Cold Souls (2009) *** review

Hier is een wel heel bizarre prent met Paul Giamatti (Sideways, Cinderella Man) die in Cold Souls (2009) zichzelf speelt met heel wat filosofische ontboezemingen. Hij studeert de hoofdrol in van het toneelstuk Oom Vanja van Tjechov.

Hij stort zich volledig in de repetities maar heeft moeite om de ‘goddelijke inspiratie’ te vinden, loopt uiteindelijk vast en staat op de rand om emotioneel in te storten. Hij zit in feite opgesloten in het personage van zijn toneelrol en verzeilt in een existentiële crisis. Zijn oog valt echter op een artikel in een magazine dat gaat over het futuristische bedrijf ‘Soul Storage’ dat zielen kan opslaan. Dat zou de oplossing voor zijn emotionele crisis kunnen zijn, zijn geest is dan even schoon.

Korte inhoud: ‘Cold Souls’ is een surrealistische komedie waarin Paul Giamatti een acteur speelt, genaamd Paul Giamatti. In het magazine The New Yorker leest hij een artikel over een bedrijf dat zielen van mensen invriest en opslaat. Voor Paul zou het weleens de sleutel naar geluk kunnen zijn waarnaar hij op zoek is. Maar helaas wordt hij het slachtoffer van ‘zielenhandel’. Paul reist naar Rusland waar hij zijn gestolen ziel terug wil krijgen van een ambitieuze, maar talentloze soapactrice.

Deze surrealistische prent van Sophie Barthes (Happiness) was te zien op het Filmfestival van de Fantastische Film (Bifff) te Brussel, een paar maand geleden. Het is geen film die me zal bijblijven, maar desondanks een mooie rol voor Giamatti. Je moet er in het begin wel even aan wennen. Hij bouwt heel rustig aan zijn rol en legt de onzekerheden van zijn karakter , en dus zichzelf, bloot. Zijn vertolking is zowel verontrustend als vreedzaam. Het concept lijkt wel dat Giamatti’s vertolking van Giamatti zichzelf niet kan begrijpen, tot op het moment dat zijn vertolking terugkijkt naar Giamatti zelf. Het klinkt ingewikkeld, maar zo zijn existentiële crisissituaties meestal wel.

Het is in ieder geval een verademing om nog een totaal eigenzinnige komedie te zien.die het niet moeten hebben van smoelenwerk van Ben Stiller of typetjes als Jack Black en Owen Wilson. Dit is humor van een compleet andere caliber. Het is het soort humor die je ziet in Being John Malkovich en Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Het is surrealistisch genot op een bedje van een complexe identiteitscrisis. Het is enerzijds een komisch drama met intelligente dialogen en woordspelingen, anderzijds een experimentele oefening, die zeker niet gesmaakt zal worden door een breed publiek.

© Imagine Films Distribution (Belgium)

Naast Giamatti is er ook een mooie vertolking van de Canadese Katheryn Winnick, de Russische Dina Korzun en de immer geweldige David Strathairn. Mijn enige puntje van kritiek is dat regisseuse Barthes iets teveel de mosterd gaat halen bij Charlie Kaufman in plaats van een eigen filmstijl te ontwikkelen. Maar Cold Souls blijft een opmerkelijke prent gekruid met subtiele humor. We zullen in ieder geval nog wel van deze dame horen, die misschien wel de nieuwe (vrouwelijke) Woody Allen kan worden. De toekomst zal het uitwijzen