You Will Meet a Tall Dark Stranger (2010) ***½ Blu-ray review

Het is altijd hetzelfde met vouchers. Je koopt of krijgt ze en je denkt dat je ze in de tijd dat ze geldig zijn wel zult kunnen verzilveren. Dat is meestal buiten de erbarmelijke programmatie tijdens de zomermaanden gerekend.
Met de vervaldatum in zicht was ik dan ook af en toe eens aan het piepen of er nu echt niets leuks speelde dat mijn zinnen zou kunnen verzetten, buiten het filmfestivalgedoe. Ja hoor, gisteren ging in de kleinste zaal van de Kinepolis Gent You will Meet a Tall Dark Stranger (2010) van Woody Allen in première. Na mijn hele telefoonboek afgesms’t te hebben, kreeg ik dan toch een positieve respons en hup daar zaten we dan, vol verwachting uit te kijken naar wat Woody ons nu ging voorschotelen.

Woody Allen is op zijn retour, Woody Allen weet niet meer hoe films te maken, dat komt mij af en toe ter ore. Hoewel ik me niet kan herinneren wanneer ik nog eens een van zijn meest recente werken heb gezien, ik ben en blijf een fan. Ook na het zien van You Will Meet a Tall Dark Stranger. Het leven zoals het is, van gewone mensen in de straat, elk met zijn problemen, aberraties of vertekende wereldbeelden, samen en in confrontatie met elkaar en hun omgeving. Het zijn nooit echt happy mensen die Woody Allen ten tonele voert. De uitstekende cast levert daarbij goed werk, zelfs al overtuigt het al bij al in sommige scènes niet helemaal.

Korte inhoud: We maken kennis met Helena (Gemma Jones), een oudere ietwat neurotische vrouw die net is verlaten door haar man Alfie (Anthony Hopkins) en te pas en te onpas binnenvalt bij haar dochter Sally (Naomi Watts). Sally is een kunsthistorica die droomt van een eigen galerij maar haar leven en liefde gevonden heeft in een sober leven met Roy (Josh Brolin), een schrijver van één succesvolle roman die hopeloos op zoek is naar een tweede succes. Helena zoekt troost in de voorspellingen van een waarzegster en dat frustreert haar omgeving bij tijden nogal. Alfie zoekt dan weer naar zijn jeugdigheid bij een call-girl genaam Charmaine (Lucy Punch).

Woody vertelt. Hij geeft ons een scherpe blik op de leefwereld van mensen in hun doodgewone alledaagse bestaan met alle alledaagse problemen die er komen bij kijken. Ontdaan van alle franjes vertelt hij hoe elk personage beseft dat hun leven eigenlijk maar voortkabbelt of door omstandigheden op een zijspoor is geraakt. De hunkering naar iets nieuws, iets anders, het over een andere boeg te gooien. Iedereen wil die grote donkere vreemdeling ontmoeten. Of het nu in de gedaante van een persoon of een opportuniteit is.

Op bijzonder onderhoudende luchtige manier aanschouwen we het speeltoneel. Grappig, interessant, maar ook niet meer. Verwacht dit keer geen diepgaande psychologische analyses en dialogen. Woody Allen heeft trouwens ook zijn vinnigheid achterwege gelaten. Naomi Watts schittert als huisvrouw. Anthony Hopkins als Alfie, de zestiger die wat verloren loopt als een onzekere tiener in zijn tweede leven, maakt een onhandige indruk maar dat is ook zijn rol. Josh Brolin speelt echt wel de sukkel van het moment als mislukte schrijver met een idioot poedelkapsel. Maar de pluimen gaan toch naar Gemma Jones als Helena. Ook Antonia Banderas duikt in de film op.

© Paradiso Home Entertainment

Jammer dat er geen mysterieuze femme fatale als Scarlett Johansson meedoet, maar de verrukkelijke verschijning van Freida Pinto maakt dat deels goed. Woody Allen kan het nog steeds en toont dat het niet altijd echt diepgaand en echt psycho-analytisch moet zijn om te boeien. De film draait al in de bioscoop sinds 20 oktober 2010.