Het aantal found-footage filmpjes sinds de release van The Blair Witch Project (1999) zijn niet meer bij te houden. Soms zijn het verdienstelijke pogingen, zoals Chronicle (2012) of de horrorprent [Rec] (2007), maar meestal is het huilen met de pet. Denk maar aan The Devil Inside (2012). En een paar dagen geleden werd ik blootgesteld aan nog meer foud footage horror, met name V/H/S (2012).
Korte inhoud: Een groepje ongeregeld wordt ingehuurd door een onbekende om in te breken in een verlaten huis op het platteland. Ze moeten er een zeldzame videoband zien te bemachtigen. Ter plaatse ontdekken ze echter een lijk, een aantal oude televisies en een grote partij cryptische videobeelden met gruwelijke taferelen…
V/H/S is een soort anthology prent (cf. New York Stories, Four Rooms, …) bestaande uit verschillende korte filmpjes geregisseerd door een karrenvracht van regisseurs (Matt Bettinelli-Olpin,David Bruckner,Tyler Gillett,Justin Martinez,Glenn McQuaid,Radio Silence,Joe Swanberg,Chad Villella,Ti West,Adam Wingard). De film kreeg gemengde reacties bij zijn release op verschillende filmfestivals, en werd uiteindelijk afgescheept naar het dvd-circuit. In tegenstelling tot een film als [REC] hebben we hier te maken met een compromisloze horrorshow van de meest gruwelijke zaken die je kan inbeelden, waarbij films als Saw meteen van verbleken. Het mag dus duidelijk zijn dat deze prent niet bestemd is voor doetjes. Van opengereten kelen, verminkingen en darmen die uit de buik puilen is hier geen gebrek. En toch is het wat mij betreft zelfs niet noodzakelijk de meest beangstigende film, verre van. Echte horror en gruwel moet je opbouwen, hier zitten we volledig in de geforceerde expositie en bijgevolg raakt het je nauwelijks, tenzij je niet gewend bent aan stevige horrorfilms.
Qua scenario overstijgt het nauwelijks het niveau van een Saw-sequel. De bende boefjes dienen om de verschillende losse horror-verhaaltjes aan mekaar te breien. Maar er zit verder geen structuur in de film, laat staan een plot die alles zin zou geven. Op de vraag waarom al deze gruwel op VHS-tapes stond blijft een mysterie. Elk film werd gemaakt door een andere regisseur en krijg bijgevolg ook een eigen invulling, zowel qua beeldvoering als qua verhaal. De film in zijn geheel functioneert niet, maar afzonderlijk is de ene kortfilm wel iets beter dan de andere. Sommige verdienen zelfs meer tijd, andere vallen dan weer uit de toon. Iets wat typisch is voor het genre film. Wie wil nu het beste van zichzelf geven in een soort co-realisatie package-film. Er zit wel één constante in, namelijk de fel bewegende camera die de misselijkheidsgevoel nog wat kan versterken.
© Splendid Film
De film werd opgenomen op VHS, wat ik dan weer een leuke zet vond. Tegenwoordig worden we met 1080p Hi-Def beelden opgezadeld, producties op 70 mm pellicule en zelfs films met 48 beelden per seconde, en het is een leuke afwisseling om eens een productie te hebben die geen schrik heeft om op een oud en versleten formaat te filmen. Mijn enige spijt is dat er tussen die 10 regisseur geen enkele vrouw zit. Waar zitten die vrouwelijke regisseurs die het horrorgenre willen hervormen? Zelfs in de sequel S-VHS (2013) is het opnieuw een mannen-bedoening. V/H/S is te verkrijgen op Blu-ray en DVD, de nieuwe S-VHS zou voor binnen een paar maanden zijn.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Dave op 07 februari 2013
Ik vond deze eigenlijk nog wel best te doen. Zoals je zegt is de ene kortfilm al beter dan de andere, maar er zitten toch wel wat pareltjes tussen.
Ik vond de uitwerking maar magertjes. Het eerste filmpje was vrij behoorlijk geschift. Maar uiteindelijk één van de betere kortfilmpjes uit de reeks. Het tweede filmpje vond ik het meest bloedstollende, waarschijnlijk omdat het ook het meest realistische is door de link naar het slasher genre.
Het derde filmpje vond ik het minste. Beetje The Blair Witch Project en de moordenaar was erg ver gezocht en onrealistisch. De vierde film met de Skype sessie begon leuk, maar is te cliché voor woorden naar het einde toe – en heeft ook iets teveel geleend van de Paranormal Activity films. Alleen de laatste film heeft nog iets of wat te bieden door zijn goede speciale effecten en het sinistere sfeertje. Voor mij bracht het niets bij tot het found-footage genre, en ik hoop dat ze er nu ook eens een punt gaan achter zetten.
IK vroeg me ook af waarom VHS, waarom niet gewoon op dvd of op harde schijf. Waarom VHS? Is VHS dan zo cool? Eén van de films die ze vinden op VHS is dan ook nog eens via skype gesprek. Skype is wel van een flinke poos na de videoband geloof ik zo. Ben op zich wel fan van handheld gefilmde films, en er zitten in VHS ook zeker wel wat leuke vondsten, maar over het algemeen was dit maar een middelmatige film.
VHS gezien, en dat is eigenlijk echt mijn ding nie.
Ik hou niet echt van die “found footage” films, omdat die een aantal zaken gewoon overboord gooien:
kadrage, belichting, cinematografie,…en daar hou ik nu juist wel van.
Je moet hier ook al een “reden” beginnen zoeken voor waarom er een camera is en hoe dat die blijft filmen (heel dat shot om uit te leggen dat de camera in zijn bril zat….”ZZZZZzzzzzzzZZZZZZZzzzzzz….”)
Je kan in zo’n “found footage” ook een aantal dingen niet doen, zoals een object leven geven of de focus leggen erop. Je verliest hierbij de mogelijkheid tot cinematografische symboliek. Cinema vind ik kunst, soms een opeenvolging van schilderijen tot een bewegend beeld. “Found footage” voor mij ontrekt zich hier volledig aan, en dat vind ik geen kunst, maar een cheape, simpele en non-subtiele manier om een verhaal te vertellen.
Zelfs acteren komt niet tot zijn recht in dergelijk format, geef me dan maar liever iets zoals “Memento”, als het over low budget film gaat. Wat de verhalen betreft, wel die moeten omwille van het format ook niet veel uitleg geven. Het zijn voornamelijk medegetuigenissen van “weird stuff that happens”.