Het is al een tijdje geleden dat we hier nog eens een top 10 lijst hebben gepubliceerd, dus pakken we vandaag uit met een wel heel bijzonder thema, met name auteurs die niet tevreden zijn met hun filmadaptatie. Gezien we moeilijk hun graad van woede kunnen opmeten, hebben we de films gerangschikt op basis van de bekendheid van het conflict. Er zullen echter nog meer voorbeelden op te noemen zijn dan deze 10, maar jullie kunnen zeker de lijst aanvullen in de commentaren.
1. Watchmen (Alan Moore)
Laten we meteen met deur in huis vallen en een auteur nemen die walgt van filmadaptaties van zijn werk. De Engelse auteur Alan Moore heeft er het vliegend schijt van dat DC Comics de rechten bezit van zijn grafic novel Watchmen. En dat ze nu van plan zijn om een aantal prequels te maken op Watchmen (2009) beurt hem nog minder op (zie interview part 1 en part 2). Moore ziet de grote studio’s als een bende gangsters die uit zijn op geldgewin in plaats van het nauwkeurig overbrengen van de creaties van de schrijvers. Anderzijds, de grootste kritiek op Alan is dat hij zelfs nooit één adaptatie heeft gezien van zijn eigen werk. En dat is hij ook niet van plan. Maar hoe kan je er dan over oordelen…?
2. The Shining (Stephen King)
Stanley Kubrick mag dan nog wel één van de meest gevierde filmmakers zijn, Stephen King is niet opgezet met zijn versie van The Shining (2009). King had enorm veel respect voor Kubrick en had dan ook hoge verwachtingen, maar was uiteindelijk diep teleurgesteld in het eindresultaat. De grootste kritiek die hij had was dat Kubrick het kwaad niet heeft gevat die uitging van het Overlook Hotel. Volgens King heeft hij ‘dit kwaad’ meer gestuurd vanuit de karakters. Het bovennatuurlijke gegeven die in zijn boek een belangrijke plaats innam, werd als een bijkomstigheid behandeld. Hij had ook een probleem met de vertolking van Jack Nicholson die al trekjes van krankzinnigheid vertoonde in het begin van de film en dat daartoe nog geen aanleiding was. Hij verleende dan ook zijn volle medewerking aan een nieuwe en voor hem betere adaptatie van The Shining (1997). Maar pers en publiek liet er geen twijfel over bestaan dat de versie van Kubrick véél betere film was dan de remake/mini-serie.
3. American Psycho (Bret Easton Ellis)
Bret Easton Ellis heeft ook moeite met heel wat filmadaptaties van zijn boeken, met misschien uitzondering van The Rules of Attraction (2002) van Roger Avary. Over The Informers (2008) zei hij onlangs dat de film niet werkte omwille van een hele resem zaken, maar hij denkt niet dat ook maar één van die redenen zijn schuld is. Maar zijn grootste teleurstelling kwam met American Psycho (2000) van Mary Harron. Hij vond dat deze verfilming nooit had mogen gebeuren omdat het niet gemaakt was voor een audiovisuele aanpak. Het spel tussen wat zijn karakter Patrick Bateman zich had inbeeld en wat echt gebeurde werkt veel beter wanneer je alles tot de verbeelding van de lezer laat. In de film zie je meteen alles en wordt er weinig aan de verbeelding overgelaten. Maar als de geruchten kloppen zou de auteur achter Noble Jones staan die van plan was een sequel te maken op American Psycho, die niets te maken heeft met het treinongeluk wat American Psycho II: All American Girl (2002) was. Niet zeker dat Christian Bale terug zou keren, maar er zijn anders wel andere kandidaten, zoals deze Miles Fisher.
4. A Clockwork Orange (Anthony Burgess)
Een andere Kubrick-film die niet in goede aarde viel was A Clockwork Orange (1971). Auteur Anthony Burgess was na het zien van de film zelfs van mening dat hij nooit het verhaal had moeten schrijven gezien het de deur open zet voor verkeerde interpretaties, en enkel maar geweld en seks glorieert.
5. Sahara (Clive Cussler)
Niet alleen werd Sahara (2005) van Breck Eisner een gigantische flop, auteur Clive Cussler is hier allerminst tevreden mee. Clive ging zelfs een proces aan met Paramount pictures en kloeg hen aan voor 38 miljoen dollar omdat zij hem geen complete scriptcontrole hadden gegeven zoals afgesproken. Clive verloor het proces en mocht de kosten ophoesten van de rechtspraak die bijna 14 miljoen dollar bedroeg. In 2010 werd het echter op een akkoordje gegooid, maar Cussler zou zich nu wel gedeisd houden en niet meteen naar de rechter stappen. Ook zijn vorige film, Raise the Titanic (1980), was een gigantische flop. Het mag duidelijk zijn dat Cussler’s boeken niet meteen filmmateriaal is.
6. One Flew Over the Cuckoo’s Nest (Ken Kesey)
Ook al won One Flew Over the Cuckoo’s Nest (1975) van Milos Forman zowat alle grote Oscars (Beste Film, Beste Regie, Beste Acteur, Beste Actrice, Beste Scenario), toch was auteur Ken Kesey niet opgezet met de adaptatie. Hij was in eerste instantie bereid om te helpen met de productie, maar verliet na 2 weken de set. Zijn grootste ergernis is dat ze het standpunt van Chief Bromden (pic) niet hadden weerhouden. Kesey weigerde de film te zien. Achteraf heeft zijn vrouw uiteindelijk toegegeven dat hij blij was dat de film werd gemaakt.
7. Charlie and the Chocolate Factory (Roald Dahl)
Normaal had Willy Wonka & the Chocolate Factory (1971) een sequel moeten krijgen (Charlie and the Great Glass Elevator) maar dat ging over het lijk zijn van de ondertussen overleden Roald Dahl die helemaal niet te spreken was over de filmversie. Hij vond de adaptatie klungelig. De vertolking van Willy Wonka door Gene Wilder vond hij tevens veel te pretentieus en te opvliegend. Hij zei tevens dat regisseur Mel Stuart het talent miste een geslaagde film te maken en te weinig flair had om hier een goede adaptatie van te maken. Toch benieuwd wat hij zou denken over de Tim Burton versie. Ikzelf lust zowel het origineel als de remake niet.
8. Forrest Gump (Winston Groom)
De Oscarprent Forrest Gump (1994) heeft ook een ontevreden auteur. Winston Groom is misnoegd omdat de makers belangrijke plotwendingen uit de film hebben gelaten en de dialogen teveel hadden opgekuist. Tot overmaat van ramp werd het contract die de studio had met Groom, 3% op de nettowinst, niet ingehuldigd, omdat zogezegd de film geen winst heeft gemaakt (ook al had de film een productiebudget van 55 miljoen dollar en bracht hij 677 miljoen dollar op). Groom was hier duidelijk het slachtoffer van Hollywood accounting, waarbij de kosten van de verdelers en filmuitbaters worden uitvergroot en allerhande extra kosten worden “uitgevonden” (intrest kosten op geleende bedragen, verplaatsingskosten, …) om zo de netto winstmarge laag te houden. Groom was van plan om een sequel te schrijven, maar hier kon Paramount Pictures naar fluiten. En terwijl de film bedolven werd onder de oscars, werd tijdens de Oscarspeeches nimmer de naam van de auteur vernoemd.
9. Queen of the Damned (Anne Rice)
Je zou denken dat Anne Rice tevreden zou zijn met de casting van Interview with the Vampire: The Vampire Chronicles (1994), maar niets is minder waar. Rice vond dat Tom Cruise verkeerd gecast was en kon zich nog maar moeilijk voorstellen wat het zou geven. Maar toen ze de film zag veranderde ze immers haar geweer van schouder en feliciteerde ze Tom met zijn buitengewone vertolking. Anderzijds bleef ze teleurgesteld in Queen of the Damned (2000) van Michael Rymer, die ze omschreef als een verminking van haar werk. Op Facebook ging ze zelfs zo ver om iedereen aan te raden weg te blijven van deze miskleun. Toch een beetje vreem dat je haar niet hoort piepen over Exit to Eden (1994), wat misschien wel één van de domste films van het jaar was, en dat lag niet alleen aan de filmmakers.
10. Mary Poppins (P. L. Travers)
Voor P. L. Travers was Disney’s Mary Poppins (1964) een ware kwelling. Ze was woedend omdat ze het recht had om het script te finaliseren, maar niemand hield blijkbaar rekening met haar bemerkingen. Travels had een hekel aan de geanimeerde sequenties en vind het idioot dat Mary Poppins minder streng werd gemaakt. Na een aantal vervelende meetings keurde ze uiteindelijk het script goed, meer uit wanhoop dan uit geloof dat het ooit iets zou worden. Tijdens de première zat de 65-jarige dame voornamelijk te huilen, en zwoer dat Disney met hun pollen van haar andere werk zou blijven.
