Les 7 Jours du Talion (2009) *** Blu-ray review

Een andere Québecse thriller/horror die op het Filmfestival van de Fantastische Film (Bifff) te zien was en die ik even in de aandacht wil brengen is Les 7 Jours du Talion (2009) van Daniel Grou. In vergelijking met die andere film, 5150, Rue des Ormes (2009), is deze alles behalve grappig. Het relaas is bitter, zwartgallig en de sombere toon van de film blijft tot het einde aangehouden. Maar het is desondanks toch een sterke prent in zijn genre.

Korte inhoud: Bruno Hamel (Claude Legault) is een 38-jarige chirurg die samen met zijn vrouw Sylvie (Fanny Mallette) en achtjarige dochter Jasmine in Drummondville woont. Ze leiden een gelukkig leven, totdat Jasmine wordt verkracht en vermoord. Als de moordenaar is opgepakt, bekruipt Bruno een gruwelijk idee. Hij zint op wraak op de moordenaar en heeft het plan gevat om hem te ontvoeren en zeven dagen lang te martelen.

Wat zou je doen als vader mocht je jonge dochter verkracht en vermoord zijn en je te weten komt waar de dader zich bevindt? Een hypothetische vraag die menig mannen met een dubbel gevoel zou benaderen, maar weinigen kunnen het zich voorstellen wat ze zouden doen mocht zoiets afgrijselijk werkelijk gebeuren. In deze film volgen we een doorsnee man, een chirurg, een rustig en tevens geweldloos wezen die waarschijnlijk geen vlieg kwaad zou doen. En gezien we met zo iemand te maken hebben, is het ook gemakkelijker om ons te identificeren met hem. De film gaat de gruwelijke en sadistische toer op, maar blijft in zekere zin geloofwaardig. En dat realistisch karakter en het ontbreken van muziek die alles zou over-dramatiseren, maakt alles net dat tikkeltje intenser.

Maar de film heeft ook een aantal zwaktes, vooral in de laatste 30 minuten is nogal tenenkrommend te noemen. Het leek wel of de regisseur het gevoel had dat zijn film iets te simpel was, en hij er bijgevolg poëzie moest bij betrekken met een dood hert. Ik vraag me nog steeds af wat de uiteindelijke bedoeling was. Maar ook een scène met zijn dochter die hij in zijn fantasie een bad gaf, of nog de overbodige en totaal waanzinnige kidnapping van een moeder die haar kind verloor aan de verkrachter, was een bewijs dat de cineast de pedalen had verloren. Maar het domste van al was de politie inspecteur die elke avond een tape bekeek van een beveiligingscamera waarop zijn vrouw werd neergeschoten. Belachelijk!

Maar goed, al bij al wordt hier knap geacteerd en zit je wel op het puntje van je stoel terwijl je de folteringen van een losgeslagen man aanschouwt. En ik had het gevoel dat de romanschrijver en scenarist, Patrick Senécal (die tevens ook het scenario schreef van 5150, Rue des Ormes), niet van plan was om het ‘vendetta’ gedrag goed te praten, maar laat ruimte voor debat. De film heeft bij mijn weten (nog) geen bioscooprelease gekregen in ons land. Hopelijk komt hier nog verandering in.