The Ward van John Carpenter, een derde teleurstelling

Horror-regisseur John Carpenter is terug van weggeweest. Zijn laatste langspeelfilm was het gekke Ghosts of Mars (2001), maar na bijna 10 jaar is hij nu terug met The Ward (2010). In de hoofdrol zien we de mooie blondine Amber Heard. De actrice was reeds te zien in All the Boys Love Mandy Lane (2006), Never Back Down (2008) en onlangs nog Drive Angry (2011).

Korte inhoud: The Ward volgt Kristen (Amber Heard), een jong meisje dat tegen haar wil in wordt opgenomen in een psychiatrische instelling. Kristen wordt mishandeld, gedrogeerd en vol met pijnlijke wonden wakker. Ze heeft geen benul waar ze is en waarom. Ze ontmoet vier andere ‘gestoorde’ meisjes met ieder hun eigen problemen, maar ook die hebben geen antwoorden voor Kristen. Al snel komt ze er achter dat de instelling vol zit met duistere geheimen. Als de nacht aanbreekt en het donker is horen ze allemaal vreemde geluiden op de gangen. Ze zijn niet alleen…

Carpenter wordt op handen gedragen door de fans, maar schuin bekeken door de studio’s, gezien zijn films gewoon geen geld in het laatje brengen. Zijn laatste film, Ghosts of Mars, had een productiebudget van bijna 30 miljoen dollar. Maar deze horror-sf bracht slechts 14 miljoen op WERELDWIJD en had één van de zwakste openingsrecettes uit de laatste 30 jaar van films die een grote bioscoop release hadden. Het is dus niet te verwonderen dat Carpenter met moeite een schamel productiebudget van 10 miljoen dollar kon vergaren. Ook de distributie was kommer en kwel want de meesten hielden de boot af. De film had vorig jaar in de bioscoop moeten draaien, maar buiten 3 filmfestivals lag hier niemand echt van wakker. Ik heb er spijtig genoeg flarden van gezien op het BIFFF, maar wegens tijdgebrek nooit in zijn geheel bekeken (bijgevolg ga ik mij ook niet wagen aan een review, en de film het voordeel van de twijfel geven). De film is ondertussen in heel wat landen al te verkrijgen op DVD en video-on-demand. Maar als het een beetje meezit zouden we hier alsnog een bioscoop-release krijgen…maar dat is nog niet zeker.

Van de beelden die ik heb gezien zag het er allemaal vrij standaard uit en had ik niet zoiets van, ‘wow, deze film wil ik niet missen’. Je zou het een beetje kunnen vergelijken met een B-filmversie van Shutter Island (2008), met wat meer clichés. Zou het kunnen dat na de flop van Ghosts of Mars en het teleurstellende Vampires (1998), het na deze film 3 strikes, you’re out zal worden voor de horrormeester. Zo zie je dat enthousiasme alleen niet volstaan om de kijker al met een paar beelden te boeien. Integendeel, de zwakke fotografie en de ietwat saaie mise-en-scene overtuigen niet. Anderzijds valt de casting wel mee (Mamie Gummer, Danielle Panabaker, Laura-Leigh, Lyndsy Fonseca en Jared Harris).

© A-Film Home Entertainment

Maar misschien moet ik de film maar eens van begin tot einde bekijken…ooit…wanneer ik echt niets beters te zien is. Ik ben in ieder geval tevreden dat ze ondertussen die oerlelijke poster hebben vervangen door een meer overtuigend exemplaar. Een zwakke marketing-campagne kan de release van een film grondig om zeep helpen. Zo hebben de zwakke posters en trailers van de uitstekende Serenity (2005) gezorgd voor een mager box-office resultaat. Daarentegen heeft de zwakke low-budgetprent Paranormal Activity (2010) met een geslaagde campagne toch indruk kunnen maken aan de kassa.