Righteous Kill (2008) * Blu-ray review

Zoals verwacht en zoals ik al had voorspeld op deze filmblog, Righteous Kill (2008) is een zware teleurstelling. Maar de verwachtingen lagen dan ook torenhoog want het was de derde samenkomst van de twee filmiconen in dezelfde film (en de tweede film waar ze daadwerkelijk tegenover elkaar staan). Maar deze film vergelijken met The Godfather part 2 en Heat is misschien iets buiten proportie, gezien het doel van de makers eerder was om een ontspannende popcorn misdaad thriller te maken.

En de hoofdreden waarom deze film pathetisch slecht is heeft weinig te maken met de casting van 50 cent, wiens acteer-capaciteiten van het niveau van onze tv-soaps zijn. De rapper heeft zelfs nog geen bijrol van enig belang. De reden waarom het fout liep heeft alles te maken met de aanstelling van Jon Avnet als regisseur. Zoals ik al eerder zei, waarom hebben die kiekens geen talentvolle regisseur aangetrokken zoals Martin Scorsese of zelfs Michael Mann. Waarom iemand nemen die met 88 Minutes (2007) heeft bewezen dat hij geen flauw benul heeft hoe hij spanning moet opbouwen, of zelfs een acteur als Pacino moet regisseren, of zelfs een scène moet filmen. Hij zit constant aan zijn camera te schudden, ook voor scènes waar de twee mannen gewoon in een straat wandelen. In een andere scène zag je Pacino ‘wandelen’ in een hospitaal. Je ziet een shot van zijn rug en daarna een shot van zijn voeten. Maar wanneer de camera dan de vloer filmt is het net of de cameraman aan het ‘lopen’ is. Dit is maar een voorbeeld van hoe ‘slecht’ het camerawerk is. Hoe je zoiets trouwens aaneen kan monteren is mij één groot raadsel. Ik snap die dat je een film wil maken met twee filmiconen als je het moet stellen met een productie bezet met een bende amateurs. Krankzinnig!

Het is een domme buddy-movie waar Robert De Niro altijd naast Al Pacino loopt. Als de ene gaat baseballen, zit de andere op de tribune. Als de ene een hotdog gaat halen loopt de andere mee. Het is om knettergek van te worden. Het leek op momenten wel een oud homo-koppel. De dialogen waren barslecht dat enkel John Leguizamo de enige acteur is die een beetje reliëf kan brengen in die anders oninteressante bedoening. Ook de aanstekelijke Carla Gugino valt op. Maar het zijn zwarte tijden wanneer new kid on the block Donnie Wahlberg, het broertje van Marky Mark, betere dialogen heeft en beter speelt dan Vito en Michael Corleone. En dat is precies wat je kan verwachten van een B-regisseur als Jon Avnet. De film leek allemaal gewoon op een slechte aflevering van Law & Order.

Korte inhoud: David ‘Turk’ Fisk (Robert De Niro) is rechercheur. Hij zit al zestien jaar bij de New Yorkse politie. In al die jaren heeft hij veertien mensen gedood. Drie daarvan waren (gerechtvaardige) “righteous kills”. Een junk die eerst op Fisk schoot, een moordenaar die op de vlucht sloeg en een vent die zo dom was om zijn handen niet op zijn hoofd te leggen toen de politie dat riep. De andere elf waren criminelen die het weliswaar niet verdienden om te leven, maar die ook geen bedreiging voor Fisk of iemand anders vormden. Hij schoot ze gewoon door hun hoofd omdat ie daar zin in had. Zo begint Righteous Kill, het verhaal van Turk en Thomas ‘Rooster’ Cowan (Al Pacino), twee ervaren rechercheurs die jacht maken op een moordenaar. De dader beweegt zich in de straten van New York en heeft het gemunt op criminelen en louche figuren. Een verkrachter, een dealer, een gangster, een pedofiele priester, een pooier, een kinderverkrachter, allemaal figuren die door de mazen van de wet gekropen zijn (cf. Dexter). Bij elk lijk laat hij een eenvoudig gedichtje van vier regels achter. Al snel beseffen Turk en Rooster dat ze opzoek zijn naar een diender…

Was de vertolking van De Niro en Pacino dan niet goed? Nope, het was beschamend! Die twee acteurs zouden beter stoppen met films maken vooraleer ze hun reputatie nog meer onrecht aandoen door te spelen in misdaadfilms van het derde knoopsgat. Ze vertolken hier geen personages, maar zetten wel stereotypen neer van andere rollen die ze al hebben gespeeld. En dit allemaal in het licht van Heat (1995), één van mijn top films, waar de dynamiek tussen De Niro en Pacino vonken gaf. Ik had een immens verlangen om deze twee ooit weer samen te zien in een film, Jon Avnet heeft deze wens verneukt met een klote film (vergeef me het toepasselijk taalgebruik). En toch zag ik die twee mannen graag in eenzelfde frame in een bar, maar dat had weinig tot niets van doen met hun personage, maar wel met hun identiteit als iconen van de filmwereld. Idem dito met 50 cent die geen personage speelt (hij is daar dramatisch niet toe in staat) maar gewoon zijn eigen is. In de film speelt hij een club eigenaar waar De Niro en Pacino regelmatig komen (op de meest onlogische momenten). En weet je trouwens welke muziek er wordt gedraaid in da club ??

Op scenariovlak valt de film vanaf de eerste minuten als een kaartenhuisje in elkaar. Scenarist Russell Gewirtz (Inside Man) had er trouwens niets beters op gevonden dan de film voor iedereen te spoilen door een bekentenis te tonen van De Niro/Pacino die een paar moorden uit de doeken doen. Nadien gaat het verhaal terug in de tijd en IEDEREEN wist dus wat er ging gebeuren, daar waar de scenarist in Inside Man (2006) onder impuls van Spike Lee de begin-bekentenis heel enigmatisch hield. Maar ook de structuur van de film is een regelrechte ramp met diverse moord-scènes die het verhaal verhakkelen en die nergens op slaan. Ik had met die scenarist wel eens de grote verdwijntruc met de potlood (cf. The Dark Knight) willen tonen. Maar ook bewijst dit nog maar eens dat je naast een scenarist altijd een goede regisseur nodig hebt.

Ik wist dat de film slecht zou zijn, maar door mijn lage verwachtingen had ik gehoopt dat ik Righteous Kill net dat tikkeltje beter zou vinden, maar niet dus. Het was zelfs véél slechter dan dat ik had verwacht. Zoals ik zei, het is beschamend om die twee mannen op deze manier bezig te zien. Het heeft veel weg van een oude ex-kampioen bokser die nog steeds wil strijden in de ring maar gewoon van alle kanten klop krijgt en nog nauwelijks op zijn benen kan staan. Er zat heel wat meer in, maar dit pathetisch Jon Avnet filmpje is het bekijken niet waard.