Total Recall (2012) *** Blu-ray review

Ik ben één van de eersten die vond dat Total Recall (1990) van Paul Verhoeven met Arnold Schwarzenegger wel aan een remake toe was (cf. mijn check list), zeker in het licht van de remake/reboot rage van films die geen remake nodig hebben. En de eerste trailer van Total Recall (2012) zag er veelbelovend uit (poster).

Korte inhoud: Twee supernaties, Euromerica en New Shanghai, zijn in oorlog met elkaar voor de suprematie. Douglas Quaid (Colin Farrell), een fabriekswerker uit New Shanghai, begint te vermoeden dat hij een spion is, alleen weet hij niet aan welke zijde hij strijdt. Ondertussen plant Vilos Cohaagen (Bryan Cranston), de leider van Euromerica, onder het mom van de bescherming van z’n volk, een geheime aanval op New Shanghai.

Zelf vond ik het origineel maar een matige film. Spijtig genoeg maakt ook deze remake niet meteen een kunstwerk van het verhaal van Philip K. Dick, laat staan een grotere verbetering op het origineel. Zowel Minority Report als Blade Runner blijven inhoudelijk superieur aan deze Total Recall. Maar visueel heeft regisseur Len Wiseman een indrukwekkende futuristische wereld geschapen, ook al zijn de bloemen voor production designer Patrick Tatopoulos (Independence Day, Dark City, I Robot, Live Free or Die Hard). In plaats van een reis te maken naar de maan koos Len ervoor om de film te laten afspelen op Aarde. Ook in het werk van Dick, We Can Remember It for You Wholesale, gaan ze niet naar Mars, maar is de reis naar Mars slechts een wens van het hoofdpersonage. De aarde is grotendeels onbewoonbaar gemaakt ten gevolge van een chemische oorlog. Enkel de Federation of Britain (UFB) en het gebied van Australië (The Colony), zijn de enige plaatsen waar leven mogelijk is. De twee landsdelen worden verbonden door een tunnel dwars doorheen de aardkorst, genaamd The Fall. Een geniale vondst voor een science fiction film: op papier was het al indrukwekkend en ook de uitwerking is uitzinnig knap. Alles ziet er minder campy uit en tevens heel realistisch.

Het zijn twee compleet verschillende werelddelen. De elite zit op UFB, waar de zon schijnt op met glas ingeklede, witte Renaissance gebouwen onder een blauwe hemel. Dit staat in fel contrast met The Colony waar het werkvolk op mekaar gepakt zit zoals in de Braziliaanse Favela’s. Het is er donker en het regent er voortdurend. Het enige licht is afkomstig van neonverlichting van obscure Aziatische bars. Het oog voor detail moet niet onderdoen voor datgene wat we normaal van een Ridley Scott gewend zijn. Zelfs de glimmende zwarte en witte robots in de film zien er bijzonder indrukwekkend en gevaarlijk uit. Ze doen niet meer dan in de pas lopen en op een vrij banale manier zichzelf in de vernietiging storten, maar visueel zijn ze wat mij betreft één van de betere exemplaren die ik al heb gezien.

De meest imposante scène is die met de hover cars en is voor de eerste keer echt wel hyper realistisch in beeld gezet. We zijn mijlenver van de Johnny Cab uit de originele film. Len Wiseman komt uit de visuele effectenwereld, en hij weet dat je als regisseur enkel naar cgi mag grijpen wanneer er geen andere uitweg mogelijk is (te duur of gewoon niet mogelijk om te filmen). En met een productiebudget van 200 miljoen dollar kan je al iets bouwen, en die enkel het realisme ten goede komt. Je merkt duidelijk dat ze vele decors hebben gebouwd met matte paintings op de achtergrond en dat ze enkel voor de complexe shots hun toevlucht hebben gezocht tot computer animatie. Ook bij de actie-scènes is zoveel mogelijk gebruik gemaakt van “echte props”. Voor de hover cars werden futuristische wagens gemonteerd op sport-auto’s. Achteraf werd het onderste gedeelte vakkundig uitgewist. Het gevolg is dat de acteurs echt de schok-effecten en druk voelen in de wagen. Alles speelt zich ook af bij klaarlichte dag, wat voor het visuele effecten departement een ware nachtmerrie moet zijn geweest, want nu was ALLES zichtbaar en moest het plaatje volledig kloppen.

© Sony Pictures Home Entertainment

Op de casting valt ook niet meteen iets op aan te merken, en met name de sterke vrouwenrollen. Kate Beckinsale valt op met haar eerste overtuigende vertolking van een villain. Groot verschil met de blonde troela Sharon Stone uit de Paul Verhoeven prent. Hier hebben we een vrouw met de overtuiging dat ze voor de goede zaak vecht en hiervoor niets of niemand haar de weg laat versperren. Ze kleurt soms ook eens naast de lijntjes wanneer ze de orders die ze ontvangt niet op de voet volgt, maar steeds met een duidelijk doel voor ogen. Beckinsale ziet er wel uit als een Glamour model maar is een koelbloedige killer, getraind in martial arts en vuurwapens. Ze heeft tevens ook heel wat meer screentime dan Sharon Stone en is niet blond zoals in het boek maar wel een brunette. Uiteindelijk een meer logische keuze want Beckinsale doet een beetje denken aan het “echte lief” van het hoofdpersonage, vertolkt door een andere vrouw met ballen, Jessica Biel. Jessica speelt met meer emotie, ook al is haar personage veel minder interessant dat die van de vrouw van de regisseur. En ik zou het nog vergeten, er zit ook een vrouw met drie borsten in de film, een leuke knipoog naar de film van Verhoeven, maar veel meer bloot valt er hier niet te rapen.

Colin Farrell is Arnold Schwarzenegger niet, maar is wel een beter acteur – ook al speelt hij hier op automatische piloot. Ook zijn personage van Hauser is veel minder complex dan in het origineel. Hauser zit met heel veel vragen over zijn identiteit, zelfs nadat hij ontdekt dat hij een geheim agent is. Je zag bij Schwarzenegger meer het gevoel dat hij bedrogen was en hij meer wrok koesterde. Colin valt (letterlijk en figuurlijk) van de ene situatie in de andere en reageert op datgene wat hem op het moment overkomt. De grootste “bad guy” in de film wordt vertolkt door Bryan Cranston, die geen typische villain neerzet. Hij benadert zijn rol met veel autoriteit en vastberadenheid. Interessant aan zijn rol is dat hij Hauser ziet als een verloren zoon, alsof hij een soort surrogaat-vader zou zijn.

© Sony Pictures Home Entertainment

Mijn probleem bij deze prent ligt bij de scenaristen Kurt Wimmer (Salt, The Recruit, Equilibrium), James Vanderbilt (Zodiac, Basic) en Mark Bomback (Live Free or Die Hard, Unstoppable), die met drie waren om uiteindelijk een non-stop rollercoaster te schrijven waar het personage nauwelijks op adem komt en waar het plot ondergeschikt is aan de kinetische actie. Zij waren met hun kont in de boter gevallen met een productiebudget die visueel al hun wensen kon realiseren, één van de beste production designers in Hollywood, acteurs die al charismatisch en aantrekkelijk zijn zonder een woord te zeggen en een verhaal van Philip K. Dick als uitgangspunt. Wat de inbreng was van deze drie toch wel talentvolle pipo’s is zo goed als nihil. Er zitten geen intelligente dialogen in de film, geen uitgekiende karakter-uitwerking, laat staan een beetje humor. Ook de dubbele bodem die in het werk van Dick zat komt nauwelijks tot uiting. De “science” weegt ook niet op tegenover de “fiction” en ze hebben veel te weinig lessen getrokken uit datgene wat niet werkte in de originele film van Paul Verhoeven. Ook het einde van de film hebben ze behoorlijk verknoeit, maar ik zal hier niet over spoilen. Verhoeven zelf is anders niet te speken over de film. Volgens hem is deze remake teveel geavanceerd en er is totaal geen interactie met de kijkers, je wordt er niet in meegenomen. Ook vindt Paul Verhoeven de film niet luchtig genoeg waardoor het heel langdradig wordt en er geen lol aan is om hem te kijken.

Len Wiseman aan zijn kant is zodanig bezig met zijn visuals dat hij nauwelijks de intentie heeft om het verhaal naar een hoger niveau te tillen. Bij momenten voelt alles ook iets te afgelikt uit met teveel onwaarschijnlijke situaties (alle personages vallen meestal ongedeerd op de grond, komen gemakkelijk uit de meest hachelijke situaties niet omwille van hun slimme vluchtroutes, maar wel omwille van toevalligheden,…). En zoals ik al eerder zei, de robo-cops zien er geweldig uit, maar hij doet er te weinig mee en het personage van Melina (Jessica Biel) is bijzonder slecht uitgewerkt. Het origineel was een R-rated film, dit is hier een veel te brave PG-13 die zowel een ziel als een persoonlijkheid mist. Kortom, een visueel aantrekkelijk en luidruchtig plaatje met meer borsten dan ballen en breins.