Babylon A.D. (2008) *½ Blu-ray review

Al wie Mathieu Kassovitz (La Haine, Assassin(s)) kent weet dat de man een aantal uitzinnig knappe films heeft geregisseerd en dat hij als acteur best wel zijn mannetje staat (Amen, Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain, Munich). Maar als regisseur van Amerikaanse blockbusters had hij toch wat meer moeite (remember Gothika). Nu heeft de Franse cineast 5 jaar lang al zijn energie gestoken in de Frans-Amerikaanse Babylon A.D. (2008), gebaseerd (en dus geen echte adaptatie) op de comic van Maurice G. Dantec (Babylon Babies).

Het bleek echter een zenuwslopende productie te worden want de geruchtenmolen dat Vin Diesel het niet gemakkelijk maakte voor de Franse regisseur, dat hij zijn budget nauwelijks in bedwang kon houden (Kassovitz was ook producent), dat hij tijdens de montage heel wat scènes heeft mogen wegknippen,… draaide op volle toeren. En hoewel Mathieu er alles aan deed om al deze geruchten de kop in te drukken, zie je gewoon het teleurstellende resultaat op het scherm.

Korte inhoud: Europa in de nabije toekomst. De wereld wordt geteisterd door oorlogen en andere narigheid. Oorlogsveteraan Toorop (Vin Diesel), nu huursoldaat, wordt geronseld voor een gevaarlijke klus. Hij moet een meisje en haar begeleider via Rusland naar New York loodsen, dwars door het geteisterde Azië. Toorop komt er al snel achter dat het meisje een geheim met zich meedraagt, een geheim waar de halve wereld achteraan zit. De huurling zal alles op alles moeten zetten om haar en haar geheim veilig en zonder al teveel kleerscheuren in New York te krijgen.

Net zoals in Alfonso Cuaron’s Children of Men (2006) zien we hier een post-apocalyptische wereld waarin een jong meisje naar een bestemming moet worden gebracht. Maar waar het in Children of Men om een zwanger meisje ging dat een volledig onvruchtbare wereld weer hoop moest geven, blijven in Babylon A.D. de herkomst en missie van het meisje lange tijd onbekend. En precies dit gegeven maakt Babylon A.D. in ieder geval een stuk meer intrigerend.

Helaas kan ik Babylon A.D. niet echt aanraden, gezien hij de bal op heel wat vlakken laat vallen. Het acteerwerk is troosteloos, Vin Diesel die binnenkort opnieuw te zien is in de Fast and Furious (2009) sequel, speelt op automatische piloot en zelfs de ervaren Michelle Yeoh en Gérard Depardieu liepen inspiratieloos in het rond en vreselijk out-of-place. De enige acteurs die min of meer overeind blijven zijn de jonge Franse actrice Mélanie Thierry en de altijd betrouwbare Charlotte Rampling. Maar zij kunnen het zinkende schip nauwelijks redden. De portrettering van de apocalyptische samenleving overtuigt evenmin. De wereld waarin iedereen leeft ziet er rijkgevuld uit, maar is gewoon “too far fetched” en een productiebudget van 60 miljoen dollar is gewoon tegenwoordig te krap om alles een futuristische touch te geven. Terwijl het universum van Blade Runner nog steeds herkenbare elementen bevat van onze huidige samenleving, is de visuele wereld in Babylon A.D. iets te artificieel. De bombastische muziek, samen met het constante geschreeuw en hysterie maakt alles nog erger.

Maar het grootste probleem, en dit bij tal van films, is de zwakte van het script. Terwijl de eerste act van de film veelbelovend is, valt de tweede act als een kaartenhuisje in elkaar. Charlotte Rampling mag dan wel één van de betere acterende mensen zijn op het scherm, haar personage is één van de pijnpunten in de film. Ook de eindsequentie is een gemiste kans die veel meer verdiende dan die overdaad aan slow-motions en visuele effecten. En ik begin het stilaan op mijn heupen te krijgen om in Franse actiefilms “jumpers” aan te treffen. Sinds Yamakasi (2001) loopt het de spijgaten uit met rondspringende klimmers. Zelfs nu al Amerikaanse producties (Casino Royale, The Bourne Ultimatum,…).

© Twentieth Century Fox Home Entertainment

Toch moet Babylon A.D. het voornamelijk hebben van zijn actie-sequenties. Het eerste half uur is een langgerekte aaneenschakeling van grof geweld, uitzinnige gevechten en oogverblindende explosies. De fotografie van de film van Thierry Arbogast is bij momenten bijzonder knap, waardoor je nooit het gevoel krijgt dat de film langdradig is, hoewel veel actie-sequenties veel te donker waren dat je nauwelijks kon zien wat er precies gebeurde. Ook veel gevecht-scènes verliezen aan kracht omdat de camera de verkeerde hoeken uitkiest en alles iets te haastig gemonteerd is. Spijtig dat de film op veel vlakken hetzelfde pad bewandelt als Children of Men en dat deze laatste op vele vlakken de betere film is. Maar zet het verstand op nul, zak door in je bioscoopzetel, en geniet van de kinetische energie en de mooie plaatjes.