Jeux Olympiques) tijdens de reshoots van Colt 45 (2013), wat zijn derde langspeelfilm moet worden. Fabrice Du Welz blijft zijn naam op de affiche behouden, maar zou geen controle meer hebben over de verdere afwikkeling van de film.
Korte inhoud: Colt 45 is een misdaadfilm die draait rond Vincent (Ymanol Perset), een jonge wapenhandelaar en getalenteerd schietinstructeur van de Nationale Politie. Zijn leven wordt op zijn kop gezet wanneer hij wordt meegesleurd in een spiraal van geweld, na zijn ontmoeting met de corrupte flik Milo Cardena (Joey Starr).
Het is geen Belgische maar wel een Franse productie, en Fransen staan wel bekend voor hun politiefilms. Qua verhaal lijkt het een beetje op een soort Training Day (2001), maar dan met een reeks bekende Franse koppen, waaronder ook Gérard Lanvin, Philippe Nahon en Alice Taglioni.
De reden van zijn ontslag is niet duidelijk. Van wat wij hier hebben kunnen opvangen zou er een conflict geweest zijn met de rapper Joey Starr (La Marque des Anges), die meestal een zware jongen vertolkt zowel voor de camera als erachter. Voor de reshoot eiste hij zelfs het vertrek van de regisseur of dreigde zelfs niet meer naar de set te komen als Fabrice nog aanwezig was. Langmann die de goede vrede wou behouden en de reshoots echt wel nodig had, gaf de regisseur dan maar de bons. Wie de film nu zal afwerken is ook niet duidelijk gezien de productie er nu wel alles zal aandoen om deze schandvlek zoveel mogelijk te maskeren.
Dat een producer of filmstudio een regisseur ontslaat omdat deze de productie in het honderd laat lopen en zwaar over budget gaat (cf. 47 ronin, Babylon A.D. ), kan ik nog enigszins begrijpen. Maar dat een rapper, die zelfs geen goed acteur is, er in zou slagen om de regisseur opzij te schuiven, zou ik toch wel kras vinden. Maar dat Joey Starr een moeilijk mens is om mee te werken, dat weet iedereen. Het zou me zelfs verbazen dat Fabrice Du Welz überhaupt met deze omhooggevallen rapper wou werken, en dat dit waarschijnlijk een vraag was van de producer in een poging wat ronkende namen op de affiche te plakken. Echter onbegrijpelijk is dat de producer zomaar de eisen van een acteur zou hebben ingewilligd. Een prent waar de regisseur het is afgebold of waar de regisseur zijn C4 heeft gekregen, werpt altijd een schaduw op de film zelf, en zoiets is nooit goed voor de promotie… Hoewel, ziehier DeFilmBlog die er een artikel over schrijft. Maar wij doen dit in de eerste plaats voor de ondersteuning van een talentvol Belgische filmmaker, die we hopelijk nog in tal van films mogen aantreffen.
Wij kennen het fijne niet van de zaak, en kunnen enkel maar afgaan op wat insiders ons vertellen, maar in deze kan ik me niet ontdoen van het gevoel dat Langmann hierin waarschijnlijk een belangrijke rol heeft gespeeld. Laten we immers niet vergeten dat het een gehaaide zakenman is die een paar jaar geleden een rechtszaak heeft gewonnen tegen Pathé, en 30% van de netto winsten heeft kunnen opstrijken van Rien à Déclarer (2010) van en met Dany Boon. Claude Berri, de vader van Langmann, had immers een contract voor 3 films met Dany Boon, en er waren er nog maar twee gemaakt La Maison du Bonheur (2006) en de kaskraker Bienvenue chez les Ch’tis (2008). De gewiekste Langmann ging wachten tot de film in de zalen was en succes boekte om een proces te beginnen. Zo nam hij nul risico, stak hij er ook geen energie in en kon hij lopen met 12 miljoen euro. Rien à Déclarer bracht 68 miljoen euro op (30% = 20,4 miljoen, maar de rechter stelde een limiet op van 12 miljoen). Film kan ook harde business zijn, zelfs in Europa.
Eigenlijk kan je Langmann in de zaak van Pathé niks verwijten. Het is een smerig spel, maar blijft binnen de regels van de wet. Pathé had maar beter moeten weten.