Je zou denken dat Zero Dark Thirty (2012) met zijn mogelijks verdraaide martelscènes en Django Unchained (2012) met zijn vermeend racistisch ondertoontje, de enige Oscar-films waren met een problematisch kantje. Ook Silver Linings Playbook (2012) wordt nu met een scheef oog bekeken.
Michael Angelakos, de leadzanger van Passion Pit heeft geen mooie woorden voor de Oscarprent die draait rond een personage met een psychische stoornis. Angelakos had het volgende te zeggen: “Gratuit gebruik van geestelijke gezondheidsproblemen om een plot op te trekken. Om duidelijk te zijn, ik hield helemaal niet van Silver Linings Playbook.” Dat stuurde hij de wereld in via Twitter, en kreeg meteen reactie van een fan die zei dat regisseur David O. Russell een zoon had met een bipolaire stoornis. Een stoornis die wordt gekenmerkt door wisselende stemmingen, dan weer manisch of hypomaan, dan weer depressief. De zanger antwoordde droog: “So?”
Maar de zanger ging nog een stap verder. “Het is in Hollywood tegenwoordig ‘in’ om geestelijke gezondheidsproblemen te gebruiken om een film meer drama te geven of om zelfs het enige drama te vormen in het verhaal. “ Angelakos die zelf aan een bipolaire stoornis lijdt schreef nog: “Of het nu op televisie of in cinema is, komt het vaal heel goedkoop en vaak, misschien onbedoeld, regressief over. Dat hebben gezegd vind ik wel dat de stoornis een plaats moet hebben in de discussie. Laten we Hollywood de ruimte geven om het thema aan te kaarten zodoende we erover kunnen debatteren. Zeker in het licht van vele verzekeringsmaatschappijen die geestelijke stoornissen niet zien als een gezondheidsprobleem.”
In augustus van vorig jaar had de zanger nog te kampen met een zware depressie. De stoornis dwong hem er toe om verschillende concertdata te annuleren. “Mijn depressie was zo slecht dat ik optredens heb moeten aflassen. Mensen begrijpen dat niet. Het was zo erg dat ik last had van iets genaamd als psychomotorische retardatie, die in wezen is dat de hersenen de communicatie met het lichaam afsluiten. Je ligt dus in bed en kan nauwelijks nog bewegen.” Over de film zei hij nog het volgende: “De regisseur, de cast en de intenties waren goed. Maar de benadering van de bipolaire stoornis was toch bedenkelijk. “
*** Passion Pit – Take a Walk & Carried Away ***
Ik heb Silver Linings Playbook gezien en de stoornis was voor mij althans niet enorm bekend. Mijn aanvoelen is dat deze prent de aandoening, voor mensen zoals mij die er weinig van weten, bespreekbaar te maken. Anderzijds begrijp ik dat mensen die vertrouwd zijn met de ziekte waarschijnlijk de oppervlakkigheid van de scenaristen/filmmakers op de korrel kunnen nemen. Maar, net zoals films geen geschiedschrijving zijn mag je deze ook niet gaan verwarren met documentaires. Het verhaal moet boeiend blijven en in dit geval was het de bedoeling een romantische komedie te maken en geen drama. Ik had nooit echt de indruk dat de stoornis (mis)bruikt werd om de plot te ondersteunen. Maar misschien denken jullie hier anders over?
***Related Posts***
27/02/2013: Jennifer Lawrence biedt haar excuses aan voor haar brain fart
29/01/2013: Silver Linings Playbook review