Scream 4 (2011) ***½ Blu-ray review

Guilty pleasure. Mocht de term nog niet bestaan, dan zou hij zeker zijn uitgevonden voor deze Scream 4 (2011), een film die weinig nieuws toevoegt aan het genre, maar oh zo entertainend is. Regisseur Wes Craven en scenarist Kevin Williamson tonen dat er nog hoop is voor franchises die eindigden met een sisser (Scream 3 in 2000) en dat het nooit te laat is om een genre opnieuw uit te vinden.

Korte inhoud: Vijftien jaar is het ondertussen geleden dat seriemoordenaar Ghostface en zijn mes hun opwachting maakten in het tot dan toe vredige stadje Woodsboro. Ter gelegenheid van deze lugubere verjaardag brengt overlever Sidney Prescott (Neve Campbell) een bezoekje aan haar voormalige woonplaats. Sidney heeft namelijk een boek geschreven over de moorden, en geen betere plaats om met je book tour halt te houden dan de plaats waar het allemaal begonnen is. Sidney’s aanwezigheid zorgt echter niet alleen voor starende blikken en gefluister, maar ook voor een hele resem nieuwe moorden. Ook Ghostface wil immers de vijftiende verjaardag van de moorden herdenken…

New decade. New rules luidt de tagline van deze Scream 4. En inderdaad, er is niet alleen veel gebeurd in Woodsboro, maar ook in het filmlandschap. De teen slasher — en eigenlijk de horrorfilm tout court — die met de eerste Scream (1996) een revival kende aan het einde van de jaren ’90 (zie ook o.a. I Know What You Did Last Summer, Urban Legend of Final Destination) heeft moeten plaatsruimen voor de torture porn, genre Saw en Hostel. Maar Craven en Williamson hebben het duidelijk niet zo begrepen op Jigsaw en consoorten en brengt met Scream 4 weer een ouderwets avondje griezelen, waarin achter elke hoek een gek met een mes kan staan, en zelfs een bloempot je hartslag doet versnellen.

Scream 4 steekt regelmatig de draak met de nieuwe regels in het horrorgenre, zo is het onverwachte nu het nieuwe cliché, kunnen maagden sterven, terwijl je momenteel blijkbaar meer kans hebt een sadistische moordenaar te overleven als je gay bent. Het is maar dat u het weet. Een van de sterke punten van de franchise is altijd al zijn grote dosis humor en zelfrelativering geweest. Ook in Scream 4 is dit niet anders met een heerlijk verrassende openingsscène met Anna Paquin en Kristen Bell (bijna zo onverwacht als de dood van Drew Barrymore in 1996).

Op vijftien jaar tijd zijn natuurlijk niet alleen the movies veranderd, maar ook de maatschappij. Zo kende het internet uiteraard een serieuze boom en lopen tieners nu allemaal al twitterend rond met een iPhone waarmee ze meteen al hun media kunnen streamen. Dat biedt niet alleen nieuwe mogelijkheden voor de filmmakers maar ook voor Ghostface, die het wel geinig vindt om zijn moorden te filmen en op internet te zwieren. Voor de personages uit de eerste Scream-generatie is het echter even wennen aan al deze nieuwe technologie, zo schrikt sheriff Dewey Riley (David Arquette) zich een hoedje wanneer het nieuws over de moorden plots alomtegenwoordig op internet staat.

© Dimension Films

Er wordt voorts weinig geraakt aan de succesformule van de eerste film. De acteurs werden voor de eerste Scream al gerecruteerd uit het televisievijvertje (Neve Campbell uit ‘Party of Five’, Courteney Cox uit ‘Friends’, in de sequels Sarah Michelle Gellar uit ‘Buffy the Vampire Slayer’, of Scott Foley uit ‘Dawson’s Creek’). Ook in Scream 4 duiken weer heel wat bekende tv-gezichten op zoals Hayden Panettiere (‘Heroes’), Adam Brody (‘The OC’), Kristen Bell (‘Veronica Mars’) of Anna Paquin (‘True Blood’). Zij worden aangevuld met youngsters als Emma Roberts, Erik Knudsen en Rory Culkin zodat niet alleen de fans van het eerste uur blij zullen zijn met de terugkeer van Campbell, Cox en Arquette, maar ook het huidige tienerpubliek leeftijdsgenoten krijgt om zich mee te identificeren.

Het scenario van Williamson zit clever ineen, en verveelt geen seconde. Elk personage passeert wel eens de revue als mogelijke verdachte, maar de kans is klein dat u de uiteindelijke moordenaar kan ontmaskeren. En tegelijk komt deze ontknoping helemaal niet onwaarschijnlijk over. En dat is nu net de kracht van de Scream-films: de motieven van de dader blijven geloofwaardig, en het geheel wordt gebracht met een grote saus humor.

‘Don’t fuck with the original’, zegt Sidney Prescott ergens in de film. Sequels zijn dan ook zelden de beste film uit deze reeks, maar deze Scream 4 doet wel een zeer verdienstelijke poging. Scream 4 is meer dan guilty pleasure, het is gewoon een goede film. Welcome back, Sidney!