Net als bij vampierenfilms zien we tegenwoordig de ene na de andere apocalyptische film tevoorschijn komen. The book of Eli, I am Legend, Doomsday & binnenkort Mad Max 4: Hollywood is weer zijn onoriginele zelve. Maar er zijn uitzonderingen. Gelukkig maar staat bij dit apocalyptisch drama regisseur John Hillcoat achter het roer. Deze zorgt voor een ingetogen, realistische en vooral harde filmover het leven na een (niet nader vernoemde) wereldramp.
The Road (2009) is een verademing in zijn genre. Hij werpt geen groot licht op de Apocalyps zelf (verwacht het tegenovergestelde van attractie 2012), maar concentreert zich eerder op de ontroerende overlevingstocht van een vader en zijn zoon en diens relatie, in een grauwe wereld waar amper voedsel en drinkbaar water voorhanden is. Hun leefwereld is de meest realistische van alle rampenfilms en dat maakt alles diepzinniger & meeslepender. In het echte leven zou onze planeet er na bijvoorbeeld een komeetinslag ook zo uitzien vermoed ik.
Deze film is gebaseerd op het gelijknamige boek van topschrijver Cormac McCarthy, die voor dit werk de Pulitzer-price won. Hillcoat nam wijselijk zowat alles van het boek mooi over in de film. Geen andere interpretaties of plotwendingen. Er zijn genoeg boekverfilmingen waar cineasten de mist ingaan door wijzigingen aan te brengen in het script of belangrijke elementen weg te schrappen uit het verhaal. Denk maar recent aan The Golden Compass (een catastrofe op alle vlakken, onder andere dankzij een vreemde keuze van regisseur). Waarom studio’s nog steeds onervaren en gewoonweg slechte regisseurs grote projecten laten leiden is één van de grootste mysteries in de hedendaagse filmwereld…
Groot voorbeeld: het opkomende 3D-vehicel The Three Musketeers van Paul WS Anderson. (hopelijk weer geen wegwerpcinema van deze knoeier?) Hier is dat dus niet het geval. Even bedenken trouwens dat de gebroeders Coen ook met veel respect voor diezelfde schrijver No country for Old men hebben verfilmd. Deze won zowaar de Oscar voor beste film.
Korte inhoud: Een vader (Viggo Mortensen) en zijn zoon (Kodi Smit-McPhee) zijn één van de weinige overlevenden nadat een wereldramp de aarde in een donkere, levenloze hoop ellende heeft veranderd. Bomen en groen zijn er nog amper, zowat alle dieren zijn uitgestorven door gebrek aan natuurlijke voedselbronnen, drinkbaar water is schaars en de zon is nergens meer te bespeuren. Enkel een doktergrijze aswolk overschaduwt het dorre, kleurloze landschap. Overleven is niet evident. Dag na dag trekken vader en zoon verder naar het Zuiden, waar ze hopen op betere leefomstandigheden. Ze zijn echter constant in gevaar, daar vele overlevenden ‘de gemakkelijke weg’ hebben gekozen: ze bezondigen zich aan het kannibalisme. Op hun tocht komen onze twee personages geweld, droefheid, moedeloosheid maar ook liefde tegen. Liefde tussen vader en zoon. Hun band is het enige dat ze nog hebben en dit sterkt hen. Het geeft hen de drive om te overleven. Maar heeft dat wel nut? Hoe verder ze trekken, hoe meer vernieling en depressie dat ze tegenkomen…
© Dutch FilmWorks
Het is opzienbarend dat John Hillcoat met dergelijke negatieve, sombere prent toch heel de film lang kan weten boeien. Ook het mainstream publiek lustte dit meesterlijk filmpje wel. Al was het maar om de voeling die je hebt met de levensechte setting ( te danken aan meester-cinematograaf Javier Aguirresarobe) en zijn uit het leven gegrepen personages. Huivermomenten telt deze film niet veel, maar als er één is dan grijpt het je bij de keel. Schokkende beelden van opgesloten, uitgemergelde mensen die als vee worden behandeld en opgegeten door kannibalen: een taaie bedoeling die blijft nazinderen… De constante dreiging die vader en zoon ervaren werkt meeslepend & de moedeloosheid die ze ervaren als ze geen voedsel vinden dwingt je tot nadenken hoe goed we het hebben in het echte leven. Binnenkort is het misschien wel vechten om te overleven, daar gaan we alleszins toch naartoe.
In dit drama hebben we te maken met topprestaties van o.a. Viggo Mortensen. Deze staat erg sterk te acteren. Na de Lord of The Rings trilogy stelde hij niemand teleur: hij ging verder op deze trampoline van succes en werd gecast in de ene kwaliteitprent na de andere, waarvan deze samen met A History of Violence en Eastern Promises zijn beste rol is. Deze man gaat nog een Oscar winnen, let op mijn woorden. Misschien met Eastern Promises 2, één van de meest geanticipeerde sequels in jaren wat mij betreft.
© Dutch FilmWorks
Kodi Smit-McPhee zet trouwens een Oscarwaardige rol neer als de zoon wiens ziel getekend wordt door pijn, geweld, ziekten en overlevingsdrang. Deze zeer jonge acteur gaat een grote toekomst tegemoet in Hollywood. Verder zien we Charlize Theron enkele keren verschijnen in enkele karig maar met perfecte timing gekozen flashbacks naar een zonnig en kleurrijk verleden. Dit wekt emoties los en geeft de film een extra stimulans. Een haast onherkenbare Robert Duvall speelt ook mee als een zwerver & naar het einde toe zien we ook nog Guy Pearce verschijnen na een beenharde wending in het verhaal.
Waarom dat deze film geen enkele Oscar heeft gewonnen ontgaat me trouwens volledig… Mist de film commerciële uitstraling misschien? Deze John Hillcoat is misschien niet zo commercieel gezind als vele collega-regisseurs maar heeft evenveel talent als andere opkomende cineasten zoals Christopher Nolan Darren Aranofsky. Ik ben zeer benieuwd naar toekomstige projecten van deze man. Ik verwacht dat hij nog prachtige films gaat maken, hopelijk zo beklemmend en fris als deze.
Conclusie: Dit is ontegensprekelijk één van de beste films ooit in zijn genre en zou gezien moeten worden door zowel fans van het genre alsook mainstream publiek. Deze topper is nu uit op DVD en blu-ray.
Beoordeling: 3.5 / 5
Recensie door Dave op 20 september 2010
***Related Post***
03/03/2010: Een ongeschoren Viggo de apocalyptische toer op in The Road
Ben zelf geen grote fan van Viggo Mortensen. Was goed in zijn rol in Lord of the Rings, maar stelt toch wat teleur in deze film. Christian Bale had misschien een betere casting geweest. De film zelf lijdt aan acute meligheid waarvan zelfs de grauwe fotografie geen antwoord op weet. Het trage tempo en de troosteloze flashbacks brengen het verhaal uit balans. Veel goede bedoelingen, maar steolt op het einde van de rit toch wel teleur.
Ik vond het jongetje behoorlijk irritant. Ik moet wel toegeven dat het uitgangspunt me wel aansprak: ik hou wel van die apocalyptische films. De mensheid is van al zijn luxe ontdaan en wordt terug geworpen in een primaire maatschappij maar geweld primeert.
Viggo vond ik wel goed in de film maar waarom casten ze altijd kinderen die allesbehalve kinderlijke reacties en emoties vertonen? Toch een 7/10, met dank aan de mooie fotografie.