The Hangover part III (2013) * Blu-ray review

Ik was toch wel onder de indruk van de trailer van The Hangover part III (2013) van Todd Phillips (poster). Het zag er allemaal een stuk donkerder uit en ik had de indruk dat de makers de formule over een compleet andere boeg wilden gooien. En maar goed ook want de copy-paste sequel The Hangover part II (2011) was toch wel een zware teleurstelling. Deze threequel is iets beter dan de sequel, maar The Hangover (2009) blijft de enige geslaagde film uit de trilogie.

Korte inhoud: Deze keer is er geen huwelijk. En dus ook geen vrijgezellenfeest. Er kan niets misgaan, toch? Wanneer Alan (Zach Galifianakis) na de dood van zijn vader door een diep dal gaat, is de ‘Wolfpack’ het enige wat hij nog heeft. Het gezelschap komt samen wanneer ze door een zaak uit het verleden achtervolgd worden. Maar Las Vegas is slechts één van hun stopplaatsen…

De film start met een groots opgezette beginscène in een Thaise gevangenis waar een muiterij is uitgebroken . De gevangenisdirecteur begeeft zich naar een lege cel. En net zoals in The Shawshank Redemption (1994) trekt hij een poster van de muur om erachter een ontsnappingstunnel aan te treffen. Je zou denken dat dit een schitterend begin zou kunnen zijn van een geflipte hangover, maar neen, we volgen Chow (Ken Jeong) die zich door het tunnel complex naar de buitenwereld begeeft. Uiteindelijk een vrij klassieke afwikkeling en je hebt zoiets van: “That’s it?! ” Visueel allemaal wel knap, maar inhoudelijk zitten we op het niveau van een ordinaire Scary Movie spoof. En dit alles met een personage dat in de vorige verhalen slechts een bijrol had en nooit echt grappig was/wordt.

Daarna komt Zach Galifianakis aan de beurt met een scène die we al hadden gezien in de trailer, met de giraf op de snelweg die een lage brug niet overleeft en in de nasleep een enorm accident veroorzaakt. We krijgen een shot van Zach die naar het accident kijkt en we verwachten een soort hilarische punchline, … maar er komt niks. Los van het feit dat deze scène compleet uit de lucht komt vallen en niets te maken heeft met het Hangover concept, was deze ervaring van teleurstelling de rode draad doorheen de film. Het luie script slaagt er niet om de vorige films te overtreffen en zoekt voldoening met getelefoneerde scènes en flauwe grappen. Gezien het aanwezige acteertalent, de talentvolle regisseur, het gigantische productiebudget (meer dan 80 miljoen dollar!), en de middelen die voorhanden waren; is deze Hangover III een mislukking. We krijgen zelfs geen ‘hangover’ te zien, met uitzondering van een kleine uitsmijter te midden van de eindgeneriek – wat op zich nog de grappigste scène was uit de gehele film. De release zal dankzij zijn wel geoliede promotie-campagne wel voldoende geld in het laatje brengen, maar het publiek zal hier niet veel plezier aan beleven.

© Warner Home Video

De slechterik van dienst is deze keer niet Mike Tyson maar wel John Goodman, in een veel te kleine rol. Iets wat ook al het geval is voor Ed Helms en Bradley Cooper die allemaal is de schaduw lopen van Zach Galifianakis. Het is al het ware zijn film geworden, maar de grappen van deze Amerikaanse Iwein Segers komen niet altijd aan. En dat had ik ook al ervaren met Due Date (2010). Galifianakis is een one-trick-pony die vooral op mijn zenuwen begon te werken in plaats van op de lachspieren. Maar in zijn verdediging, ligt het vooral aan de belabberde kwaliteit van het script.

Je zou verwachten van een R-rated Hangover film dat we heel wat politiek incorrecte humor zullen horen en zien, maar alles is wel heel braaf ingepakt. De “foute humor” blijft steken bij een paar homo-grapjes, maar verder komen we niet. Nochtans hebben ze alles uit de kast willen halen, met zelfs een vreemde scène met een zwangere Heather Graham en haar jong zoontje (de baby uit de eerste film) die een intieme babbel heeft met Zach, en een scène waarin Zach een lollie deelt met love-interest Melissa McCarthy die hier vreselijk wordt getypecast als de dikke, vuilgebekte troela. Ook Justin Bartha is weer van de partij, maar zijn deelname beperkt zich tot een screentime van hooguit 10 minuten.

Ik bekeek de film met misschien iets teveel hoge verwachtingen, maar achteraf had ik spijt van de verspilde tijd. Todd Phillips teert enerzijds op het succes van zijn eerste film en wil hier blijkbaar, in een vlaag van verstandsverbijstering of uit puur verveling, een actiefilm maken naar het model van de Rush Hour films. Het enige verschil is dat Rush Hour volledig gedragen wordt door zijn acteurs en hier schiet onze gebaarde man en zijn Aziatische vriend toch schromelijk tekort. Maar ik ben hoe dan ook tevreden dat ze hier een definitief punt hebben gezet achter de Wolfpack. De eerste was een schot in de roos maar de twee andere pijlen hebben toch hun doel gemist.

Maar laat ik misschien afsluiten met een positieve noot: ik vond de muziekkeuze geweldig! We gaan van Fred Neil’s Everybody’s Talking at Me naar Can We Get Much Higher? van Kanye West, afgewisseld met Carlos and the Bandidos Down in Mexico” en niet te vergeten de Johnny Cash versie van Hurt.

Op de Blu-ray van de film, die op 2 oktober 2013 in de handel ligt, vinden jullie een pak outtakes en extended scenes. Daarnaast ook heel wat film reportages, zoals The Wolfpack’s Wildest Stunts, Pushing the Limits, Inside Focus: The Real Chow en Replacing Zach: The Secret Auditions. Spijtig genoeg geen audio-commentaar van de regisseur. Ik heb in ieder geval het vermoeden dat deze film de laatste nagel is in de Hangover kist.