Al meer dan een decennium lang evenaart en overstijgt de Aziatische filmindustrie het niveau van de Hollywoodiaanse, vooral op het vlak van drama (nadrukkelijk historische drama’s) maar ook thrillers, actiefilms en romantische films moeten niet onderdoen voor het Amerikaanse bandwerk. Films met een ziel en diepgang worden met klasse door voor het Westen onbekende topcineasten op lumineuze wijze ingeblikt. Denk maar aan meesterwerken als Old Boy, Hero, Crouching Tiger, Hidden Dragon enzovoort.
The Raid: Redemption (2011) is een Indonesische actiefilm uit 2011, en is absoluut geen uitzondering op die regel. De prent werd ingeblikt door de weinig bekende Britse regisseur Gareth Evans. Zijn Europees getinte regie, gecombineerd met de Aziatische martial arts choreografie en Indonesisch acteerwerk tillen dit actievehikel mijlenver boven het niveau van een Hollywood blockbuster als Taken of Kill Bill I & II. De film is verhoven tot een cultstatus in de VS en wordt bejubeld door zowat alle critici.
De onbekende cast is uitmuntend (Iko Uwais, Joe Taslim) en moet nooit onderdoen voor actiesterren als Dwayne Johnson, Vin Diesel of Jason Statham. Bovendien zijn de acteurs zelf gespecialiseerde gevechtskunstenaars. ‘Pencak Silat’ is de Indonesische nationale sport bij uitstek en dat is er aan te zien. De acteurs doen werkelijk alle actiescènes eigenhandig, zonder stunt-doubles, slagen de helft van de tijd elkaar letterlijk in het gezicht en bovenal wordt er meestal in één enkele vloeiende shot sierlijk doch keihard gevochten met meerdere vijanden.
Het maakt van deze lowbudgetfilm werkelijk een verademing. Je kan op geen enkel vlak klagen. Het plot is niet ingewikkeld, maar wel compact, straight-to-the-point en bevredigend naar het einde toe. De overweldigende actie maakt alles compleet. De antagonisten en protagonisten zijn enorm charismatisch en zetten hier krachtige vertolkingen op poten. De taalbarrière die ons Westerlingen steeds afschrikt deert trouwens absoluut niet. Indonesisch is een prachtige taal, heeft soms een Spaanse tongval (raar maar waar) en wordt dus nooit storend.
Korte inhoud: Het plot achter The Raid is geniaal in zijn simpliciteit: een groep tot op de tand bewapende SWAT eenheden valt een 15-verdiepingen tellend appartementencomplex binnen, overspoeld door een grote bende gewapende drugsdealers, die van het pand een soort ondoordringbaar fort hebben gemaakt. Een gewone sterveling is dus absoluut niet welkom. De ervaren agenten worden echter geleid door een te enthousiaste luitenant die ondoordacht zijn troepen midden in een rattenval stuurt van opgefokte vechtersbazen met machinegeweren en machetes. Totaal onderbemand moeten ze verdiep per verdiep het pand zuiveren van al het gespuis, om op het hoogste verdiep de hoofdprijs in de wacht te slepen: een lokale drugsbaron die zonder verpinken in staat is om iedereen die hem iets in de weg ligt gruwelijk te laten afslachten.
Het wordt een ware massaslachting voor beide partijen. De gangen van het bouwvallige complex veranderen gestaag in een lijkenhuis. Zal het team in hun missie slagen om een einde brengen aan een imperium van drugshandel en terreur… Het is een kunst om van de eerste scène tot de laatste je helemaal in het verhaal te zuigen en je met een fenomenale climax je een adrenalinerush vanjewelste te bezorgen. Verdiep na verdiep wordt de actie extremer, gewelddadiger en vooral: spectaculairder. Elke nieuwe actiescène overtreft de vorige en wanneer je denkt dat het echt niet beter of origineler kan, dan verrassen de makers ons met knetterend ongezien spektakel.
© A-Film Home Entertainment
De actie voelt zelfs niet altijd over-the-top, want het ziet er allemaal zo écht uit. Geen Jason Bourne-achtige shaky-cam noch flitsende actie die je niet kan volgen. Wel nauwkeurig uitgevoerde sequenties waarbij je àlle details goed met het oog kan volgen. Dit maakt de ervaring nog intenser.
Applaus voor de echte helden achter deze film: de actiechoreografen. Zij hebben hier de perfecte martial arts film opgevoerd.
Deze film heeft trouwens niets te zien met clichématige ‘Jackie Chan’ actie, die het Aziatische filmlandschap overheersen, die meer mainstream is en minder hardcore. Neen, het geweld is rauw en bikkelhard. Het bloed vliegt in het rond, kogelregens worden gecombineerd met hand-to-hand combat en messentrekkerij. Het is een summum van R-rated geweld, wat we enorm missen in Amerikaanse of Europese actiefilms.
Luc Besson bijvoorbeeld, komt nog niet aan de hielen van wat Gareth Evans ons voorschotelt.
Hoe de ombekende Brit in godsnaam komt opdraven met een kleine Indonesische actieprent die het niveau kan overstijgen van wat Tarantino ons in (het overroepen) Kill Bill bracht aan absurd geweld, god mag het weten. Deze film is een geschenk uit de hemel, en een must voor elke actiefilm liefhebber. Ook voor mainstream filmliefhebbers is hij nog makkelijk verteerbaar. Één tip als je hem gaat kijken: laat aub je kinderen thuis.
Oja, er komt trouwens een – zucht – Amerikaanse remake van deze klepper. Ik ben benieuwd hoe ze deze potentieele flop daar gaan aanpakken, zónder het vechttalent dat de huidige cast aflevert… The Raid: Redemption verschijnt bij ons binnenkort (kortstondig) in de zalen (quotering 4/5).
Beoordeling: 4 / 5
Recensie door Dave op 16 juli 2012
Lijkt wel een soort Assault on Presinct 13, maar dan met een Aziatisch tintje. Leuke actie die voor geen minuut verveelt.
de trailer van de nieuwe Judge Dredd doet hier trouwens héééééél hard aan denken
Het grote gebrek aan inhoud en karakterontwikkeling miste ik niet. The Raid is gewoon één brok gewelddadige actie op niveau op een verfrissende wijze gebracht.
Man, was me dat een gewelddadige film. Gisteren gaan zien, heb me wel geen minuut verveeld.