Man on a Ledge (2012) ** review

Ik ben zelf geen grote fan van Sam Worthington. De man heeft me niet kunnen bekoren in Terminator Salvation (2009), nog minder in Avatar (2009) en helemaal niet in Clash of the Titans (2010). Ik keek dus zelf niet meteen uit naar Man on a Ledge (2012).

Korte inhoud: Wanneer politieagent Nick (Sam Worthington) onterecht veroordeeld wordt voor een misdaad, grijpt hij de eerste mogelijkheid aan om te ontsnappen. Na zijn ontsnapping wil hij nog maar één ding; zijn onschuld bewijzen. Hij klimt op het dak van een hotel en dreigt naar beneden te springen. De politie besluit de vrouwelijke onderhandelaar Lydia (Elizabeth Banks) in te schakelen om met de man te gaan praten. Nick doet er alles aan om zijn onschuld te bewijzen en gaat daarbij, met behulp van zijn broer (Jamie Bell) en diens vriendin (Genesis Rodriguez), geen enkel gevaar uit de weg. Hij heeft de hulp van Lydia nodig om zijn doel te kunnen bereiken. Terwijl Lydia in een tweestrijd verkeert, worden de kansen van Nick steeds geringer.

De kracht van Man on a Ledge ligt echter niet bij de vertolkingen dan wel bij het script van Pablo F. Fenjves, die hier niet ver was om één van de betere heistfilms op papier te zetten sinds Inside Man (2006), ook al hebben beide films te kampen met heel wat onlogische plotpunten (maar dat ligt nu eenmaal ingebakken in dit filmgenre). De zwakte van de film zit bij de vertolkingen. Had regisseur Asger Leth, die met deze film zijn debuut maakte, een betere casting gemaakt, dan had bijvoorbeeld de romance tussen Worthington en Banks veel beter kunnen werken. Nu is de chemie tussen beiden compleet zoek. Daarnaast worden acteurs zoals Ed Harris onvoldoende benut. Ik had de indruk dat de regisseur ook iets teveel was afgeleid door de niet-onaardige decolleté van Genesis Rodriguez.

Ik ben verzot op debuutfilms, vaak omdat regisseurs alles uit de kast halen om hun beste prestatie neer te zetten. Maar in deze debuutfilm mis ik de magie, de originaliteit en de nauwkeurigheid. Man on the Ledge is geen slechte film, maar had véél beter geweest in de handen van een andere cineast. De film zullen we binnen een maand vergeten zijn en niemand zal er nog over spreken, in tegenstelling tot een film als Inside Man. Het script was een paar regels verwijderd van een heist-meesterwerkje, maar nu blijft het wat steken bij dialoogscènes en een tweede helft die iets teveel het pad kiest van de ‘voor-de-hand-liggende-verwikkelingen’. Maar deze prent is nooit echt saai, en dat is op zich ook wel een opsteker. Er zit altijd wel ergens een subplot die het vuur aanwakkert, maar nooit voldoende om de film echt te ontvlammen. Als jullie deze Man on a Ledge nog niet hebben gezien in de bioscoop, wachten jullie misschien beter op zijn dvd-release.